Alle inzendingen over ijzers in het vuur

heb de ijzers in het vuur dat blauwwit loeit een aambeeld om het gloeiend rood in vonken te gaan pletten ze te schroeien aan je hoeven die het vuur uit keien zullen ketsen ooit gaan ze stuk en worden veelgevraagde wapens van geluk…

uit het vuur van licht en schaduw van de onleesbare dood.…

in het vuur maar een wereld zoals vroeger nee die is voor ons te duur…

Eén ruggengraat is nooit gebroken aan het dode hout in het hete vuur. Wijze voeten konden niet meer lopen, ze lopen langs de verborgen bunkers met ijzers in het vuur. Een tafel staat in het midden met vele flessen wijn. De stoelen staan te wachten, wachten op een lange rij. Een naakte man strooit het graan in het rond.…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

daar zijn soms woorden die beter niet onder de hamer op het aambeeld komen ofschoon er tal van ijzeren woorden lopen maar niet alle ijzer ook al is het heet dient gesmeed…

Harde waters met glijdende ijzers.. Wintertenen bij het warme vuur..…

vuur…

Wat is er beter om vlak bij het vuur, bij de ijzeren bron de aarde te zijn, ondergedompeld in water, om te verdwijnen in de nacht van de sterren? Hoor de roep van de meeuw in de rode lucht van de zon. Voel hoe de aarde wentelt. Het is tijd om de zee in te gaan.…

Ooit gehoord in koude tijden van gestoorde autocraten en gestaalde sovjetkaders ijzer van het warschaupact smeltend in een lopend vuur van ottomaanse donaurijken timisoara ljubljana vojvodina novi sad dominosteen van de muur achter smeulende gordijnen mostar zagreb sarajevo banja luka vukovar ooit in koude oorlogstijden glaznost…

een vlugge wisseling van blik, deze watervaste vuren Ik wil je bellen je laten vertellen hoe je dag is geweest Ik wil de gedachte aan jou niet langer vertrappen die ik zo vrees in deze watervaste vuren Ik wil je horen zeggen dat de dingen wederzijds zijn dat ze kloppen op de deur van jouw ijzeren hart deze watervaste vuren…

grijzig zwart smeult nog het vuur licht rood op in vlaagjes tochten waar eens de vlammen schroeiden het blauw en geel afwisselend gloeiden daalt nu de hamer van de smid vormt het zachte ijzer tot een hoef het slaan der gaten voor het koelen moet om wat extra te houden op de nieuw beslagen voet diep in mijn herinnering…

in donkere holen smeden kobolden hun dromen gnomen doen het transport komen verbeelding tekort ik blaas vuur zij wetten ijzers sommige zijn door de toets der kritiek ook geen blijvers vaak roest ook het edelste staal en gaan hun ideeën met de tijd aan de haal er is een museum diep onder de grond waar O2 is verbannen in…

Maar lief, wees gerust het vuur is geblust, en het ijzer te koud om te smeden. Toch komt onze tijd voor altijd terug en nog mooier dan in ons verleden.…

Vuur verwarmt, vervormt koud ijzer, wringt staal om staal, hamerkabaal, al smedend schept de smid, ambacht, schept smedend schoonheid, kwaliteit, spades, hekken en hakbijlen, hoefijzers…

(De vertwijfeling van de mens) Ik ben de tijd met strakke wijzers de balk die rechte ruggen knakt de staar die aan Uw ogen vreet Ik ben het kapotte oorlogskind het wondvocht dat blijft druipen Ik ben het zijspoor in Uw denken Zo heb ik U als mens verwacht Zo hebt Gij mij als een God gedacht Ik breek ijzer met ijzer ontvlam vuur met…

we zagen hoe een blind vuur hem verbrijzelde hoe de snelheid van zijn vernietiging aan roofvogels in duikvlucht evenaarde hoe de vlammen en de dood als vrienden dansten met elkaar boven vouwt de lucht zich open een baan van licht valt op het rusteloze graf van de lange ijzeren slaap we noemen je naam weten wie je was…

ik plet niet wat mij ongevallig is maar smeed liefdevol het rond de smidse is het atelier waar ik met balg en vuur mijn passie vond met lederen voorschoot hamers en mijn tangen een volle waterbak waarin de ijzers sissend hangen mijn kunst kan alle tijd trotseren oud roest is de perfecte laag tegen verder oxideren…

De Steen; doch ’t IJzer kan hem breken. Sterk is het Ijzer; maar het zwicht Toch voor de laaie Vuurgloed licht. Sterk is het Vuur; doch ’t moet bezwijken En voor de kracht des Waters wijken. Sterk is het Water; maar, hoe sterk, De Wolken trekken ’t op in ’t zwerk.…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

met dank aan Bart Adjudant ___________________________________ Half Oekraïne ligt nu onder vuur Hoelang nog...'t wordt steeds erger op den duur Voor CNN sloeg zelfs het laatste uur Getuigen...met de rug tegen de muur Zelfs zonder Warschau Pact blijkt NAVO klein En nietig met zo'n nieuw IJzer Gordijn…

onderbewuste (waar sissend en borrelend de bellen barsten boven de kaartenhuizen die ik gebouwd had op te drasse grond) voorzichtig beweeg ik het penseel richting linnen en leg de eerste steen vast in de aanzet naar een nieuw stil leven waar op de achtergrond zo hier en daar de blues doorschijnt van lood zwaar om teveel oud ijzer…

"jeugdigheid is als een verzameld gedicht dat ongedateerd blijft" een koning keert terug uit donkere sprookjes en gelaten gezichten wie zou hem geschreven hebben verzilverd, in spinrag langs het pad van de wind ik zit tegenover hem de kachel verbrandt zijn woorden midden in het bos hij lacht zijn voeten vast in…

een man dicht in broze tijd de weg halverwege van hier naar later hij kneedt de taal vult de scheuren in het schrijvend hart poëet van vuur en ijzer kenner van ogen van naald en storm meester van karmozijnen woorden van geheimen van het licht schilder van bloesemend verlangen in dichters handpalm geschreven en alleen maar dit…

Vandaag wordt het Olympisch vuur ontstoken Wat dan op reis gaat door nogal wat landen En daarbij heel de tijd moet blijven branden Of wordt er nog een stokje voor gestoken? Want als de storm in Tibet zo blijft razen Zou dat de vlam wel eens kunnen uitblazen…

Met de hand over zijn hart werden de dagen glad gestreken een lang gekoesterde wens doorstroomt zijn oude lijf zijn vuist milder geworden ondersteunt in mindere tijden de levendige beelden in het hoofd alle droombeloftes ten spijt doen zijn verstilde hart aanwakkeren tot levenslust als wapen tegen eenzaamheid.…

ik dwaal soms stap voor stap op zoek naar verleden verten of betreed de trap waar nog meer doodse vuren wachten; op welke wenk moet ik letten ik schuif muren voor me uit ben gekleed in ijzeren tralies mijn ogen bereiken doven die mijn stijve lippen van geluid beroven; of is het zo dat ik ongevraagd voor onzichtbaarheid…

ze zocht in uilenballen botjes lentebroed stampte zingend maanverlichte kruiden in een vijzel fijn kookte slangengif met mierikswortel tegen helse pijn joeg in middernachtelijke uren het vuur in de oude smidse torenhoog hamerde geluk in gloeiend ijzer van een hoevenboog zij was de dorpsheks met bezem en rooduitstaand penenhaar…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

zij tweemaal mij met IJzeren Lippen kust Nagels dringen in mijn vel in haar bloedeloze omhelzing begint mijn hart te bloeden en ik weet...Ik Verlies dit spel Van een afstand sla ik gade hoe het vuur hoog oplaait ik verbrand op haar stapel zij...zij kent Geen Genade…