Alle inzendingen over hut

er warrelt van alles door je hoofd geloof je bijna niet hoeveel heeft enige organisatie nodig twee regels of drie regels of helemaal geen regels gewoon wat beelden die verdwaald zijn en die je weer thuisbrengt door ze te drinken en te eten te geven terwijl de sneeuwstorm om de hut tekeer gaat en de honger toeslaat kook je een schoen…

In scheervlucht zweven leeuweriken boven de hut. Onwennig in de schemer kringen zij weer omhoog om met hun lied te loven de stille speelman die Gods lof mocht zingen.…

heb eindelijk mijn stuurloos schip bevaar wereldzeeën in een wip was altijd al het ketelbinkie met de hik alleen in het vooronder in mijn schik de kapitein is bezig met zichzelf te begrijpen voor bestwil opgesloten in zijn hut hij was tijdelijk even stuk maar lijkt weer op zijn spiegelbeeld alleen de naam ontschiet hem steeds de…

Wanneer je zoekt wordt het eb als je terugtrekt in je eigen diepten om dan, door de kracht van gevoel een waanzin die je meesleurt naar het land, waar ik wacht en je woorden me overspoelen, zandgedachten verwoestend Je brengt me schatten uit de zee; sterren, een krab wrakhout smijt je me toe waarmee ik een hut kan bouwen Wanneer ik gekroond…

muren in hun oude sfeer boetserend, rond een eeuwig hart het zoutbad stort vanzelf in sprekend lichte vormen, tussen rozen en de schijn van wat vanille, rozemarijn en zuivere gebaren zandsteen schuurt langs wit beton waar het plafond de druppels draagt, van warmer evenaren maar het water schraagt het stillere ervaren van een houten hut…

kolkt woest water we gingen overstag zij met een verbeten lach ik stond niet aan het roer maar zekerde de zeilen en wachtte af als altijd was de wind aflandig oploeven ging traag we voeren weer de koers opstandig ankerden ook buitengaats er was voor ons geen plaats te vinden bij wisseltij en dubieuze winden ik heb haar hut…

Er staat een oude hut om in te schuilen. Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen. Omgeven door een metersbrede sloot, ben ik in staat de dagen te verdragen. Ik vind er weer de antwoorden op vragen. Het leven is er even niet van lood.…

Zal je op een dag vertellen hoe wij in de winter bouwden aan een hut. Hoe diep je tussen ons kon slapen in de buik waar je nog woonde. Hoe je in mijn hand ging liggen om te vertrekken naar de lente. Zo is overlevering altijd het maken van herinnering.…

Moe na lang spelen op het scheepsdek ligt de kleine reiziger 's avonds in zijn warme gerief'lijke hut is zelf een spel tussen zee en hemel lichte deining lokt kinderverbeelding doet de omringende zeemonsters steeds dansend verdwijnen _ weer verschijnen met open muilen toeschieten...…

twee rumdoorbrande ogen parelden daar had dus je hut gestaan even zonk ik tot de knieën in jouw shit ik voelde hoe ellende tussen tenen kruipt je hart was lichter dan het mijne je tanden een puinhoop - en mijn leven dan?…

de storm vanavond voert alles met zich mee bladeren en hele takken hutten en caravans en blikjes bijbels en korans en atheistische geschriften in de regen en de hevige wind onder zwaaiend licht naast omvallende fietsen en brommers en alarm dat her en der afgaat Storm! Blaas alles weg!…

. ---------------------------------------- uit: 'Hutten en paleizen', 2001.…

. ------------------------------------- uit: 'Hutten en Paleizen', 2001. ------------------------------------- acribie: uiterste nauwkeurigheid…

Ik zit op mijn fiets Rij door de eindeloze polder Denk heel even aan helemaal niets Ga vervolgens terug naar onze zolder De zolder waar wij vroeger kwamen Waar wij speelden met elkaar Waar wij speelgoed mee naar toe namen En snoepjes als smokkelwaar We hebben heel wat hutten gebouwd Op onze grauwe zolder Ons verscholen, al waren we stout…

De hutten staan zo kil en stil Alsof haar elk gesloten wil Daarbinnen dringt de koude maar, Daar uit de dodenbaar. Gebogenhoofds, vereenzaamd, droef Een moeder die haar kind begroef Sluipt wanhoop d' aarden straten door en glimlacht als te voor.…

's avonds in zijn kleine hut die nooit meer werd afgesloten door dat gehate hangslot bang als men was dat hij zou kunnen ontsnappen daar trok hij schoenen uit. een hoed had hij daar niet nodig hij boog zijn hoofd nederig en dankte God, als vrij man….…

Uitzichtloos verdooft gedwongen Tolgeld bijeen geraapt over zee Het wrak zou de overtocht wel halen De dood voer met hen mee De aangehaakte lichamen wiegen nu statenloos Aan de snelle boot langszij Een lint van verdronken hoop in bollende Jeans Vormen een gruwelijke blauwe rij En ergens in dat schrale land Wachtend voor de lemen hut…

Je danst om de dorst te behoeden Het golvend haar en geur die vergaat Een horizon voor het grijpen Een hut die kantelt in het hoofd Ademloos herhaal ik de namen Van de havensteden als gebeden Kijk ik over je schouder mee Het orkest dat speelt, je ogen: Mijn vader danst een tango Het was in Bahía op een terras - een tango danst…

maar over is het lijden blijvend zijn jouw poëmen en ik ben blij dat ik eens jouw tedere stem heb horen klinken als in een lemen hut met een open haard je raakte de essentie de grijze bard in jou vol ongekende dimensie bedankt voor jouw rijke sporen maar je bent ons nog veel en veel meer waard.…

Maakt grond en sneeuw en harten hard en al de bomen zwart De hutten staan zo kil en stil alsof haar elk gesloten wil daarbinnen dringt de koude maar, daar uit de dodenbaar Gebogen hoofds, vereenzaamd droef Een moeder die haar kind begroef Sluipt wanhoop d' aarden straten door en glimlacht als te voor en glimlacht of zij hoop nog hiet dat…

Wie kon alle vluchtelingen behuizen in een enkele hut of een bescheiden bungalow? Wie leeft in een andere dimensie, vrij van de zorgen die wij kennen?…

Schakerende velden met rijst in het licht die verzachten in de wuivende pracht van de palmen karbouwen die ploegen in eerzame plicht een gestalte die waadt tussen rijpende halmen De scheefstaande hutten aan tropische lanen en een vrouw met een glimlachje op een balkon haar kindje dat kraait naar de kleurrijke hanen de gezichten die stralen…

Stond hier ooit een hut? Was ik nog maar sterker. Sterker dan het gewelf Waarin ik ga. Dan hoefde ik niet te liegen.…

een vrouw haalde dag'lijks water had twee kruiken aan haar juk eén was puntgaaf en stevig straalde kracht uit en geluk de ander lekte de helft per dag deed trouwe dienst maar was wel stuk de vrouw schepte steeds de kruiken vol en bracht ze stroomopwaarts naar haar hut op een dag had de gebarsten kruik een gesprek met de waterdrager-vrouw…

Tijdens de puzzelrit met een pestgang Via meanderende steile landwegen Langs uit leem opgetrokken hutten Slaan onfluitbare krekelsymphonieën In het gouden middaglicht rumoerig Op het prutten van de motor aan Blijven kinderen uitbundig Mij naroepend of wuivend staan Of rennen de brommertaxi achterna En bij het liefelijke logies wat later…

liefde dat wilt we hebben er niet voor gekozen ons als wollige schapen te gedragen en we zijn ook geen boze wolven op zoek naar hulpeloos naïef vee veelzijdig zijn we samen als het om oplossingen gaat is daar de regenjas om de ergste druppels te omzeilen en als het ons te erg wordt met alle heiligen om ons heen dan schuilen we in de hut…

Genoeg, 't scheen de minnaar, Die ze eenmaal beminde Om 't eeuwig te doen - Een hut en zijn schaduw Verzwelgt in haar harte Een troon zonder hem!…

geluid weer fundamenteel wordt schepen zwoegen tegen de stroom kale bomen hun ware aard laten zien onverwoestbaar sterk de taal van een generatie wars van betonrot dan neemt de tijd mij mee terug naar de kuil in de modder moeizaam gegraven op een woensdagmiddag met het snoepje van de week nog in de zak voor andere tijden de hut…

Hoog, op de bergtop, rijst de kleine kluis, Uit groenend hout en mossig riet geboren; Door spar en lork vaart een zacht gedruis, En wie daar zingen, doen een loflied horen; Vrij dartelt om de hut de vale muis, - Het dal ligt in de gloed der zon te gloren, Maar in de grauwe pij, voor 't houten kruis, Ligt de eenzame, in geprevel als verloren…

Mensen uit aarden hutten leven weer, stellen het heelal tezamen een vraag. Sterren laten hun woord op bloemen neer. Strijdende wil der wereld oogt zwak en vaag bij de oeroude, nóg sprekende eer: zwoegen om slechts te bestaan als windvlaag.…