Alle inzendingen over kaal

Begint hij je te pesten (bril, kaal, reuma, tiaatje), laat hem zijn gang maar gaan, bind vooral de strijd niet aan. Krijgt hij genoeg van je, heb je dat ook weer gehad. ---------------------------------------------------------- uit: 'Het leven deugt. Althans op onderdelen', 2017.…

televisie een nachtdier met allure met pit, durf en vooral belangstellend en invoelend laat degelijk ook haar zachte kant zien en ‘en profil’, wat een lief gezicht ze heeft het Rotterdamse lef ‘ech wel’, ‘ja toch’, ‘pleurt op’ raakt veelal de kern van de zaak slaat nachtvissen aan de haak in haar nachten, die lege nachten die donkere kale…

men beweerde alles werd mij klaarder toen ik dat deed en toch was het de mystiek die verdween en langzaam voor mijn ogen verteerde soms moet je iets laten zijn wat het is en alleen genieten van haar pracht en praal aan iedereen is wel wat mis en niets niets is minder waar want toen ze voor me lag zo open zo bloot en zo kwetsbaar kaal…

De nacht hangt groot en wijds en onbestemd in eukalypta's duisternis verborgen zwijgend houdt de achterkant der maan als nachtwacht moeder aarde in haar greep als langs de zeeën tot de verre kim er vonken gloeien bij de oosterpoort die kale rotsen van takla makan in lichterlaaie zetten, woeste hoogten van lhasa, tibet en de himalaya's…

Woorden galmden tegen lege muren zo kaal en grauw en koud en rauw enkel nog de echo die blijft maar duren verdwaasd bleef ik achter in mijn rouw. Stap voor stap verloor ik de gewaden van het leven zelf totdat ik, wegzonk in het gevoel van het naakte waden en in de poel van zelfbeklag verdronk.…

Opkomend licht valt neer veranderd landschap in nieuw gezicht nog altijd staande hoog in kracht vereeuwigt in wortelsterke aarde groeiend, verslaat hij zijn oude leven nog altijd sterk onverzettelijk nog door seizoenen heen winters landschap liet hem kaal achter door witte deken omarmt tijden verschoven in smeltend water…

de dames elegant charmant dragen heren pakken in hun maat het antwoord is van grote eenvoud de mensen doen er veel aan variatie schrijven punt komma soms spatie kinderen soms lief maar vaker stout heus ‘t is er echt niet verkeerd er zijn veel punten met ’n kruis wijzers voor de weg naar thuis vrouwen krijgen in bos nieuw profiel van kale…

reclamemakers op another prick on the Wall echoot ze ijdele strijd verbreidt zich penetrant vleesgeworden geld het hart uitgeklopt onwelriekende idealen stop je in de seksshop het makke diner eet je gedwee dicteert deze deze aardse geldpoel verdient zijn hemelswand nietszeggende falies op het landschapsbord geklopt de psychosomatische boodschap kaal…

Levensstijlen veranderen Vrienden raak je kwijt Lichamen verouderen Seizoenen komen en gaan De herfst verjaagt de zomer En de bloemen verwelken Een zacht briesje En wiegende bomen Duizenden loskomende blaadjes Dwarrelen in het rond Bomen worden geleidelijk kaal Paradijselijke kleuren vergaan Grote zwermen vogels Laten zich dragen Door…

Het bos verwordt tot zaagselvlakte, kaal met enkel nog een eik waaruit gebogen tak als vragend teken steekt en taal van vroeger spreekt: gewogen en te licht bevonden jíj die hier de winter ziet: het oordeel over hinderlijke bomen - maar uit de stobben zullen loten komen, uit doodstil vlak weer nachtegalenlied.…

is meer dan genoeg het is toch nog veel te vroeg de hennies zaten nog op stok tegen elkaar aan in het kippenhok en schrokken zich een kakelhoen waarom zou een haan zoiets doen zijn lellen en zijn hanenkam lilden toen hij een kippetje nam hij pikte haar enige veren uit de nek tokje kakelde, ben je helemaal gek zo kap je mij tot kale…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

De zomerzon werd bleker Het werd buiten kouder Witte wolkjes dreven over De wereld werd ouder Wij lagen in het gras En keken omhoog We zeiden niets, we zwegen We zagen een regenboog Typisch de winter Om zo plotseling te komen We lagen daar nog steeds Onder de kale bomen De wind liet ons liggen En speelde met onze haren De liefde…

honderd meter poëzie ligt er tussen mij en de kleine winkelgalerij witte tandartsassistentes die in het laatste tegenlicht kleumend met de armen gekruisd wolken rook uitstoten zeven oude bomen niets vermoedend van de kap in stille overmoed nog met kale armen naar de hemel reikend de diepe plof van onze wijnfles op de de bodem…

Die lange brede laan nu kaal en triest geen pad meer om over te gaan nog slechts geroezemoes van regen en wind geen mens die nog haar richting vindt. Haar toegang werd gesloten. Ze voelt zo leeg en eenzaam aan. Verdrietig, zielig ligt ze er nu bij, die lange brede laan met haar duizenden verhalen in het herfstgetij.…

eens droomde ik een droom in een droom kaal ruig woest en leeg de ruimte ik legde mij neer en droomde daar over mijn eigen wereld nooit zorgen over eten en drinken een beschermend dak niet nodig immer achtergrondige muziek ik zou volmaakt gelukkig zijn maar een donkere wolk deed mij beseffen dat deze droom in een gedroomde droom intens…

De zoeker naar eigen wezen staat op een kale bergspits omringd door het Niets het uitspansel boven hem gaat schuil achter één dreigend zware wolk vol ziedende bliksems scheurende donderslagen die stuiptrekt _ zich zwellend plooit tot monstergedaantes dan krimpt _ verhardt langzaam neerdaalt in een wijd zachtglooiend heuveldal voortbestaat…

Zit ik weer in de schoolbanken Hetzelfde als gister en de dag ervoor en die dag daarvoor Daar moet ik deze maatschappij dan voor bedanken Bedankt voor alle nutteloze uren Die ik beter aan mijn taalkunsten zou kunnen besteden Nu zit ik een beetje voor me uit te turen Al die kale witte saaie muren In het begin der tijden gevuld met posters…

En tóch geloven dat het lente wordt, al valt de koude regen neer in stromen op kale, zwarte takken van de bomen; al zijn de dagen lichteloos en kort. En tóch geloven dat de zon het wint, al houdt ze zich soms dagenlang verborgen; zoals een mens,in ’t donker van de zorgen, soms plotseling een zonnig plekje vindt.…

Ik kijk naar de kale takken. En denk niets, zie niets. Een vogel die niet meer zingt. Ik mis hem niet eens. Ik sta stil en kijk waar ik ben. Tijdloos sta ik daar te staren. In het niets, alleen maar stilte. Dan dwarrelt er een blad naar beneden. Mijn oog volgt zijn val op het zachte mos. Dan zie ik een tapijt van bladeren.…

Er schijnt nu een zon als een maan door de mist, maar het vuur van de zomer is opgebrand en de bomen zwerven kaal door het land. ------------------------------------------ uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

Weer jaagt gierend de storm door de vrijwel kale takken van de stokoude boom, die nu echt kraakt en steunt; de knoestige bast van zijn stam vertoont zeer diepe scheuren. Knarsend kreunend verliest hij uit zijn zwaar gehavende kruin de gebroken dorre twijgen.…

vingertoppen te voelen spannen de akkoorden vol en zwoel tegen elkaar te vleien Zoals me diep van binnen raakt hoe Remco Campert bedeesd en broos maar vol van oude ingehouden kracht zijn verzen leest en ik mijn eigen woorden voel trappelen om te worden losgelaten Zoals mijn moed groeit de sluis te openen leeg te stromen over een kale…

mijn mooie gave bomen ze zijn voorgoed verpest het halve lover afgekapt slecht hun kruin die rest voorbij hun hoge kale stam zie ik de grauwe stad waar ik vóór die slachterij totaal geen weet van had alleen omdat een enkeling te lang was en moest bukken waagden ze het om aan mijn plantsoen het mooie zicht te ontrukken als ik al ergens…

Wolken luchten coniferen een watertoren plastic nog steeds gehaakt aan een tak van een kale boom de voorjaarsstroom strijkt er langs terwijl het strijklicht van de ondergaande zon een plekje verovert op het balkon.…

sta kijk om je heen de kale koppen tattoo's op het been ogen slurpen aandacht door het merg heen een parasiet die nooit zichzelf ziet vreet alleen gedachten zal de zwaksten onder zijn publiek genadeloos verkrachten want hij is ziek gunt de ander geen bestaan je moet zijn wegen gaan in lauwerkrans dat lijkt jouw kans om mens…

nog een traan voor wat zo mooi bloeide en niet verder kon gaan en grijze wolkensluiers houden mij uit jouw zicht en hopeloos zoek ik naar ‘t verscholen zonlicht jij was mijn lentelied mijn zomervreugd met jou heb ik mij op iedere dag verheugd je was mijn bloementaal mijn zingende nachtegaal zonder jou is alles op aarde doods en kaal…

De klok maakt niemand oud of gek of kaal. Het koele mechaniek heeft niets met ons van doen. De wijzers draaien stijfjes door. Hij komt uit onze hand, maar luistert niet naar onze nood; hij volgt zijn tandenspoor. Waarom gehoorzaamt u dat polsgeval? Waarom zo zweten, janken, al die last?…

Ik hou van hout oh wat hou ik van hout oh wat ruikt hout lekker oh wat brandt hout lekker zelfs hou ik van de verrottingsgeur van hout en heb de visuele schoonheid ontdekt van de bruine kleurscharkeringen als de zon haar licht laat schijnen op de kale boomstammen en takken in de winter dan laat ook het klevende mos aan de stammen en…

Ik hou van hout ik hou zo van hout oh wat hou ik van hout oh wat ruikt hout lekker oh wat brandt hout lekker zelfs hou ik van de verrottingsgeur van hout en heb de visuele schoonheid ontdekt van de bruine kleurscharkeringen als de zon haar licht laat schijnen op de kale boomstammen en takken in de winter dan laat ook het klevende mos…