Alle inzendingen over ijspegels

gestorven tranen van ontdooide verlangens bevriezen langzaam…

Februari-zon op druipende ijspegels ik snak naar lente.…

De ijspegel smelt langzaam in mijn handen woorden die geschreven zijn zullen nooit de toekomst halen als met tranen opgedroogd voor ik het wist.…

Ik staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood…

voor jou bevond ik me op een plaats waar het zo koud was dat het mijn hart deed bevriezen jij bezat zoveel warmte dat je me hebt kunnen bereiken je worp mij een blik vol vuur en deed de ijspegels rond mijn hartsmelten een hart eens zo koud nu wild brandend van overtuiging de kou nooit weer mijn hart toe te laten…

als ijspegels ontdooiden we met messcherpe kantjes nog lang niet de warmte maar al wel dicht bij elkaar…

Tot de laatste ijspegel is verdwenen, blijf ik op mijn hoede voor de kou. Want pas als de sneeuw stopt met schijnen, zie ik de persoon waar ik van hou.…

Koning Voetbal vertoont het vermogen het peil van z'n spel te verhogen met ijspegels, want het zijn schoten van stand, aangezien die zo vorstelijk ogen.…

Omhullen de ijspegels in zachte klanken, de gebeden van de ijsbrekers die voor hun behouden doortocht danken.…

ik streel zorgen uit jouw gezicht en fluister dat alles goed komt luister hoe ijspegels aan de bomen klingelen in de wind ik stop je nog een extra keer toe opdat jouw hart niet verstenen zal…

De dauw in een winternacht, legt een deken over het landschap, rijping in fonkelende kristallen, weerspiegelen in het maanlicht, verlengen grillige takken, met glazige ijspegels, sterren schitteren aan een luchtgewelf, tegen een gitzwart decor, de horizon heeft de honneur, van waterdampen in vlokvorm...…

Een ijspegel Heeft mijn hart doorboord Mijn ziel op non-actief gezet Verscheurd door pijn Bezie ik de grauwe wereld Kleurloos en troebel De kille stilte schreeuwt De leegte vult mijn wezen Met lege blik staar ik naar buiten En schrijf je naam op het beslagen raam…

In de muiskleurige vaalheid van een bidprentje hangen bevroren tijdsdruppels als ijspegels onder takken en arduinsteen, de tristesse in verbijstering verstard. Hemelpluis heeft het herkenbare ontvormd, alsof na een poedersuikeroorlog de wereld herschapen werd tot een collectie vreemdsoortige meringues.…

Zei de ijspegel tegen de vuursteen: "Ik smelt voor jou'. Zei de leugen tegen de waarheid: 'Jij ligt altijd in het midden'. Zei de schaduw tegen de schim: 'Jij ziet het somber in'. 'Het is al zo lang later', zei het kind tegen zijn vader. Zei de eendagsvlieg tegen de spin: 'Daar trap ik niet in'.…

een aardse taak trok je beslist niet aan het liefst was je in de lucht gebleven ontmoeten is zo zwaar dat botsen van de blikken 't beklemmen, het verstikken alleen wanneer mijn handen hoger reiken dan waar 'k, wanhopig zoekend, jou vermoed als mijn vermoeide ogen hoger kijken dan in de richting van jou vlees jou bloed je zocht de…

had ik jou al niet gevraagd om de hemel gewoon hemel te laten zijn en jouw messcherpe blikken te wenden naar de spiegel, waar jij al lang geleden niet meer zichtbaar in bent jij vertraagde zelfs het verdwijnen van de winter toen in mei de zomer ging bloeien, maar ondertussen likte jij wel aan de ijspegels in mijn hand die ik te duur had…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…

de trommelaars kondigen een opstand aan de menigte vervaagt bij het licht van de toortsen hoog in de inktzwarte lucht suizen steen en ijzer het koor in het witgekalkte kerkje zingt Houd Moed wij zullen jullie niet verlaten winterwolven blaffen over de sneeuwvlakten aan breekbare ijspegels klemmen we ons vast…

't is winter, 't is winter de lucht zit vol met wit wel smelt de sneeuwman zomaar als ik naast hem zit 't is winter, 't is winter ijspegels in de laan wel smelten ze zodra ik in hun buurt kom staan 't is winter, 't is winter men bibbert van de kou maar ik sta maar te gloeien door mijn vuur voor jou!…

trekt de muts nog meer over zijn bevroren oren er hangt 'n ijspegel aan zijn neus zo koud was het nog nooit te voren baant hij zich 'n weg door het vergeten oude bos waar niets meer groeien kan op het bevroren groene mos vervreemd van donkere bomen koud de rilling over z'n rug uren lopend in foute cirkels vergeten hoe de weg terug…

de vale bron van de winterzon ontluiken alle kleuren in een transparant ontmoeten met steenkoude sneeuw uitgesponnen hebben zij elkaar aan het licht geregen de plak is kakelvers voor speelse vormen een ware zegen nog dekken zij lief de wereld af maar in de krakende vorst vallen zij in scherp glas heel onverwacht als ijspegels…

De winter heeft voor vannacht Flink wat vorst begroot Het maanlicht weerspiegelt in de ijspegels hangend aan de getarte dakgoot De wind deelt sneeuwvlokken Op tot grote scholen Met elke voetstap kermt het ijs Onder mijn schoenzolen Maar… Op het voetpad naar de voordeur Krijg ik een vrolijk humeur Binnen wacht mijn vrouw op mij Met…

nog eenmaal dwarrelen geletterde vlokken gelijk uitgepluisde witte watten langs schouders en dunne vaalbleke lokken bedekken mede als een hemelse manteling de lange zwarte jas met opgestikte zakken ik draag een harnas; een omhulling over stilzwijgen getrokken in gedachten, ontdaan van dynamiek en gevoelens aan ijspegels…

onuitgesproken en bewaard als opgelegde wijn van een goed jaar Ik ruik de geuren van de kazen Beklopt door u, beluisterd, omgedraaid Voel de zachtheid van uw strelen uw harde werkhanden tegen mijn onbeschermde huid van papier Nog even dan proef ik de karnemelk van uw lippen de appels van uw wangen hoor ik u uitspreken mijn naam en het vallen van ijspegels…

nog zou ik eeuwig kunnen staren en voelde ik jouw warmte alsnog Als jouw woorden bliksems waren die schoten op mijn hart en ziel dan nog had ik geen bezwaren en voelde zoals ik voor je viel Als jouw handen zwaarden waren en gebleken passie een luchtkasteel dan nog kon ik alles verklaren en was mijn liefde nog evenzoveel Als jouw ogen ijspegels…

Als een deur van de bus zacht sissend opengaat midden in de nacht op de grens tussen Irak en Iran ergens, identiteit gevangen op de grens van huid en ondergoed vastgespeld Een denkbeeldige lijn tussen moederland en vaderland de vrieskou van de woestijn IJspegels en sterrenlicht maken de morgen mogelijk Terug en weg naar Nederland…

Als je verteld dat er een ander is bevriezen deze woorden in mijn hoofd Ons samen was slechts een illusie Maar wij hadden elkaar trouw beloofd… Nu sta je voor mij als een bevroren standbeeld Je ogen veranderen langzaam in ijspegels Elk woord wat je probeert te vertellen bevriezen onze eeuwige trouwregels… Als je weggaat om nooit meer terug…

Gekleurde sneeuwdropparels hangen te glinsteren aan ijspegels, schitterend in ondergaande oranje zon. 't Is de winter die aan zijn reis begon!…

Als een deur van de bus zacht sissend opengaat midden in de nacht op de grens tussen Irak en Iran ergens Identiteit gevangen op de grens van huid en ondergoed vastgespeld Een denkbeeldige lijn tussen moederland en vaderland de vrieskou van de woestijn IJspegels en sterrenlicht maken de morgen mogelijk Terug en weg naar…

Zijn ijskonijn wilde niet ontdooien, dus toonde deze charmante vlegel, aan andere dames zijn ijspegel, om toch nog wat aan te kunnen klooien. Bij menig dame kon hij het ijs breken. Zo heeft hij een scheve schaats gereden, is in het verkeerde bed gegleden, en dat voelde als een warme deken.…