Alle inzendingen over kievit natuur

Maar moeder kievit was natuurlijk weg. Die was door alle aandacht van de leg.…

de verzamelvlucht van kieviten en spreeuwen vult het luchtruim…

Soms ben je boom of fraaie bloem ook werk van eer krolse kater, kievit voor een keer meibloem of trouwe hond iets hooggeducht kan het ook wezen zoals 'n mensenmond.…

Een stormhoos op de Kievit-weiden bezorgde Hasselt nare tijden. Het weer, zo brutaal versmoorde 't kabaal. De stilte was er plots te snijden ...…

de kieviten lopen hier net een beetje anders door de wei ze voelen zich hier zo lijkt het meer thuis ach dat is onzin natuurlijk dat slaat nergens op maar toch ……….…

de oude schildpad loopt danzij een rollator weer als een kievit hangouderen vertrappen geraniums op het plein ------------------------------------- Voor toelichting kijk ook op: www.youtube.com/watch?v=jNV5bgsv984…

De eerste duif vliegt met een strootje De pimpelmees zoekt naar een nest Vannacht riep de kievit voor het eerst Ook de heggemus heeft weinig rust En ik, ik heb mijn vrouw heel teer gekust Want het wordt lente…

Het wordt een slecht jaar voor de echte Friezen Het rapen van een lekker kievitsei Is nu verboden op de Friese klei Maar...eierzoekers pak nog niet je biezen Je mag de wei in...nee niet fierljeppen Er is een nieuwe sport...het muizenmeppen…

En ziet hij echt een vroege kievit tegen polderluchten grijs? Zo is het in de jungle dat verstilde winterwei hem heugt. Zeker weten, zijn natuur ligt in het Eemland van zijn jeugd.…

“It giet mar oan”, was wat een kievit dacht. Vermomd als koekoek zei zij: ”uit protest leg ik mijn ei eens in een Brabants nest”.…

De eerste sneeuwvlok Valt op het asfalt Van de straat Terwijl de kerkklok Slaat, kleurt De wereld wit Een kievit hipt En een vlucht Ganzen vliegt Over het kale Akkerland In de koude Avondlucht Richt de maan Zich op De arrestant Het stond In de ochtendkrant Naast Het weerbericht…

Buitelende Kieviten tegen een strakblauwe lucht. In de verte blaft een hond. Dit gevoel ...…

telkens ze bloeien, de terugstap in tijd op het verwarde land verschijnt een kievit als reusachtig, nu mijn wereld anders is en waar een vogel thans zijn eigen naam roept vind ik niets dan lege stappen alle grappen over spruitjes of iets dat nog veel viezer is verdwijnen in de mijmering van groene velden waar ik steeds mijn vader mis…

ik heb de kieviten gevraagd jouw naam te schrijven de lucht voelt vrij, helder en het liefst met storm want daar hield je van en dan stil tussen rietkragen de grootste vissen vangen aan de wolken hangen tranen licht doorschoten met wat zon ze horen daar al te veel jaren, maar het mooiste jaar dat kon de fijnste weefsels baren…

17 gram botjes en veertjes, mooiste kleuren, dit roestige kaneelbruin, zwart gestippeld, een kleine winterkoning kleurt de struiken, ik voel dit tere en slordige hoopje veren oprecht leven, bruin en zwart gespikkeld, kwetsbaar hoopje licht en lucht, donker asfalt, dit vogeltje: teer, een zacht kloppend hartje, grootste woorden helpen nu niet…

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

wat donkere wolken drijven samen de hemel wordt plots hel verlicht gekraak, gedruis … een bliksemschicht een foto waard, die luchtopname. in mum van tijd, wat tellen later als hemelsluizen opengaan verlangen akkers drooggestaan... naar bakken vol met regenwater. de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

Waar reigers roezemoezen tussen riet een kievit waakzaam op zijn eega wacht daar kweelt de karekiet een liefdeslied. En populieren schuiven in een rij gezien vanaf het dravend boerenpaard dat lenteluchten ruikt in natte klei en ranke merries van de binnenwaard.…

In pake's pompeblêden polonaise Vliegt vaak een vleugelrijke vlucht, veelvratig Doorvoed met darren, driest, doch niet doelmatig Door droge doornstruik dolend dwars door 't duin Scheve schaatsen schuivend schots en schuin Broedt zij in beppe's boerenbouillabaisse Waar westenwinden wad en wierd doorwaaien Daar kroelen kievit, kamperfoelie…

Vlokken, vlokken, vlokken, gesteven schuim, met scheuten en schokken door 't ruim! Ze zakken bij pakken, en, als er wind in zit, waaien ze, waaien ze, draaien ze, draaien ze, - de lucht is donker van wit. Eenbarelijk buien! De grond wordt zat; en dikker kleven de kuien wat. Ze leven, die losse wittigheên! Ze wervelweven, ondereen,…

een rode gloed betovert een stille avond na geflirt tussen zon en zee wordt de horizon één met rustig kabbelend water fenomenale kleuren, weerspiegelingen van roodoranje geboren uit liefde van natuurelementen drijven eindeloos mijn geheugen legt vast al dit moois op mijn netvlies voor eeuwig gebrand!…

In een landschap wild en onbedwongen, vloeit een beekje vol verlangen. een prille lentezon laaghangend, belicht een brug, in neveldraad gesponnen. het klare water zo zacht kabbelend, zocht kronkelend zijn weg naar zee. zelfs mijn schaduw onderwater nam gedwee, de vele hindernissen, moeiteloos en zonder struikelen. het onbekende van dit woelig…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…

En zeg nou niet, da's de natuur, want DAT weet ik nou wel ik kan er niet tegen, zeg eens eerlijk: WIE WEL?…

Die tijd was ondenkbaar Die oorlog zo hard verwonding voor eeuwig Je leven verzwart. Je ogen vergiftigd Eens waren ze blauw Het doet me zo’n pijn als ik terugdenk aan jou De hoop was verloren 't verdriet was te groot ik moest je zien sterven aan die ondenkbare dood!…

Je spreekt met minder woorden onduidelijk en verward Toch kan ik je begrijpen want jij spreekt met je hart Vol vuur maar ook in eenvoud geloof je ‘t als een kind Je luistert naar je Redder je zoekt niet maar je vindt Geloven lijkt zo simpel indrukwekkend, vol van hoop En ieder mag het horen van je redding, van je doop Je schreeuwt…

ik zie je staan bleek en verward je mompelt een woord maar ik kan je niet horen je kijkt me aan met zoveel pijn je opent je mond maar er komt nog geen geluid je draait je om je lichaam schokt ik weet dat je denkt: zij zal het ook niet snappen glazen wand ik kan je zien ik wil je helpen maar ‘k mag niet binnenkomen…

Je hebt me gevangen Opgevangen Ik verdronk in je ogen Maar jouw armen hielden me vast En lieten me de werkelijkheid Geloven Jouw stevige greep Fluisterde “Jij bent van mij” En ik dronk uit je ogen Tot deze me vingen En me hetzelfde vertelden…