Alle inzendingen over klemmen

Al met eens geeft alles acht, alles zwijgt en Godwaarts klemmen door de stilte wondre stemmen, ’t lied des zangers van de nacht. Nachtegaal, windje zacht, Klare beek, zuivrer’ hemel, Manesching en stergewemel, lofzang tot der scheppers macht.…

Je woorden van venijn ze raken voor je gooit en smijt met porselein Je woorden je letters je grepen je tonen Ze klemmen en breken me…

Een arts in het Drentse Echten bleef maar snijden, klemmen en hechten maar zijn patiënt overleed en het eerst wat hij deed was zich inschrijven voor een studie rechten…

De mist, onzeker, dan grauw, dan bleker hangt om ons heen. De schim van stranden, van lage landen, verzonk, verdween. Wij turen, turen door eenzame uren en dan, een wijl, - als vanuit dromen tot ons gekomen, - verschijnt een zeil. Wij zien, - een rimpel in 't licht, - de wimpel hoog in de mist voorbij ons drijven. Daaronder blijven…

Mijn handen klemmen het laken vast, we zijn niet alleen.…

Een ‘bobo’ van de Spaanse voetbalbond, Begon de speelster stevig vast te klemmen, En zonder navraag of zij in zou stemmen, Besloot hij haar te zoenen op d’r mond. En nu heeft ook de wereldcup geklaagd, Want die had ook niet om een kus gevraagd.…

Je mag een kind niet in het diepe gooien Het schrikt, probeert zich aan je vast te klemmen Omdat het in zijn eentje niet kan zwemmen De school moet dus die vaardigheid ontplooien De vissen hebben het al aanbevolen Dat je het beste zwemmen kunt in scholen…

Investeren Toen ik een kind was, werd ik opgevoed Met ’t vraag en antwoordspel der Catechismus Dat stampten we in ons hoofd; broeder Simplismus Moest zorgen dat ’t geprint werd in ons bloed Om Goddelijke zekerheid te planten In de rode achtbaan van ’t Interne Boek Beschikbaar op de virtuele Nook: De Geest die ons omringt aan alle kanten…

Hij boeit haar weer Hij weet haar weer een keer te raken Hij boeit haar weer Al doet het haar soms wel wat zeer Je kan haar botjes horen kraken Je voelt de klemmen en de haken Hij boeit haar weer…

Of je nu Adler bent of ‘pak hem beet’ De doelverdediger van FC Emmen, Je moet de bal stijf in de handen klemmen, Al voelt die ook als een kroket zo heet. Je kunt met al die losgelaten ballen De loopbaan van je trainer mooi verknallen.…

In Zwitserland mocht men er over stemmen: Geef elke burger maar een basisloon En stop die bijstandsindustrie gewoon Of heeft dat te veel voetangels en klemmen? Massaal bleek men het voorstel niet te steunen Want ieder zag zijn buurman zwart gaan beunen…

De hokjes zijn te klein, de deurtjes klemmen en als je zit, dan gaat de trein nèt remmen.…

jij verlangt naar de dood misschien omdat het leven absurd is ik houd de dood op afstand misschien omdat ik naar het leven verlang beiden klemmen we die pijnlijk schitterende medaille van dood en leven tussen onze handen…

Ik ben de grote plaaggeest in uw gras Ik mol uw tuin en daarom zet u klemmen Maar ik ben slim en maak -niet af te remmen- Nog snel een ritje onder uw gewas Hormonen gieren door mijn warme lijfje Ik heb een blind date met een mollig wijfje…

Waar dorstige hunker ’n tekening maakt van lege flessen op de vloer, klemmen trillende vingers het volle glas lopen druppels naar beneden creëert zijn geest in mistige banken het gevoel van geleende warmte…

Alweer een week gesprekken over stemmen Want Frans en Froger gaan nu naast elkaar In stilte naar 't eind van 't Rembrandtjaar Wat mij haast in een houdgreep weet te klemmen Eén plaat blijft overeind voor iedereen: A. Hazes en 'Met kerst ben ik alleen'…

hoge heren dwaze dames hoge hoeden lage gemoeden vage lachjes lage drachtjes moordende monden gecamoufleerde wonden strelende stemmen verborgen klemmen uitgestoken klauw teruggetrokken hand slapende geestelijkheid feestende eenzaamheid.…

Wij wilden ons vasthouden, Ingrijpen, Klemmen, Maar werden Geboetseerd In een vreemde mengsel En een “schepsel” genoemd.…

En weer bakt zij lucht als een vaas met zijden bloemen niet van echt te onderscheiden blozend, bloeiend en groeiend zonder water zal zij altijd overleven haar tengels klemmen maar gedijen niet in aarde waar woekeren een hoge prijs betaalt ouder schenkt zij nog niet een tiend van haar schat, vergaard in onvermogen is haar geest haar laatste…

de trommelaars kondigen een opstand aan de menigte vervaagt bij het licht van de toortsen hoog in de inktzwarte lucht suizen steen en ijzer het koor in het witgekalkte kerkje zingt Houd Moed wij zullen jullie niet verlaten winterwolven blaffen over de sneeuwvlakten aan breekbare ijspegels klemmen we ons vast…

Linnen handen Klemmen zich vast met al hun kracht Maar nemen de pijn niet op Eeuwige blik geworpen In de grauwe diepte van het raam Waar zich geen beelden meer vormen Zilveren tranen Worden gesponnen tot Mijn levensdraad Waarheen jij ging Hier rest verdwenen stilte Vertrokken in de mist Vergaan zijn ze Jouw linnen handen…

we hebben ze genomen de voetangels en klemmen van het dagelijks bestaan voorzichtig zijn we verder gegaan naar de wereld van onze geest de onneembare torens kerkers en catacomben waar eonenlang niemand is geweest voelden schuld en berouw in een ijskoude tocht langs generaties hoop en gebeden maar overweldigend was de tunnel…

Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar zat misschien een ziel die niet meer wist waarheen. ------------------------------- Uit: 'Sneeuwboekhouding', 1995.…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

Woesteling kom tot bedaren in onze branding van de zee breek de golven van gevaren gewaarschuwd tellen wij voor twee onderduikend in de stromen van onze wilde waterval voor geen meter in te tomen zijn wij het beste paard van stal laat ons voortaan reddend zwemmen in alle poelen van verderf liefdesleven zonder klemmen jij bent de rust…

ik lees het bos dat landschap opzuigt uit de aarde sprieten reiken nietigheid in hun hoop de hemel te bewegen wortels zoeken in de kale grond naar water om te leven op hun papier schrijf ik mijn afscheid letters hier gedoopt in inkt van zwarte vennen wil mijn pen niet wennen aan de voetangels en klemmen van de vele jagers…

waar mist sliert flarden geluidloos hun nevelig verhaal verkondigen druipen woorden langs het raam somberheid verdicht het minimale zicht waarin licht verstrooid wordt en alleen bewegen nog signalen geeft alsof leven zich afspeelt in een ongeziene vorm van bestaan dat zijn zin verloren heeft strak trekt angst klemmen op de borst…

Nog ongehinderd door hun kroonjuwelen die onontkoombaar in kleurloze stallen het liefdeloos contact met kille klemmen moeten velen Door zwarte slangen zal hun het witte goud worden ontnomen om neer te dalen in pakjes schoolmelk voor kinderen die denken dat de fabriek uiers heeft.…

Haar handen wit van ’t klemmen van de ladder vraagt ze aan hem of het nog gaat. Hij heeft de klus geklaard. Als hij is afgedaald tot ooghoogte van haar raken zijn lippen heel voorzichtig even die van haar.…

IJzelpluimen, die aan takken klemmen, stijf van kou, fluistren als een zacht paar feeënstemmen Blijf haar trouw!…