De speler kent zijn gelaat door en door
Heeft elke lijn en plooi en rimpel
De ronding van het jukbeen
In een bolle spiegel verlicht
Dan strijkt hij door het haar dat wijkt
Onder een toevloed van hormonen
Enkel een besneden puber
Kan aan dit lot ontkomen…
het water onthaalt
in warme bronnen stroomt hun onrust
uit diepe porien doorheen de klamme huid
van verlaten verlangens onder de koelte
van een avondzon
badend in eigen vruchtwater
waarvan de zuurte schrijnt op hun jukbeen
zijn ze gevallen vruchten van hun zucht
naar stil nabijzijn omdat ze de herfst
in lente willen herschilderen…
Het steile jukbeen driest geslagen
in 't duister van uw harenwal,
uw schouders recht en fier als schragen,
torpedostreng der heupen val,
die heel uw warmte, ingesloten
als in een schoorsteen, langs mij draagt.
Wie is 't, die naar uw sterke schoot en
bescheiden borst te dingen waagt?…
Uw huid bespant uw jukbeen
elke dag weer strakker.
'k Las wél dat Bacchus was
een joviale knaap
belust op dans en zang,
maar toch geen wreed tiran, een makker,
en geen kwelgeest.…
ik kon niet langs
het klassieke
profiel van
je gezicht
waarvan het
voorhoofd
zijn afkomst al
jaren wist in de
neus en jukbeen
partituur van
voorgangers uit
het eerste uur
toch heb ook
jij het avontuurlijk
nomadische
bloed en de
onrust uit de
volksverhuizingstijd
waarin het leven
zich op ruwe wijze
presenteerde wat
men…