Alle inzendingen over ijsschotsen

Onze ijsschotsen drijven langzaam uit elkaar; hoor ik je roepen?…

Door elementen in het nauw gedreven Zijn nu de jagers plotseling het wild Wie weet heeft deze wending hen verstild En overdenken zij hun jachtig leven Maar het vertraagd bewustzijn van diens daad Komt voor zo'n jager menig lijk te laat…

Chaos was hem vreemd Onrecht maakte hem kwaad Niets of niemand Steeds opnieuw Telkens weer Altijd Nietszeggende Tegendraadse IJsschotsen Nihilistisch Kruipend Aan d'oever Hij was dichter Diplomaat. Geleerde en componist Vereerde de muze Altijd Een tacticus Spelend het spel Muzikaal Vol van inzicht Slim.…

hoe de zinsdelen klinkend ijsschotsen in mijn hoofd een klankschaal het rumoer van 't stad dat daalt naar het asfalt het snedige klievend stukvalt op het beton het lidwoord het luchtgevecht de metafoor die altijd op de buik landt zich wentelt en rolt en galmt in de maag het trekt er aan de oude bloedlijn de krokodil en haar lage…

vriezen, zei hij Hier vriest het nooit, onbekende sterren boven zwembaden een oceaan beukt op een leeg strand voor oude honden en bloemenmeisjes in rood glimlachen naar een opgeplakte laag welvaart Gesprekken blijven stil na de vlieguren Ik denk aan mijn stad, de opgebroken straten en hoe daartussen in de gracht zwanen slapen als witte ijsschotsen…

De winter zal bloeien in sneeuw en ijskristallen in het nieuwe land moet je niet over ijsschotsen gaan dat men je hierboven heel warm mag ontvangen en laat in de lente – je naam bloeiend in mijn rozen staan!…

haar luiheid toont de zee pas onder de min twee haar golven komen dan tot rust bevroren deining kust de kust…

Monotoon en afwisselend tegelijk Klaterende bergrivieren sterven in het dal Watervallen stuiteren over rotsen of Kijken in een onmetelijke afgrond Zeehonden laveren tussen blauwe ijsschotsen in het heldere meer En verraden de gletsjer iets verderop.…

Neem nu nog een keer die anoniem gemaakte ijsberen, die zonder ijsschotsen zitten, de camera's blijven verre van hun tragiek, omdat het geweten van de moderne wereld dan ineenstort, kapseist, schuld ervaart die door geen psychiater is op te lossen.…

op te bouwen die tot krottenwijk verviel Tot die tijd zal woede kolken wanneer de leugen mij begroet; verblijf ik liever in de wolken, regen mee in eb en vloed sneeuw over landen, over steden, waai met alle winden mee verwarm als zonnestraal, tevreden, heel de aarde heel de zee onder mijn hagelstriemen wordt geleden, ik breng ijsschotsen…