Alle inzendingen over juk

Ben gekweld onder het juk van twee goden, de ene held die zijn krijgsverhalen telt, daarin zwelgt in eigen hemel en zielen knevelt met geweld, zijn tanden zet in de kwetsbare delen van het lijf, dan die ander, een supervrouw, tiran en meesteres tussen de tafel en het bed, tovert netten passie op haar spiegels liegt over geluk, ziet het als…

Zinloze boosheid laat ik maar rondstormen in mijn hoofd de deur dicht smijten achter mijn verdriet een weg zoeken uit jouw onbegrip dat ik niet verdraag Ik lijd, wetend geen kind te zijn, jij mijn moeder niet die open of gesloten mijn gezicht lezen kon We moeten moeite doen: getrouwde liefde, samen onder een juk het leven door…

ruw trek ik mijn stinkende huid uit schraap de gaten waarin een oneindige ruimte de kruisen bevochtigt van doden die hun buiken aanschouwen; glasachtig in het spreken ik doorsnijd de woorden, geef vorm met dezelfde beweging waarmee mijn hart werd doorboord en trek het ongedierte uit de zwarte vlekken, opgezwollen tot afkeer van…

Waarom maakt een mens zich druk, soms om minder nog dan niets kom, ontdoe je van dat juk en denk: het is warempel niets!…

hoe grondig de kraaien het zaaigoed belagen de akker weer zucht onder het zwarte juk…

Wie zal haar van dit juk bevrijden in middeleeuws Afghanistan?…

Verdrietig mag ik zijn en niet een juk maar nietig, verdraag ik je weg in tijd.…

tussen de rommel springt een vrolijk duo op het juk van armoe of is het toch genoegen? vraagt de stelling aan zichzelf…

Afscheid genomen van dat ondraaglijk Loodzwaar Juk…

aan het eind van de dag weet ik dat ik eindelijk mag het juk van de arbeid ik mag het kwijt niet meer het werk op de korrel maar de bevrijdende borrel…

juk van Frankrijk In welk land God zou wonen Marokko heeft Allah En Allah is groot, groter, grootst Zo groots is ook hun elftal Met wat Nederlandse hulp…

En altijd hoorde zij weer dat lachen Bepalend voor de rest van haar leven Dat gehoon tijdens de pauze op het plein Maar nu, bevrijd van dit psychische juk, Kon zij eindelijk zichzelf zijn…

'T juk, plotseling, slaat Door, links, rechts, in rechtvaardige kadans, Want de ene schaal ving op een muggendans, Of onder de and're woei een spinragdraad - Zo schommelden de schalen van mijn ziel, Hetzij in de ene een licht vermoeden viel Van blijdschap, ijl insekt, dat scherend aait, Hetzij om de and're herfstlijk zwevend rag Van lang…

Ach, zij ’t gekromde lijf van ’t harde juk ontslagen, en neem me uw dorre hand het pak des levens af! Wat ’s leven? – Lijden. – Wat ’s genoegen! Wakend dromen. – Wat ’s vreugde? – Zelfbedrog, en blinde razernij. – ‘k Beproefde ‘t: ‘k heb die bron voorbij en af zien stromen; van in haar wel verslijkt, vloot ze in moeras voorbij.…

Eén dunne rug onder de storm - een juk onder een juk - twee schouderbladen om ter bangst. ---------------------------------------------------- uit: 'De zuigeling van Sint-Petersburg', 2001.…

Zijn gang was soepel Zijn tred was veerkrachtig Zijn juk was licht Al wat Hij droeg was liefde. En alsmaar deelde Hij daarvan uit. Hij werd lichter dan licht En zo ontsnapte Hij aan de zwaartekracht.…

Niemand weet waarom De tijd bestaat, Waarom alles in Haar verglijden moet Die ons daag'lijks knecht En onder een ontontkoombaar Juk gevangen houdt - Niemand weet immers Hoe laat het is…

Mijn zwaarste leed ten allen tijde Was ’t machtloos stille medelijden; Maar lichter steeds woog eigen juk Door blik op and’rer Heil, door bloei van meegeluk.…

Ze ademt de lucht in, diep...dieper, en weet, dit is de lucht van vrijheid, 't juk van moeten is ze goddank kwijt!…

Ik weiger te genieten van geluk Binnen mijn handbereik Ik zie het eerder als een juk En reken me niet rijk Als gouden regens vallen Dan mag ik mij prijzen Zo zie ik mij mijn leven vergallen Altijd verlangen, altijd eisen…

het alfabet is kostbaar onder het juk van de tijd door een droomgevoel ben ik verliefd geworden in de ziel van poëzie maar hoewel, taal kan niet alles voor het oog bevrijden altijd zweven er zwart-wit beelden door mijn geheugenbank die niet in poëzie te lezen zijn…

ik neem me voor maar buig onder het juk van zware adem -nog even niet- zegt mijn ziel en rust in de gedachte van jouw zaligheid verblijft mijn tijd een poos ademloos frequent ben ik gekust door lieve lentedingen…

als ik jantje hoor - volendamse smits - word ik even klein - weer - denk ik terug in de tijd zie ik hem weer staan míjn broer achter in de kerk in het koor waar hij zingt - met nachtegalen stem - o jesuke klein o jesuke klein, denkt de volwassene in mij hoe lei dit kindeke - dit jantje - onder het juk het juk van de roem en toch…

In hun ogen Werd er slechts Met hem gedold, In werkelijkheid Werd er met hem Onnatuurlijk hard gesold En werd hij voor 't Leven gemold En ging gebukt Onder 't juk Dat onherstelbaar Weerloos maakt Onschuldig leven Voorgoed kapot gemaakt…

doorheen je tranen verdaagt ons verleden ontsluiert ons eden zich gaandeweg fouten vervagen kwijnend en stuipend ‘t treuren ontsluitend tot blije aanzeg laat ons gewagen ontlast van het juk naar teder geluk in liefde blindweg…

Nog nauwelijks het niets ontrukt drukt hem al het juk van de vreugde De pose naast de teddybeer die opzichtig voor zijn beste vriend doorgaat. De bezoekers koeren; een hogere vorm van ademen. ------------------------ uit: 'Wasdom', 2011.…

haardhout smeult nog op zijn laatste adem de kamer beweegt mijn handen onbedaard uit de muur rollen ogen op een kapotte vloer glazig en opgezwollen worden wonden bekeken huiver breekt uit de gaten in mijn huid, ik schuur de beenderen van het juk en leg ze op de as van wat was…

Die nacht, op bed met koorts dacht ik aan de reizen in jeugdigheid verzonnen zonder antwoord in jouw huis en de stilte in de nacht dwong mij te luisteren naar de vreemde signalen die mij in mijn droom vervreemdden en dit kleine huis omringden met een zwaar juk van intimiteit in mijn nachtboek volgeschreven.…

Ik vlei me neder tussen borsten om mijn lippen te verzegelen tot een afdruk van geluk in aarden korsten mogen stollen tot sporen zonder geluid of juk zal mijn levenslot bezegelen ga ver van alle vuige vorsten die mij bestempelen als gedrocht ik ben aan hun edelvrouw verknocht.…

Op de rand van geluk en juk van verleden. Ik balanceer het heden met een manke tred voort. Mijn klein kwijnend zijn, een hanzenpad gestippeld. Een bouwwerk van kruimelend zelfmedelij. Aan de zelfkant sta ik graag, Het houdt me op de been, Maar waar moet ik heen?…