Alle inzendingen over klaagzang

Waar moet het heen, waar gaat het naar toe, m'n beurs is leeg,saldo nihil, 'k ben al 't rekenen zó moe, 'k wou dat de loterij, hiér nou eens viel... De economie ligt op z'n gat, datzelfde gat wordt levensgroot, 'k heb het nú toch wel gehad, hoe bied ik nu toch weer het hoofd, aan de nieuwe maand met al z'n rekeningen, betalingen,…

ontwaakt telkens weer de roos, bovenop het gebundeld verdriet, of is het de spiegel, gekarteld door vrees, die zich een illusie verbeeldt in een ontoegankelijke ochtend en als het dan toch tederheid zou zijn al was het maar voor een poos, waar ben ik dan gebleven in het hart van een bruidstenen winter die pronkt met bloemen als een desolaat…

Ik ban ze uit De zielepoten Weg ermee Wat sneu wil zijn Word eens wakker Krijg eens kloten Stop met zeuren over pijn Hou op met janken, zeiken, klagen Ga er nou eens wat aan doen Je begint nu langzaam door te zagen Dat gejammer over nu en toen Het is genoeg nu Word volwassen Je zuigt me leeg Ja, keer op keer Ik stop ermee Val mij niet…

Ze heeft een ander, zo'n baldadige jongeheer Die “slappe hap” van mij was ze al jaren zat Dat zei ze keihard tegen mij, de valse kat Het is zo achterbaks, gemeen, en doet zo zeer Totaal verslagen jank ik als een kind om haar Mijn lieve moeder staat me bij, gelukkig maar…

als een klaagzang draagt het lied weemoedig door steegjes waar dagen slijten…

in een trilling van licht blinkt de wereld zijn winterse schijn laat klaagzangen zwijgen verzinken in stilte kerst zal ingetogen zijn…

als door eenzaamheid opgeslokt tikt de tijd in z'n traagheid eindeloos voort niets kleurt grijzer dan vroeger waarin alles (zogenaamd) beter was de oudheid verstart zodat de klaagzang harder klinkt dan te voor, nochtans kleurt de natuur haar seizoenen als vele eeuwen geleden klonk de klaagzang toen zachter of is dat inherent aan 't mensdom…

Als het leven pijn doet en wolken alleen grijs lijken te zijn als alle geluiden om je heen aanzwellen tot een monotone klaagzang weet dan dat, ergens in die menigte ik er altijd voor je zal zijn…

Ik hoorde van een nieuw akkoord Het werd gespeeld en werd verwoord Een klaagzang enig in zijn soort dat troost bood in dit aardse oord Hij zong van hel en hemelpoort Nu is dan zijn gebed verhoord…

Oorverdovend gekletter overstemt duidelijk de roep om kleuren straten rood de toon van onschuld hoorbaar in de wind zonen van moeders en moeders van zonen dragen hun klaagzang op aan de veel te duur betaalde vrede…

kleren kleuren schuchter in het bijzijn van de zon grijsheid steekt vaal af tegen de muur waar zonden geen klaagzang meer aanheffen verstommen helse regenbuien achter 'n kinderlijke lach…

Een langere weg, klaagzang. Geen idee waarnaatoe, nergens heen. vliegend in de ruimte, geen besef van tijd. Liggend in de verte, iedereen afgezaagd. Liever staande, elven en feeën. Leven of stilte, Luid of dood.…

Een langere weg klaagzang geen idee waarheen nergens naartoe vliegend in de ruimte geen besef van tijd liggend in de verte iedereen verdwijnt liever staande elfen en feeën leven of stilte luid of dood…

Heeft lang genoeg de halm Zijn klaagzang uitgeruist, Dan broeder, wek de galm Die diepst in ’t hart hem huist.…

Ik ben de stem van mijn klaagzang. Het huis zwijgt maar de klokken luiden. Luidkeels.…

zwarte vogels hangen doelloos boven pijnboombossen aan de zee zij laten zich niet tekenen -hun vleugels zouden breken- in het zachte mulle zand hun nest is in de bomen hun klaagzang op het water nog weigert de wind hen te voeren overzee…

ze zwoegen voor de Koninklijke Shell voor Europol of op een ambassade als onbegrensd verdienende nomaden hun carrière slaagde wonderwel de voorspoed lijkt hun vaste metgezel doch de vermeende welvaart is façade de tranen zorgen hier voor waterschade hun leven is een voorschot op de hel ze klagen over alles in Den Haag een slecht klimaat…

over een dam scheren mijn zusters, hoeders volgen hun wollig geblaat het rode kruis zorgt niet voor schapen die zijn uitgeteld de maag indachtig zult gij mijn lam offeren aan de barbecue hoe lam tweebenig schepsel kunt ge naast vraatzuchtig zijn…

ben jij geen man meer maar één groot klaagzang!…

Het ritme van mijn hart dat zingt een lied Bonzend en gonzend Vertaalt het mijn geluk en verdriet Soms is het een klaagzang dat weer een duet Het ritme van mijn hart heeft mijn gevoelens omgezet Het is mijn eigen levenslied Dus verstaanbare taal hoewel het ruist en het klopt Is het het omvangrijkste lied van allemaal..…

Zonlicht klatert in zomers verlangen over mijn genietend lijf wanneer ik onbezorgd de tuin in loop vergeet ik de politiek van de ontstemden de klaagzang van betweters gelaten vrolijkheid van de gemaakte clown boosdoeners onechtheid ontucht van de zielenpriesters en ik heb het leven lief met alles wat ik in mijn tenen voel.…

De klaagzang van de takken omarmd door de gebeurtenis, die zelfs een geur verspreidt. ---------------------------- uit: 'Gedichten', 2013.…

in de sloppenwijk wordt een kind vermist een ingetogen kind van zeven jaar ijle klaagzang noch bezwerende drums kunnen het onheil weren niets brengt het gemiste thuis in nachtelijke angstdromen verliest de moeder haar armen ze kan het kind niet dragen naar het licht van de dag dat onaanraakbaar hoog achter de bergen schemert…

dwarrelend betoog van dansende bladeren geelbruine kleur hun stervensbeeld waar het lied der bomen tot klaagzang vergaan door striemende regen verdriet behelst in tijden van leegte die eenzame nachten waar dagen heersen in duisternis zal het lied van de merel op stormen gedragen in de stilte erna de winter bekoren…

uit mijn laatste raam kijkende zag ik al luisterend naar het wegsterven van hun klaagzang traag zwarte vogels vliegen over grijs betegelde akkers waarachter ze verdwenen in een hels avondrood al wachtend op de volgende vlucht tank ik mijn laatste glaasje diesel klop mijn pijp en sluit alvast m’ n luiken…

Verontwaardigd zoekt ze een publiek, om haar klaagzang aan te janken. Over hoe ‘t regent, en van welke kant ‘t waait, of vreemde poezen in haar gebied. Soms brengt ze een muis, of aardappelschil. Ze kletst me de oren van de kop, en miauw ik terug dan valt ze stil, want echt verstaan, doe ik dr niet.…

braamstruiken, helmgras en duinkonijnen kunnen niet kiezen voor mijn hazenpad zodra Leviathan luimende kustlijnen in woede zal dragen op haar schouderblad landhongerig de zeereep wil ondermijnen en verbouwen tot zonloze dodenstad die in gedenkbladen zal verkwijnen wanneer de klaagzang klinkt van cherubijnen niemand nog kan schuilen onder…

Het orgel speelde jarenlang de klaagzang van de dood de organist, een oude man had nooit geluk gekend de aula was zijn arbeidsplaats iedere week weer werk zo somber mogelijk, speelde hij de trieste nummers van de dood en door zijn eigen tranen heen zag hij zijn kist hij wist het al die jaren lang geen orgelspel alleen gezang…

altijd wat haastige gebaren (te) luide lach innerlijke zucht van mijn kant zaken, ze gaan me niets aan, ik hoef het niet te weten mijn tuin lonkt… uit beleefdheid luister ik zwak – ziek - misselijk niet te veel reageren al is het geen persoon die snel los laat gelukkig al klinkt dit niet aardig vandaag is de klaagzang…

boven het voorjaar schemert een zwarte wolk waarachter Hades op zijn Persephone wacht na het groei- en bloeiseizoen trekt hij heerser van het dodenrijk haar zijn onderwereld in niemand hoort haar schreeuw als ze in de duisternis verdwijnt niemand hoort haar als ze praat over dingen die niemand ziet niemand hoort haar klaagzang…