Willig sterven
poëzie
'Opblijven' noemden wij ’t in onze kinderdagen
Niet vroeg te bed gaan, en ’t was hard te verdragen
Te moeten rusten als de zon pas onderging.
Die kindsheid komt weerom; is ’t niet een wonder ding?
Hoe dat men ouder wordt, hoe m’ouder zoekt te wezen:
Opblijven is de vreugd, te bedde gaan het vrezen
Van alle menslijkheid!…