Alle inzendingen over klein bekoorlijk

De wereld is klein in het dorp. Waar ieder de ander kent bij naam. En bij bijnaam als dat zo moet zijn. Een dorp is een wonder van een wereld in het klein waar er voor elkaar geen geheimen kunnen zijn. Een dorp is een kern met daaromheen het leven waarin alle aspecten van het mens zijn worden bedreven. Klein en daarom bekoorlijk.…

ik keek als klein kind altijd naar de toren gigantisch groot onmeetbaar hoog ik voelde me verloren de vinger van god kan ons met zijn magie helaas niet meer bekoren…

Jouw voorhoofd is een gewelf Overwoekerd met mos Doordrenkt van moessonregen Als in een majatempel Elke steen en kier berekend Zodat eens per jaar een straal Trefzeker in de kern binnendringt Jouw neusvleugels van was Zijn fraai uitgesneden Uitgestald achter beduimeld glas In een muffe zaal Waar ik gluur naar hun trilling Jouw vingers…

Glanzend geluk taant in verweerbare schijn kleine perikelen ondermijnen het broze geluk de stilte klaagt in onhoorbaar denken, angst verduistert het licht in oprechtheid van woorden… Bekoring opgedroogd als doornige rozenstruiken verwelkt door onopneembaar vallend vocht het fundament aangetast door zilte tranen slechts zoutkristallen…

denk niet dat de woorden die ik op het blad heb neergegoten eerder zullen bekoren dan dat de inkt de kans krijgt op te drogen er zijn nu eenmaal bomen waarvan de vruchten mij na het drogen meer bekoren.…

de klanken van het lied “Mary did you know” ze weten me te raken tot in het diepste van mijn ziel de stemmen van Kenny Rogers en Wyonna Judd ze bekoren me Maria wist dat je toen je het gezicht van jouw baby kuste je het gezicht van God hebt gekust ontroerd denk ik bij mezelve is niet elk kindje een kind van God omdat God liefde…

Uit de speaker klinkt een stem, zo zuiver en zo puur, Die me eventjes ontroert op het late avonduur. De muziek galmt door de kamer en ik luister ongestoord. Ik duizel door de tekst, die mijn innerlijk bekoort. Ik laat de woorden binnendringen en rijg ze samen tot een lied. Ben gevangen in het verleden maar het heden stoort me niet.…

Ik ben wie ik ben dat wil jij nog zeggen nu jouw vrienden zijn verdwenen je trekt je terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur een laatste peuk in handen in diepere sobere kilte eenzaam in jouw gedachten in dit festijn van leegte jouw ziel nog één beweging een verzonnen dialoog.…

Met de dansende kou in haar zachte ogen lacht ze naar het ijs dat alleen met haar onverstoorbare liefde bevriezen wil…

als scholiere liefelijk springerig een hinde nu een vrouw getroffen door het mateloze licht "ik wil de wind de golfslag samen met het witte licht vanavond over zee ik bel dolfijnen en wij spelen en verdwijnen" zij vergt dat ik haar stroeve nek masseer mijn hand maakt los en ik karteer verborgen samenhangen haar zwijgen sla ik op of is…

Het is weer even wennen De aandacht die je schenkt Bestookt door jouw smsjes Met liefde naar me wenkt Het is weer even wennen Nu jij me steeds wil horen Zacht stemgeluid koestert Mijn lach je blijft bekoren Het is weer even wennen Nu je gevoelens verweken Heimwee naar mijn passie Je weerloos hart bezweken Het is weer even wennen…

Schakerende velden met rijst in het licht die verzachten in de wuivende pracht van de palmen karbouwen die ploegen in eerzame plicht een gestalte die waadt tussen rijpende halmen De scheefstaande hutten aan tropische lanen en een vrouw met een glimlachje op een balkon haar kindje dat kraait naar de kleurrijke hanen de gezichten die stralen…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

Elke dag een verloren dag Als 'k jou niet heb gezien Steeds opnieuw Dat verlangen naar Elke avond echt dat gemis Als 'k jou niet kan voelen Steeds opnieuw Hevig zuchten naar Elke nacht weer kom jij voorbij Helaas slechts in mijn droom Steeds opnieuw Blijf ik begeren…

aan de oever bij het meertje waar koele westenwinden ritselden door wilgen zou je me thuis kunnen brengen jij met je hoed tussen je vingers die de stralen uit je ogen wreef jij betoverend in het avondrood en dan met mij naar het verborgene blijven luisteren, lachen, vredig zeggen dat ik zweverig ben in de bekoring…

En de uiterst bekoorlijke blondines met groene, ja zeer groene ogen het kortst van al: korter nog dan een gedicht, korter dan de snelheid van het licht in hun groene, ja zeer groene ogen. --------------------------------- uit: 'Bandloze gedichten', 1996.…

verloren in de wind 't was niet dat zij haar niet kon bekoren dit lieve kleine kind dansend in roze regen die eerder niet bloesemen wou nu zwierend over vele wegen 'n schoonheid waar ik zo van hou…

Met benen, dijen, oksels glad geschoren, te kleine bovenstukjes, topjes, mini, een sexy, bilonthullende bikini, zijn ze er klaar voor mannen te bekoren. Maar door zich van de mannen af te zonderen hebben ze niemand die hen kan bewonderen.…

Mijn gedichten zijn te simpel inhoudelijk te klein ze worden door 'n redacteur bestempeld als dertien in een dozijn. Zal voortaan proberen iets minder gewoontjes te zijn dat óók intellectuelen kunnen lezen haar geest is niet zo klein.…

nee niks met glas zag je pas toen je gebroken was mocht je kleuren tellen in het opgaan van de zon zag de kleine diamant een schittering in het ochtendgloren je facet nog steeds in nieuw bekoren mag ik nu eindelijk je setting zijn…

Het kleine muzikale meesterwerk hangt nu te drogen in mijn oren 't is een geschenk ik schat het zeer op waarde toch zijn het jouw gedachten die mij inder- tijd het meest mochten bekoren en elk present dat ik ontving vanuit jouw gave bevestigt wat ik heb verloren…

de stilte van deze zomermiddag hangt zwaar over de groene velden een zuigeling tilt met slaperige levensmoed het kleine hoofdje op vandaag kan het licht de stilte niet bekoren met lichtvoetigheid moeder's ogen volgen de imaginaire lijn van uitgestrekte vingertjes naar witte wolken…

Kan ik je bekoren kan ik je donkerrood zwarter nog dan rood rond op rond morellenrood kan ik je kan ik je bekoren…

Tussen mij en het boek komt gerezen De bekoring van je gelaat. O mijn hart, met dat wilde gehamer, Dat mijn leven te pletter slaat! O alom, in de sombere kamer, De bekoring van je gelaat! O uit meelij, om mij te genezen Zeg een woord zodat ik je haat, Zo dat ik niet langer zal vrezen De bekoring van je gelaat. 1919…

Versieren wil ik je Met woorden versieren Oorschelp,oorhanger oorbel Huid en haar vacht en vel Als fluisteringen hang ik ze Aan je oren: bekoren,bekoren.…

De seringenstruik die naast jouw grafsteen bloeit in lila kleuren laat geuren los die dromen beloven er is niets anders in deze wereld dat mij meer kan bekoren dan het bevlogen geluid van gevleugelde vrienden waar het kerkhof zwijgt over diepte van jouw graf en stilte van jouw dood fluiten vogels kleine liederen.…

Flarden mist Heiige weilanden Een stille wereld Vroeg in de morgen Langzaam verschijnt een lichtpunt Kleurt de hemel In een zacht oranje gloed Verlicht de stille wereld De wereld ontwaakt Gaapt en rekt zich uit Kijkt nog slaperig om zich heen De stilte wordt langzaam verbroken…

Ik kijk naar een boom En ik zie god God is leven Leven is genot Als naar de kerk ga Voel ik mij goed Elke zondag morgen Priester aan mijn voet Soms zie ik het licht als ik de lamp aandoe Maar meestal blijft het donker Gordijnen zijn dicht Maar bomen zijn bedrog Dat is gewoon zo Dat zei mijn oma En daar de buurjongen van Niets…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

Oh ik had zo’n mooie droom Ik was de beauty van het feest Lieflijk, blond, bijzonder knap En met een oh zo slanke leest Ik was geliefd door elke man Men bleef maar naar mij staren Ik lachte blij en danste voort Al zwierend met mijn haren De prins, die ook aanwezig was Omringd door mooie vrouwen Hij had alleen maar oog voor mij Hij wilde…