Alle inzendingen over kerk

Een flauwekul gedicht Mijn vader was een sterke 'werke' dat heeft menigeen kunnen 'merke' Mijn vader gaf veel aan de 'kerke en investeerde zelf in een 'zerke' Mijn vader zorgde voor 8 'vlerke' en hield ze goed binnen de 'perke' Mijn vader kon goed 'graaie' en was er bij als de 'haaie' Mijn vader kon niet 'paaie' liet…

Wat kan je in genante situaties JOUW VROUW verloochenen De kogel gaat door de kerk....…

Ensemble Rotterdam in de Citykerk Het Steiger te Rotterdam komt zo spoedig als maar mogelijk met 'muziekprof' en 'coronaproof' natuurlijk met het podium op afstand plexiglas op anderhalve meter tussen de zangers en zangeressen en de instrumentalisten, het orkest de dirigent op afstand, afgeschermd het publiek, de mensen in de kerk…

De grote kathedraal vol beeldhouwwerk spreekt met gestalten en kunstzinnig zwijgen hoe eeuwenlang zwoegen bij zwaar hijgen weergaloos aanzien gaven aan deze kerk. Orgelklanken en koorzang tonen zich sterk, geven luid de lof, die God mag krijgen voor Diens stem tussen ruisende twijgen, binnen alle adem uit het wijde zwerk.…

Ik heb God niet meer nodig ik kan nu op eigen benen staan ik ga niet meer naar de kerk ik wil geen godsdienstoefeningen meer als ik het nu nog niet weet Ik ga nog intenser buiten mijzelf leven ik wil praktijk en geen theorie meer ik wil dat wel in de persoon van Jezus ik had graag gezien dat hij een zus had omdat ik ook de vrouw zo lief heb…

Jij was de vogel, de watervrouw, de klimop langs de oude muur je was de tuin vol beelden, de honing in de verre hoek het dak van riet dat je huis bedekte Je was de kracht van klei, de vele kleuren van het licht de bloemen die je steeds weer ontdekte je was de vrouw in wie ik mijn moeder tegenkwam Je was het kleine dorp, de kerk, de winkel…

Een leven als een kerk. Een leven met contemplatie. Een leven met een lach zonder die behoefte aan enige sensatie. Een leven dat gaat voor het hogere goed. Een leven voor de Schepper die ons dagelijks leven doet. Een leven van het meelijden met het brood des levens.…

in hoogmoed dachten zij de evolutie in een laatste ronde jij koos voor onderdrukten leidde hen Egypte uit gaf hen de tien geboden genade als een tweede huid je hebt hun kruis gedragen de belofte ingelost wij kunnen nu weer hemel vragen omdat het paradijs ook is verlost nog waart de wierook rond staan deuren wijd geopend maar in de kerken…

Mensen-Zoon leliebloem van het eeuwig schoon vervul mijn ziel met hemelse spijzen water uit de bron dat op doet rijzen Een vrolijke fontein diep van binnen met wijn bemorst tot in de diepe zinnen het genezende brood uit de hemelschoot toegerust met een lied: een scheut de loot uit de tronk van Isaï opgestaan uit de dood Uw enig Heilige kerk…

Zie rode kerk. Daar fluistert nog wat schamele stilte - ontvlucht je eindelijk Mile End.…

Door het statige Antwerpen verspreid, toeven schilderij en beeld in kerk of kluis, vinden weer de weg naar hun hersteld tehuis. Verjongde muren omhelzen elke tijd der wonderwerken, begeleiden altijd oud én pas levend kunstklankengeruis.…

deze muren stonden de speren met de hoofden van iedereen die in de weg stond rafelig afgehakt op het blok als de veroordeelde weigerde om de beul te betalen voor een snelle dood, de hoofden met gaten waar de merels pikken de gaten waar de ogen zaten De parochianen droegen sjaals voor hun neus en mond tijdens de zondagsdienst in de kerk…

straat van ergens Verloren galm voorgoed uit de pendule Spoorloos verdwenen in een tijdcapsule Met noorderzon naar niemandsland van nergens De authentieke dorpseigen gebaren De onvermengde ouderwetse geuren Oorspronkelijke spraak van halve garen De slachters die hun eigen koeien keuren Rooms-katholieke boeren protestanten De ene kerk…

macht dat humaan zijn verkracht Die God houdt van feesten van moord en van doodslag kent fatum noch noodlot noch bijbels gebod Natuurlijk wil God daar geen lires, allicht in 't land waar il pape betaalt voor z'n knape il duce met smeergeld de macht greep als held Al ziet Hij hoe steden zich dankzij gebeden versierd zijn met kerken…

Jawel hoor, dit keer heeft hij God genoemd, Maar toch ontbraken er nog zoveel woorden, Die eigenlijk ook in de rede hoorden, Dus werd de tekst beschimpt, alsook geroemd. Hij zeide: ‘Alles hangt met alles samen’, En daarop riep ik geen hoera, maar: Amen!…

Alsof ik hier niet komen zou, zo doet het leven eeuwig voor. Met zomertijd en wintertijd, mooi hier en lief mijn lief. Zoveel adem raakt niet kwijt. Alsof ik eeuwig zou; lopen over water. Wat klaart nu ik verlost van mij wegen moet zonder woordgewicht, naakt van daad: nu ik sta aan water bedekt met kroos, gras waarin ik niet geloof, maar…

gaf kracht en gaat weer onder ZELFPORTRET FOPPE ALS VAN GOGH deze verklede aap ben ik zelf met hoed tegen de zon en bruinverbrand zo zou ik graag zijn ook zonder oor DE STERRENHEMEL in het nachtelijk duister twinkelen de sterren met een boodschap voor mij God houd van mij en houdt een oogje in het zeil en de maan schijnt mij bij KERK…

De vrouw die ondergoed per kilo wil Moet zich er wel mentaal op voorbereiden Dat zij niet alle vragen kan vermijden, Zoals die naar de dikte van de bil. De hamvraag bij die slipjes van satijn: “Of het misschien een beetje meer mag zijn?”…

die Heiland opgedragen, en in Zijn Kerk op aard door 't doopbad ingelijfd! wat in dees wereld ooit der jonkheid moog' behagen, 't mag schittren, maar vergaat! Slechts wie God aankleeft, blijft. 8 November 1843. ------------------ dier - dierbaar…

Oud zijn er de golvende heidevelden gekaderd in ontembaar kreupelhout geen ridders meer, geen schurken, geen helden boerenvolk en werklui, nog degelijk getrouwd waar de dennen en sparren zich mengen in het loof geen kathedralen maar kerken met simpel geloof De wegen waggelen de dorpspleinen over en een melkbus markeert de rand van het pad…

World Press Photo’s stellen hier groots ten toon Lijden en leed vallen in wijde ogen Natuurgeweld, vuur, gijzeling en zwaard Het carillon speelt vrolijk en ik woon Als wederopbouwkind geboren en getogen Weer in Het Nu, uitbundig naast bewogen ------------------------------------------------- *De mens- een zeepbel tekst in De Eusebius Kerk…

woestijnen Of land-, of zeeë-vlakten en eindloos deinen, Uw rustloos licht op lege leegten rust, 't Zij gij de heilige kracht of 't teder kwijnen Van uwer liefste kinderen kust,- Geen nieuwe straten stichtte ik, want ze vallen Luchtiger dan kaarthuizen in elkaar; Geen nieuwe gods-dienst vestte ik: als zeep-ballen Spatten hun wetten, kerken…

Al wat gij zijt, is der Vaderen werk; Uit een moeras wrocht de vlijt van die helden, Beide de zee en de dwing’land te sterk Vrijheid een tempel en Godsvrucht een kerk.…

Boven bos de toren van een kerk. Rust, overal; 't diepst op de spoorweglijn. 'T is of de vijf telegraafdraden zijn Een notenbalk; de sleutel - ginds, die berk; De noten zwaluwen, zwart op 't rode zwerk; De vlaggetjes hun staarten, lang en fijn.…

Erna zegt ze aan de tenor, hoe het was en alwéér is-ie pas na het zingen de kerk uitgegaan.…

ik heb gezien hoe het oorlogspuin ooit twee glooiende heuvels hebben doen groeien in kaal land boerderijen langzaam plaats maakten voor nieuwe wijken met groen hoge flats en scholen kerken uit religies van toen voor een kind was de wereld een paradijs de techniek gaf al zijn geheimen prijs over bouw en architectuur ademloos hebben…

Ge zijt een godslamp van de kerke, In wier karmijnen hert Wat olie wordt gedaan, Te luttel, om in vlammen op te vlerken, Te veel, om er van dood te gaan. II Ik heb u lief, m'n schamele armen, Ik weet u schijnbaar blij Tussen de mensen gaan, Te fier, om gierge gunst van menselijk erbarmen Te zwak, om heel alleen te staan.…

Kerk Met meer moeite moeten leven Doodde tijd uit angst voor dood Heeft altijd geweten en beleefd: 't Revisme…

gelukkig voorbij de tijd van lage lonen van trouw zondag's vroeg naar de kerk en arme stoemperds voor dom benenwerk zielsgelukkig nog op rats kuch en bonen kwam museeuw met dope nodeloos in het kot wie gelooft niet in de cowboy uit tasjkent en het lelieblanke bit van mister prodent we zagen ze eerlijk afzien met emmers snot toch is nu…

Van ver een kerk tampt vroom een bedeklokje. Vaalzwart de mantel over ’t rosbruin rokje, Rust ze op haar plekje, geurig, lommerkoel. Tevreden zit zij, tot de zon gaat tanen En ’t blinkend slootje vloeit vol avondgoud En kijkt, al mijmrend, in het wandelwoud.…