Alle inzendingen over kapel

in de sixtijnse kapel is de hemel niet te horen…

[Haiku] verlaten kapel de maan brandt als een godslamp achter het venster…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt gedachten wachten op klare taal van duidend begrip zwijgzaamheid veredelt daar zonder te verworden tot klinkend goud in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens nietig, vergroot tot denkende zot…

vastberaden brengt ze haar eenvoudig gebed naar een veilig adres de kapel op het plein een brandende kaars om heel zeker te zijn Heilige Maagd Maria laat mij komen laat mij gaan…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens, nietig, vergroot tot een denkende zot…

kleurrijk de beschildering alsof Leonardo da Vinci even terug was om een klus te klaren de sixtijnse kapel van groot Rotterdam iets sacraals heeft het beslist moet ik bekennen je zou bijna ergens in gaan geloven…

de takken knakken onder mijn voeten op weg naar de plek van onze lieve zoete het botsend licht beschijnt de naakt uitgebeelde stammen in hun stille dood de ziel van verre jaagt mij hijgend op terwijl een resterend geraamte de voeten kleurt met striemende schrammen de ouderdom geraakt haast uit het menselijk lood op weg naar…

Kaarsjes branden op; vragen en dankgebeden klinken door de walm.…

Daar hing geen zucht, geen vrage; Daar was maar stilt' en duisternis En mystisch viel er groenig-vaal, Op heilgenbeeld een manestraal In de ouw' Maria-nis. Heel flauwkens monkel-lachend, Als of 't zijn leste lachsken was, Leek 't lampken Gods, in 't duistre rond, Een blom, die zonder water stond In rood kristallen glas. Daar had ik geern…

vuurrode koorden dansen in het groene licht van de zuiderse kapel een tap geeft de leiding en wiegt op en neer een neerwaartse spiraal duikt op in de ondergaande nachtzon een nieuw leven vol gebreken springt in het ravijn…

De schoorsteen staat gereed op de kapel En die wordt weer gevuld met kardinalen Zij gaan de pauskeus in conclaaf bepalen Een vroom getoonzet schimmig pokerspel Als uit de pijp straks witte rook zal stijgen Zal iedere prelaat krampachtig zwijgen…

Norselijk-krommende schroeve die telkens, in duizelig buitlen, biedt viervoudig de wind neigend een nijdige nek: 'k zinge u; en 'k zinge u, o vlerken die spant als den schoft van een trek-os, maar die teder en licht zijt als de vlerk der kapel; motor, 'k zinge u en ronk in me-zelf als het dommelig ronken, ('lijk aan de deur van een bie- korf…

hem neerkeek op een dag werd hij weggehaald uit zijn huis en kreeg in ‘n verzorgingsinstelling ‘n thuis zuster verpleegster trachtte met hem te spreken hij kreeg er eten en velen waren hem genegen de vreemde kreeg het gevoel dat hij iemand was dat alle kilte en afkeer hier plots voor hem brak de zusters namen hem bijtijds mee naar de kapel…

De laatste nonnen bidden de completen in de kapel van Sint-Annadal.…

in die stille, sobere kapel trof mij haar toegewende blik onder flakkerend licht bedolven vloeide iets van heimwee naar oude geuren en vrome gezangen hier, op het grazige boerenland tussen zwijgzame dorpen aan de glimmende rivier vermoedde ik mijn vaderhuis en moederschoot, droomde ik mij ooit geborgen…

De kapel Johannes zong in 't laatste uur van het fel bezuinigingsvuur uiteindelijk toch haar zwanenzang. En wij, dakloze Lutheranen gaan uit, de wijde wereld in als nestvliedende zwanen. Laten iets van Luther merken in zoveel andere kerken. Zingen in de wereld wijd ons lied, aan God gewijd.…

Met een lantaarn zonder licht en voeding de koude duisternis van de wereld doorvorsen vol wachtend vertrouwen steeds de onaardse witte kapel zien wier kleine fonkelramen een straal van Goddelijke glans zenden naar je lege vragende handlamp die dit geschenk nooit kan bezitten maar altijd in zich houdt en verder geeft.…

‘s Avonds stromen de buren samen in de kapel van het oude gehucht, waar wij onze moeder ontgroeiden maar gevangen bleven in haar hart. Hier is het licht der vele kaarsen, de troost der 50 weesgegroeten gemompeld door de eenvoudigen. Hier is de liefde van ons volk.…

mijn kathedraal bepaalt nog niet het weidse vergezicht heb nog geen heiligen op voetstuk bij het altaar neergezet wel heb ik delen van mijn leven gebrandschilderd in glas kleine ramen laten zien hoe mijn jeugd in vroeger dagen was pas later kwamen rust en statigheid in wierook en volwassen zijn maar het liefst werk ik in de kapel…

Waar geen woorden voor zijn is hier in de schemering aanwezig, het geheim nog niet te weten hoe het verder gaat maar wel het net in mij te voelen samenkomen – onzichtbare verbindingen met de hartslagen van het leven In woordloze taal verovert het ademen van de pijpen zacht golvend de ruimte op de stilte en dan is niets vanzelf muziek…

Ik was die kleine stille kapel binnen gegaan van de kathedraal zag alleen je ogen neus mond en schouders meer was er niet stil werd ik even was in gedachten bezig een moment van inleven wat allemaal de bedoeling van de kunstenaar was er kwam iemand binnen ging onder de beeltenis staan vanaf dat ogenblik zag ik pas dan is jouw complete…

Ik stond oog in oog in de kleine stille kapel van de kathedraal zag alleen je ogen neus en mond je handen en voeten heel vertrouwd dat wel een lichaam had je niet stil werd ik even was in gedachten bezig een moment van inleven bij de bedoeling van de kunstenaar er kwam iemand binnen ging voor het kunstwerk staan vanaf dat ogenblik…

Genoten van jouw vanille gerust door jouw lavendel een verlicht gevoel door jou de wierook geurt als in een kapel. Jij brandt in mijn hart als een maat waakzaam door de nacht en dag met licht en warmte in het leven voor de glans op mijn glimlach.…

DE STILLE KRACHT In een Tilburgse kapel achter glas en lood vindt men het beeld van Maria O.L. Vrouw ter Nood. De kleuren van haar mantel zijn door de tijd vervaagd. Een parfum van kaarsen hangt om haar heen Ze is een baken voor menigeen Ze staat daar en wacht onverstoord. Ze heeft al heel wat aangehoord.…

Af en toe rijst een resto op: een kapel in dit bedevaartoord voor kunstenaars en minnaren. Bijna in de sloot omdat ik onoplettend op het land let. Met veel zin zou men opzettelijk verdwalen om nog meer te zien.…

staat alles open en stormt de wind de lade uit vooronder de lege ruimte van het schip in, trillend tussen de banken en rondom het altaar, de lucht leeft in het heilige halfduister Mijn bewustzijn zet uit laat op oefeningen en improvisaties gedachten zweven om ze te schikken en op hun plaats te laten landen tijdens de middagpauze in de kapel…

Een doodse stilte wordt verbroken door de helle schreeuw van een vogel verstopt in de oude treurwilg, vlak voorbij de oude kapel. Bloemen sieren deze trieste plek, waar tijd lijkt stil te staan, en treuren schijnbaar in stilte, om het leven, waar kruisen aan herinneren.…

ontdaan van elke katholieke franje, geen goud of zilver, geen marmer, zuiver geloof in ruwe, stugge stof, omsloten door ruw sisal koord geen paus of priester, kardinaal, geen beeld, reliek of kathedraal, maar slechts dat pure, zuivere woord wijn en brood en in stil gebed luisteren naar heldere klokken, tijdens de daagse ommegang, door kapel…

het liep hier de spuygaethen uit een en al drassige troep dichting kwam ongekluisterde vrijsters met breekbare geloften legden geulen aan ter droging ook voor 't weids uitzicht maakten er een tuintje van verse groentjes voor de zieken nee geen dansmariekes geen dollemina's ze heetten begijnen naar hun hofje plus kapel later bezet…

je steeds moet lijden je beseft dat dit niet waar kan zijn dat er een einde komt aan die pijn kom maar naar Mij, kom naar het Licht laat Mij het zijn die je pad verlicht laat Mijn hulp over je neerdalen zodat Mijn Licht altijd zal stralen geen donkere tijden meer voor jou omdat Ik voor altijd van jou hou tgv de openstelling van de kapel…