Alle inzendingen over je lach OR aangeraakt

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

nooit meer kunnen bellen, om je over vandaag te vertellen, nooit meer jouw schaterende lach, samen eten op zondag.... maar gemis betekent ook.... de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt de momenten dat je mijn hart hebt aangeraakt dus geef mij maar het gemis liever dan helemaal niks…

Plots wordt zijn zachte lach even geraakt door de wind lijntjes in het vermoeide gezicht lijken te vliegen angst en onzekerheid staan te lezen in zijn donkere ogen vertalen openlijk verwarring in diep verborgen gedachten al is de lente laat zijn passen in de regen gaan niet meer alleen gevangen door die andere lach is de herfst dit…

Als aardse engelen richten zij hun hemel tot ons in een nachtelijk blauw Hun woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

Zacht, je lach je rug is zacht je schouder even aangeraakt mijn voeten raken hard hout aan ik pas niet in je bed mijn arm om jouw zachte middel jouw zachte hoofd onder mijn kin zeg maar niks en doe maar niets probeer zo zacht te blijven, lig en ik zal je voorzichtig bewaren…

vermeden to be or not to be, that is ...…

Ik twijfel nog over wat je hebt aangeraakt een tere ziel of diepe wonde het is nu in de natuur die vertwijfeling en verwondering het heelt de stilte en mijn zonde er is niets meer dan die aarzeling in rust aangeraakt door wat jij misschien vergissen noemt.…

de aangeboden hand toont openheid vingers om te geven je lach straalt blijheid over samen eten ogen spiegelen zon in blauwe lucht vol zomerse verlangens zacht speelt licht in bruine tint over je gave wangen heb je lippen aangeraakt de hemel proeven staat helaas niet op de kaart…

Juist op dat moment dat de angst haar in zijn greep kreeg en een ijskoude rilling door haar aderen joeg zag en hoorde ze de fluister van de liefde die net op tijd de kou verjoeg heel zachtjes voelde ze het strelen van de wind door haar verwarde krullen…

Je hebt Het mooiste En het droefste In mij Losgemaakt...…

vlinderimago binnen dit harde bestaan zachte beweging…

hij struikelt en stottert de dichter zonder pen zoekt beschutting in een mangrovebos van zoute ondoordringbare woorden waar geen raam uitzicht bieden kan vermorzeld onder de wielen van zuigende angst aangeraakt door een fluorescerende schoonheid dompelt hij zich in verrotting en vindt in stille duisternis zijn bevrijding hij vliegt…

haar hoofd stroomt vol goud licht als ze zijn brief vasthoudt hij beweegt naar een andere plek als hij haar brieven leest schone breekbaarheid van twee geschreven intieme levens de tijd is daar het diepe gevoel baant zich een weg naar de tedere eerste aanraking…

Hoe veel jaren al Heb ik deze deur, Deze sleutel In dit huis Aangeraakt, En als ik er niet Meer ben zal ze Me nooit gekend hebben - Maar deze steen, Gevormd naar mijn hand, Een gezicht gegeven Door mijn aandacht, Door mijn tijd, Zal voor altijd Een indruk geven Van wie ik geweest ben…

Nog geen twee vierkante meter dat is maar weinig huid om contact te maken met zoveel mensen die mij aantrekken, alle kinderen die ik wel zou willen koesteren de koeien en de ezels bovendien met wie ik wel zou willen praten te veel dieren om op te noemen ook nog de wonderlijke wezens die planten zijn, hun kracht en aanvaarding wat…

zachtjes veeg ik kleuren uit jouw lieve gezicht door het hoge raam kruipt nog net wat licht naar binnen dat zich eerder niet liet vangen met gesloten ogen geniet je zolang de zon je strelen kan en dicht de wijsheid aan de lente toe…

het verschil tussen land en lucht verdwijnt op de kaart alleen een witte vlek en nu op deze loodwitte dag wacht ik op een teken van je marmeren gesloten ogen het was een witte witte dag toen sneeuw en wolken elkaar raakten en jij het verschil niet zag je reisde voor eeuwig af…

Het komt misschien door het weer Dan schijnt de zon, dan weer niet Zo ook met mijn gevoelens elke keer Dan ben ik happy, dan weer niet. Als ik happy ben, dan zou ik willen schreeuwen De wereld laten weten hoe blij ik ben En al het moois in de wereld willen omarmen Ben ik dat niet, dan zou ik willen huilen dicht tegen je aan willen kruipen…

Toen speelde regen en sneeuw hun rol teveel om nog leuk te vinden, was er geen vrolijkheid, alsook geen lol, dus geef me zon, geef me warmte, ik lach!…

in een kunstcafe hoorde ik haar lach mij uitzwaaien ik kuste die lach onmiddelijk glimlachend en wel die lach, volgens mij sloeg het vanuit haarzelf nadat ik over de drempel was gestapt om in eeuwigheid te kunnen glimmen…

In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

Ik lach, begroet de dag en tel mijn zegeningen……..…

ik pak de zon en stapel wolken tot een open rood gordijn geef mij je warmte zonders sluiers, mijn huid zal liefde voor je zijn je lach kleurt als de wind zijn spel met bladeren speelt ik zie de zomer vonken in je ogen omdat je mijn verlangen deelt we zijn de herfst voorbijgelopen, hebben zacht de winter aangeraakt in het ochtendgloren…

Zij hebben me hartelijk leren lachen. Lachen dat ons niet vergaat. De boeken, die me hebben aangeraakt, moeten na mijn dood weer verder reizen. Dolgraag wil ik met ze mee. Ik ben al aan het schrijven.…

In het veld herders aangeraakt door lyrisch licht idolaat op weg…