LAIS CLXXXVII
netgedicht
Het legt het eigen rot aan banden, schat
de tijd rijp voor schoon schip en spoelt het slijk.
Het drukt het mormel van ’t humane plat
en legt het aan ’t infuus van haar gelijk:
haar gebeuren is doorvoeld, maakt het rijk
en laat ervaren al wat verscholen is
onder nijdige slijm, onder de ergernis
die aan de echte stem geen klank meer laat.
‘Versuiker…