Alle inzendingen over ketens

wij moeten wezen wie mogen waar dan wonen wie mogen waar dan werken wie mogen waar dan leven met dochters en met zonen werken wonen tot je dood of tot je te vroeg omvalt mogen dat alleen de sterken zijn we pas dan waarlijk groot hebben we als mensensoort het niet totaal verknald wat zou moeten zijn wat hoort hoelang nog voordat ketens…

gouden schatten verbergen zich in mijn hart evenals mijn verdriet bedwing m’n ongenode tranen rijk zijn de kamers een ring om elke vinger toch wil ik alles achterlaten alleen voor hem argwanend, zij die prevelen dat hij vast niet deugt maar ten diepste voel ik zijn waarachtigheid ik weet waarheen ik wil en bovenal met wie van…

Vluchtende blaadjes werpen hun ketenen af eeuwige vrijheid…

o zoete slavernij met ketens vastgeklonken aan hem die aan mijn zij luidruchtig ligt te ronken…

Ooit had Milieudefensie iets verbetens; nu wordt het evidente onderzocht: Want zie, er wordt geen bio-hap verkocht in alle welbekende fastfood-ketens. Zelf heb ik ook zo'n onderzoek gedaan: In snackbars tref je weinig obers aan.…

(uiterlijk een haiku, innerlijk een senryu) verrezen uit as rups ontwikkeld tot vlinder bevrijd van ketens…

Ik heb mijn ketenen verbroken Ik ga mijn eigen weg Mijn lot ligt in mijn hand Ik ga de toekomst tegemoet Vanaf nu ben ik vrij…

Los van ketens overstijgend, diep van binnen vogelvrij…

nu streelt de lucht waar woorden verwonden die ons als ketens aan het oordeel bonden over iets dat even was en toch moest zijn als ik al schrijvend in uw koude klacht verdwijn…

ik ben van te lang geleden van liefde een oud verhaal dat in mijn huid is gesneden met vuur en vlijmscherpe taal ga niet meer ketens smeden ik ben van te lang geleden ben nu een oud verhaal…

Ik verdwaalde in mijn angst Zocht een nooduitgang voor mijn beperking Ik probeerde weg te komen Maar viel in een zwarter gat Dolend door mijn labyrint Zocht ik naar de juiste gang Worstelend om boven te komen Zat ik steeds vaster in mijn eigen net Toen goede uitkomst leek verdwenen Vocht ik er niet meer tegen Vielen alle knopen uit elkaar…

mijn geest is vrij maar kerkert in de ketens van mijn lijf naadloos aangesloten op het protocol van leven waarin de lentebloei is vergeten in schuren en dwingen proberen we meer eigen invloed af te dingen losgelaten blijkt dat vrijheid is begrenst geen nieuwe horizonnen kent godzijdank is er verlangen zijn er dromen in ontsnappen…

eindelijk geen eigendom meer ze wisten niet wat te doen met deze nieuwe situatie er waren slaven die gewoonweg bleven ze hadden het goed gehad en nu hadden ze het zwart op wit ze waren hier op vrijwillige basis. men zong triomfantelijk over de verworven vrijheid zoals men had gezongen op de plantages in moeizame tijden zingend…

Ik zit aan handen en voeten aan ketens. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zit aan handen en voeten vast aan ketens. Ik weet niet wat ik moet doen. Het jaar gaat voorbij. IJs valt over mij heen. Daarna gaan kleine bloemen open. En iedereen speelt weer. In fleurige kledij in vrijheid. In een afgelegen donker bos.…

het dode doet pijn als het opstaat uit de dood als het gaat leven wiegende waarheid als een vogelverschrikker het maïsveld rimpelt ogen als ijzer op een onbewolkte dag breek de ketenen…

Geboeid kijk jij hoe ik een kasteel om jou bouw daar hebben wij geen last van buren met slotgracht zonder ophaalbrug niemand zal ooit naar binnen gluren de ramen zijn van ontsnapvrij glas vanaf de toren tot aan de kelder de wanden worden driedubbeldik behang en schilderwerk blijft helder jij houdt van licht maar ik van jou daarom…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

Brand los, mijn hert, van al dat uw gevlerkte vlucht ombindt; brand los van kot en ketens, nu de wenende oge ontblind; brand los, mijn hert, 't is nu, 't is nu dat de hemelvaart begint!…

Nu, gaande met mij het licht en de kracht, door liefdesmacht verbraken de ketens van angst in de nacht.…

Gekroonde torens met hopen Monumenten ketenen dromen Ertussen groeit elke wandelaar Reikend uit tot gedenkteken Voor de beelderige Karelsbrug De verrukte ziel klimt tot het Slot Van weelderig, prachtig Praag…

In mij wacht, Ongeduldig, Een klein duiveltje Klaar om De ketenen der macht te verbreken. De zon gaat op. Het duiveltje Is alweer in slaap gesukkeld Vol verwachtingen Voor de komende nacht. De onuitgekomen beloften zwijgen.…

De V&D komt ook in kleine steden Daar voelt straks de lokale middenstand Hoe in de gróte steden van ons land Door winkels onder ketens wordt geleden Ze ondergaan de komst der keten zwetend Een ongelijke strijd is zó ontketend…

Gedachten zijn gevangenen van het gedicht waardoor pennen genoodzaakt beginnen tot het ketenen van woorden in zinnen momenten gewrongen in schakels gezwicht. Langzaam vervagen met passeren der dagen stervenden in de dorre woestijn van tijd begraven onder het stof der eeuwigheid.…

De konijnen zijn gnijpende rillend van gillend genot stovende in de pot ik ben aarde hier als het wintert op mijn huid werp ik haar af de epseklepsen worden opgeroepen en de beklozen ten grave gedragen het wezenlijke te berde gebracht op draagbaren de waarheid in ketenen te bedrillen op het teken…

Dat aangevangen te bestaan uit ketens moeders, voorgoed moeders, wetend van hoe onbedaarlijk baarlijk zij zijn losgebonden. ----------------------------------- uit: 'Wuif de mussen uit', 2006.…

Gedachten Rollen als tranen Over je archaïsche gezicht Een glimlach Als gebeiteld Verbergt je angst voor verdriet De wereld Voor jou een mogelijkheid Om iemand anders te zijn Het gevoel Dat je langzaam ten onder gaat Steeds vaster in je ketens Blijf jezelf Of wees gedoemd Je eigen schaduw te verliezen…

Hoe smartelijk klonken onze stemmen toen wij een ander voorbijgingen zonder herkennen ketenen van woestijnen elkander omarmend als sidderend zand in geel koperen stralen - sprakeloze stommen troosteloze rijen van ongedeelde vreugde waren zij geen stommen - sprakeloos zouden zij aldra verstommen…

zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht geflatteerd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb maar eigenlijk bedoel ik lust om vredig en bevredigd in te slapen en niet meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen wakker wordt in de armen van een lijk en ik eindelijk bevrijd ben van al mijn ketens…

Duivelse machten verstoren wreed de heersende vrede van het koninkrijk Twee angstige wezens verdwaasd in strijd, opgelegde keuzen innerlijk verscheurd Knellende ketens liefde ontkracht, warmte ontnomen in haat en bedrog Oorlogswonden tekens van werk’lijkheid, ‘t onontkoombaar einde van een falend verbond…

Wacht niet langer als hemellichamen zich scharen open armen jouw voeten ketenen vogelvlucht gewiekt verdriet het noorden wijst midden tussen de sterren jouw lippen die glans achter jou laat raden wat je zeggen zou voordat jij gekroond wordt wil je nu tronen mij zeggen vandaag ik heb je lief…