Alle inzendingen over horizon-taal

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

die dromend staren naar die horizontale vlakke lijn stellen veel mensen zich vragen wat zou er daar achter zijn… misschien een andere wereld helemaal niets of een mysterie mijn gedachten worden echt gegeseld door deze ingewikkelde materie maar mijn vaststelling is nu compleet want door al die drukte en gewemel stel ik vast dat wie zijn horizon…

De horizon is de taal, de taal die ik word geacht te delen met het verminkte kind, met de jongeling die soldaat geworden is en zo fier op zijn laarzen, met de grijsaard met zijn gescheurde darmen in zijn armen. Het regent fosfor en sirenes De stemmen van mijn land meestal in de televisie. Moordzuchtige families. Misdadig gezang.…

Glad en wijd ligt het ijs in een veeg wit en grijs en de lucht, tastbre kou, is gestolpt onder blauw. En mijn schaats met een kras als een schot onder glas trekt een veervormig spoor van mijn voet uit te loor. Ik scheer scheef op het vlak langs een donkerblauw wak. Na een sprong voor een scheur als een koord, schiet ik voort op het staal…

verder de tegels van ‘t trottoir vragen mij stap voor stap waarom ze vierkant zijn dan fiets ik maar zolang m’n ketting rammelt trapt mijn hart het bloed rond mijn wielen afstand brengt mij verder de ruimtelijke rijkdom ik rol er dwars doorheen bewegen is vooruit ik stuur de toekomst bochten liggen wind staat lichaam schuin horizon…

macht ik ben de knecht, jij bent de baas ik de gek en jij de dwaas ik de kurk en jij de fles ik de vijf en jij de zes jij de stoffer, ik het blik jij de griep en ik de hik jij ik wil en ik jij wou jij de man en ik de vrouw ik het geld en jij de poen ik de kus en jij de zoen jij het laten, ik het doen jij de veter, ik de schoen…

de dominee de dominee wat moet ik ermee ’t is maar een mens van vlees en bloed moet hij nu zeggen hoe ik leven moet je gelooft toch niet dat ik geloof in hemel en in hel wel in de doet hij mag preken wat hij wil ik zal vragen door welke bril zij eeuwenlang bijbelse wijsheid kleurden en zagen wie schiep god ? wie de…

moet happen hij brengt haar nieuwe horizon voorbij de weelderig bloeiende tuin en zij, zij is hier niet thuis in haar naaktheid ze begrijpt bloementaal, de zang van vlinders.…

ik gaf rijles jarenlang soms gevaarlijk toch nooit bang rem, gas, koppeling in vredesnaam waar zit dat ding zuchtte zacht mijn sturende sterveling ik moest vertrouwen kweken overwinnen al hun angst zelf heel rustig blijven luisteren duurt het langst zij waren niet van staal, niet van beton en van de zenuwen gespannen als een…

Woorden klimmen aan de horizon Na een eindeloze duisternis ‘n Helder metafoor als warmtebron Lichte taal vervult betekenis Er zijn betekenissen zonder woorden Ook na het breken van de horizon Het vage wereldbeeld zoekt naar geboorte Een vol bewijs, begrip, een compagnon De echte feiten blijven onbenoemd Ze zweven voor de ogen tijdens dromen…

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

spelen spelen in de schaduw van het grote licht zweven als een zwaluw spelen met gewicht spelen op het water verdrinking een gevaar spelen in de regen spetters in je haar spelen op de wegen het verkeer ontwricht spelen met een meisje genieten van ‘t gezicht spelen met je leven dansen met de dood spelen met je partner…

Rood is de verre horizon door gefluister van wind noodlot gevangen in jouw ziel in jouw stille taal bloeien chrysanten bruin in een kroeg omgeving stelt zich voor aan vriend, droom en ratio moeders en vaders gestorven beweging neemt iets terug van denken, voelen, tasten doorgaan, almaar doorgaan een vlotte seconde hier vandaan ligt…

Rood is de horizon door gefluister van wind gevangen in jouw ziel in jouw taal bloeien chrysanten bruin in een kroeg omgeving stelt zich voor aan vriend, droom en ratio beweging neemt iets terug van denken, voelen, tasten een droomseconde hier vandaan ligt een oeverloze droom te genieten in het zoeklicht.…

Ik zie je jouw schaduw drukt een ets in mijn geheugen de gloed van koper geeft niet de warmte die ik zoek ik tast in lucht lijnen lijken samen te stromen maar mijn horizon zal jou nooit bereiken…

je bent langzaam verdwenen stil uit mijn leven gegleden zonder een woord te verspillen was je laatste zucht snel vergeven de wind heeft je meegenomen naar een plek buiten mijn bereik met zonsondergang ging jij heen dat is nu de plek waar ik altijd naar kijk want in de diepte van de horizon daar moet je wel ergens zijn en al weet ik dat…

mijn doorgezakte stoel stap ik uit de kringloop van leven breekbaar als glas ben ik een mens in de volle maan neem ik afscheid misschien niet doodnormaal maar mijn leven op dood spoor voor mij hoeft het niet meer wil niet langer leven in een schaduw van pijn het is niet meer te keren ik ben nu een kind van de horizon…

Nauwelijks zichtbaar onheilspellend net begonnen hemeltocht Grijs vaal rood en onmiskenbaar langzaam rijzend van de horizon Onbestemd nog dwalend droom ik jou al tegemoet Zacht oranje avondlicht…

Laten we rennen naar de horizon Laten we rennen naar waar het eens begon…

misschien zal ik morgen sterven of overmorgen jouw zucht jouw zucht alleen zal mijn gedachten omsluiten als een zorgeloos gebed wanneer vogels uit mijn ogen zullen voorbijtrekken naar het water uit de zee de zee die steeds kleiner wordt om mijn handen te wiegen zal zacht in een ademtocht langs mijn borsten glijden en…

Al het blauw komt samen In de verre horizon. Waar alles in verdwijnt. En weer in zicht komt. Golven spoelen aan Na een lange reis. En keren meteen terug Naar de wereld op 't water. Het zet me aan het denken. Terwijl ik naar de horizon kijk Ben ik gelukkig en hoop ik Dat ik ooit de reis terug zal maken. Ik op los in de horizon.…

Zon zee en golven meeuwen vliegen boven zee naar de horizon.…

Met jou wil ik gaan.. ver over die horizon het punt waar mijn leven stopt.. en jouw leven begon..…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…

Horizon in de verte lucht vermengd met licht onbereikbaar als de toekomst maar toch, niet uit het zicht…

Daar aan de donkere einder waar hemel en aarde elkaar raken juist daar weer breekt licht en zal de nieuwe dag genaken met een belovend vergezicht…

Tot daar zal ik je brengen, zei je, terwijl je wees naar een plek voorbij de horizon. Het verleden, we laten het rusten in de armen van de nacht. De wind zal ons meevoeren, terwijl we verder spelen, onze handen gevuld met een laatste troef; niet bang meer nu voor de dag van morgen.…

Onheilspellend afgetekend aan de horizon zonder begin.…

mijmerend staren diep in de verste verte dromen van vrede een hemel op de aarde de einder lijkt nog… ver weg…