Alle inzendingen over hurk

De trui vol tuinpluis creëert hij op zijn hurken een lenteboeket.…

in de stilte hurk jij neer en wacht tot het rode avondlicht zich langs de hemel spreidt ik zie de beklemming op je gelaat en hoe de blos je wangen verlaat…

mmm Hij wrijft zijn handen vergenoegend op elkaar het ons welbekende gebaar op zijn hurken welke te kiezen? kippesoep maar met korte krachtige halen en zijn tanden op elkaar en dan die gevleugelde woorden…

toen appels waren gevallen rijp en geurend in het gras wij op onze hurken raapten wat eens bloesem was vonden monden elkaar lachend zoetig van de eerste hap tongen draaiend, kalverliefde proevend nog naar vruchtensap…

Overal de twijfel De wanhoop spreekt door lege woorden Meeuwen krijsen onder de wolken De inktzwarte golven Zij gaat niet meer over haar grenzen voor al wat langzaam uitdooft Maar hurk neer in de stilte van haar huis opgetild door de lichtgevende ster…

Het ademt aarde door zijn flarden ondergrondse baarden Door snorren snurken de zwammen vlokken en sporen Onder zijn hoeden hurken slakken slurpend aan het vlees In de lamellen liggen larven log achter de luwte En de regen met het mos heeft zijn herfstroes ingestopt…

uitkijkend over wijd gestrekt land dat nog altijd in diepe rust verkeert banen zonnestralen zich 'n weg door een grijs wolkendek vol herinneringen hoe ik op mijn hurken zit met armen wijd open wachtend op mijn kleine meid die mij in mijn armen vliegt nog altijd sta ik daar…

Nog méér voortschrijdend inzicht bij het plassen: Waar manlief ouderwets er stoer bij staat - Hij nu moreel verplicht de pot op gaat - Is hurken nóg gezonder bij het sassen. Maar als dat móét dan stop ik wel met drinken, Wim Overweg kan niet nóg dieper zinken.…

Wil jij je toespraak in de gal gaan dopen, zodat het zelfs je eigen hart bedroeft en je vanzelf je laffe lurven pakt, totdat je door je hurken bent gezakt?…

de lelies bewegen zich wiegend vogels die tegen de wind in zingen maken de pijn wakker donkere wolken trekken de hemel dicht er welt een traan achter mijn oog ik wankel en hurk in de rechter hoek van mijn kamer met het duister om mij heen ik sta op en kijk naar je brekende handen lief ze hebben de kleur van…

De kale kop de oorlam en de kwal Die krijgen 't steevast driewerf voor hun kiezen Het vuur lei na aan schenen hunner biezen Op hurken knielen fakkels met een knal Een robber vecht met oorvijg tot de bel De var krijgt rood, de joker buitenspel…

Wetend ze niet te vinden, niet hier en nergens op me heen, niemand die me wat verteld, het is stil, ik ben alleen Als ik neer hurk bij de vijver, rijst er een vraag door mijn hoofd, heb ik me dan iets verbeeld, en in zomaar iets geloofd.....…

de kleine vingers plukten lief zo lief handjesvolle blijdschap straalde; geel in wit kantjes bloosden langs de roze snit van een volle zomerjurk mijn glimlach rond haar witte haartjes en ik, die langs de bermen hurk in alle kleine jaartjes -vroeger toen de wereld nog niet rustte in haar graf…

wensrode strepen als ballast op het marmeren papier, hier en daar ontlast door blote genitaliën, geheel onverwacht niet dat we schrikken want dit is wat we willen geen soberheden in het zwart-wit maar de schoonheid op het markante gelaat van zij die op haar hurken zit het leeft op twee etages, ongemeubileerd terwijl de lege nis toch vele…

Hurken naast een stronk , hunkering naar een woordtolk vrij met een gedachten-wolk. Zonder slapen maakt pennenstreken langer, waakt bij gedichten. Verstilde vragen van tranen in de nevels de lotus troost ze. Witte sterren, hun geisha’s bewaken poorten van mijn Melkweg.…

hij riep ze nooit maar wist vrijwel zeker dat onkruid wieden het signaal was gewoon zijn strohoed op hurken boven de serrebak woordeloos werken en ze kwamen altijd kleine schoffeltjes helpende handjes de woordjes speels door elkaar in tuinderslatijn het gaf niet dat veldsla onkruid was of de tomaten groen bleven ze smaakten…

er hurken huisjes langs de dijk een uitwijk als 't regent en als nachtwind snijdend rijt de bomen vangen immer wind daar boven torent Cyriacus, als een wachter en als kind van deze stad zijn koepel huivert rond zijn naam die ongekend in het zonnebad vertelt van nu- en van verleden tijd geborgenheid staat stil in ieder open raam…

Het op afstand bestuurbare oordeel Valt uit een ongeschoolde hemel Verhoort de werktuiglijke gebeden Van een liturgische meerkeuzestatistiek Dakloos hurken kleine wijsheden Op dampende mesthopen van kennis Ten prooi aan cynisme dat doelzoekend Uit gelaagde structuren waaiert Controle blijkt na onderzoek Een afgewimpeld voorrecht Dat als…

Ik hurk tegen een hoge muur wijzers in mijn hoofd schuiven naar twaalf Ik ben er, ben er niet Rook, reis, rustplaats volle maan Zoemend, zes, zestien keer kom ik binnen waterspiegelingen Rammelend behang Ik druk duim voor duim een stempel op de dagen Winden waaien voorbij alles is blauw ja, alles scherp blauw en roze in de…

de aanranding is ingezet je zegt - ik brand je breekt de borden wentelend zeep en gifgas zijn ontstoken je toont een blote hand waarmee je mij in stukken hakt en achterlaat mijn zeeën raken uitgelopen ik heb geweend een grote man een landschap in mijn palm dat je een stalen bekken maakt de padden op hun hurken zet en met een mot mij…

Kan hartslag zien hurken in verwaaiende jurken.…

Hurk naast een stronk , ik hunker naar woordenwolken, vrijen met gedachten. Zonder slapen maakt de pen de streken korter, waakt bij gedichten. Rimpels lopen op gezichten van de winden, fronst als het regent. Verkoeling vragen aan tranen van de nevels, lotus troost ze.…

Hou me vast, geduld, ook nu we samengaan Als gaan en hurken, strelen en kapotte handen. Als je kunt zal ik mij ook vanavond kuilen Voor de nacht, en dromen, dromen dat ik slaap, En dat ik slaap door alles heen en iedereen.…

Open veld vol zuring, het groene rood, het rode groen de bittere smaak van toen, bood ze me in alle wijdte, de verte, de tijd in armen verstrengelt, kon wat haar verwijten, die weide waar je de deugd in legt, in de schoot van jeugd, een smaak tot aan onze horizon, een onvoorspelbaar hurken in de wind van een ongelijke bloeiwijze van beider…

er hurken huizen langs de dijk iets verder richten spitsen torenhoog en blauw, de wolkeloze hemel een skyline tussen toen en nu daken kaatsen terug water reflecteert de grote bocht nog mooier, nu er spiegelramen zacht ontwaken in de intocht van de morgen zorgen dwalen weg wandelen vergaat met uitzicht langs de winkelstraat die noordelijk…

Toen ik vanmorgen in de spiegel keek en een kop zag die niet meer op mij leek in mijn rug de pijn van mijn graat gleed mij onderin verlamde, naar voren trok zodat zelfs mijn onderbuik meedeed mijn knieen in luid protest kraakten bij het hurken op de plee ik mijn vuist balde waardoor mijn knokkels ontploften mijn armen niet omhoog wilden mijn…

Ik hurk in het zand voor de nevelzee, rotsen klieven de branding. Traag verkruimelt het wolkendek Tranen slijpen mijn wangen, Een kale ruïne in de schedel geplant. Vellen vallen van het lichaam. De planeet mag oplossen in bonte bubbels. Grijze dagen, zoet verdriet.…

Drie peuters lopen geruisloos het tuinpad op, hurken voor het tulpje, het vingertje, eerst voor zijn mondje wijst nu het tulpje in, verwachtingsvol kijkt hij zijn vriendjes in de ogen en fluistert: Mooi hartje he?…

Jij, op je hurken daar voor die onthoofde marmeren god? Ik, die de sagen over diens ontrouw in de schaduw voorlas... Zorgeloos? Vandaag sabbel je opnieuw op die grasspriet, onderbreekt je blote voet weer steeds de lectuur, laat ik je haast hoorbaar zeggen: -Voorzichtig! Ja, zo is het goed.…

Ik trof me op mijn hurken aan, voor een plaatje een plaatje van jou op je buik en ik wist dat ik dit helemaal niet kon. Jij wel, je hield je kleine hoofdje fier omhoog van tussen spijlen lachend, terwijl ik klikte, meermalen het rode ogenknopje aan, straalde je verrassing uit en gretigheid. Je kwijlde een heel klein beetje maar.…