Alle inzendingen over kabbelen

Ook in Den Haag is juni aan het kabbelen: Nog altijd zijn de musketiers aan ‘t babbelen.…

De zon ging onder en aan het koele stille meer in zilver maanlicht drijft vermoeidheid weg op kabbelende golven het maanlicht verkwikt neemt gedachten mee voor een toekomst veel later over het water.…

pijn Kabbelende golfjes Ze zijn eventjes speciaal Voor jou en mij Weldra zullen het weer Gewone golven zijn…

een rustieke wandeling met struikelende gedachten fluisterende grassprietjes die ik net kan verstaan wuiven in ‘t voorbijgaan langs de slingerende IJssel rust ik op een platte steen het water kabbelt kalmerend bepaalt ook haar eigen koers ik luister naar de watertaal kijk onder de oppervlakte en denk hoe diep kan iemand zinken -of heet…

Ogen die stralen bij een kabbelend beekje in de lentezon.…

Je waakte over mij, moeder vaak dag en nacht. Je zorgde voor me, vader alles wat je gaf, ook straf. Je bent daar voor me, zus en broeder, om samen te komen aaneen te smeden en werken met vereende krachten... tot broederlijk en vreedzaam gevoel! Het is het altijd durend waken van mens tot mens: het zorgen vanuit een diep liefdevol en verzorgende…

Kabbelende beek, haar verval door zon gestreeld: ultiem klatergoud.…

daar waar de golven zachtjes kabbelen draagt de ene hand de andere…

Kabbelend water beroert alle zintuigen. De lente meldt zich.…

zon glinstert vrolijk kabbelend geniet ik mee al pootje badend…

Water kabbelt zich uit beeld door haast en herrie overstemd om dan weer zingend te verschijnen alsof het nooit zijn loop verloor aorta van het paradijs dat als Breesaap moest verdwijnen het tempo geeft het afschot aan maar ook de plens die valt bij regen de wereld komt zichzelf daar tegen in stromen die de tijd verstaan de eerste…

het verdriet ligt verscholen in de avond aan de oever van een slingerende beek uitgesleten bochten, vechtend drieblad vochtige oktoberdag, klamme vermissing ik kan jou met duizenden zinnen raken weerspiegelen en kabbelen, steile oever er gaan bladeren voorbij, ze passeren en draaien, dansen opgekruld van ouderdom voorbij gaat mijn droom,…

tussen mijn benen slaapt geluk het kabbelend volk gaapt ons toe in een vuistje ontdek ik een tand voor mij spreekt de zee en berust…

ZEEHOND Texel - strand aan zee kijkt toe van ver - de zeehond kabbelend - de zee…

hoor ik het zwijgen door de bladeren ritselen voetstappen breken woorden die kabbelend in golven verloren gaan…

het vertrouwen was groot die dag in het bos bij de kabbelende beek zij sliep en hij keek over het mos wat de natuur hem bood…

Stralende zon, reikende straal Kabbelend water, beschermende boom Ik, in het gras melancholisch en loom…

Vredevol verder kabbelend naar eeuwige rust Dankbaar uitgeblust.…

Zacht kabbelend met diepe gronden Het mooist op vroege ochtendstonden De golfslag leidt je gedachten Kunnen pijn doen verzachten Geven je geest de rust weer terug Overspannen de tijd als een brug De weerspiegeling toont je werkelijke gezicht Maken je gedachten iets meer gericht Kabbelend wordt je hartslag lager Verdwijnt het verdriet iets…

Babbelende kabbelende zee; krijsende rijzende meeuw geschater geschetter, geklater gekletter, en ik, ik stroom mee……

sneeuw in je ogen smelt tot blauwgroene stilte lied zonder woorden in het kabbelend water glinstert bezwerend de maan…

Je was met mij aan zee Het kabbelen van golfjes als knabbelen aan je voeten Met mij was je mee..... in een sfeer van niet-moeten Ik zag zoveel meer dan het bloot van je voeten.…

Het leven, het water, ze kabbelen beiden vroeger of later stoppen ze met stromen van welke kant de stroming ook mag komen.…

Hoe groot kan een verlangen zijn oeverloos zoals een meer vroeg in de ochtend een solitaire meeuw op de steiger water dat zou willen kabbelen ware daar dat immense verlangen niet…

Het lijkt nog koud De weg voor je Het laat je goud Smelten Rivieren meanderende je tegemoet Kabbelend traag Waren we nog hier En daar waar gezichten Vervaagde…

waar je laatste sporen zijn verstrooid bij die ene boom aan het rustig kabbelend water waait nog zacht een troostende gedachte dat het je tijd was naar de overkant te gaan…

Hoe kabbelend dit leven als het donkere water steeds weer anders.…

Hoe kabbelend dit leven als het donkere water steeds weer anders.…

ze stropt het zeewier tot een strik, verzwelgt en opnieuw verguld in een zilte omslag rustig kabbelend in de schoot van haar moeder verdrijft ze de zoete wind en hervindt zich steeds…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…