Alle inzendingen over klimt

Rappers dichters mede liggers handomdraaiers pierewaaiers Vogeltellers doe-het-zelvers wondenstelpers little helpers Zwarte wolken zilvermeeuwen hongerige wolven kromme tenen Hoofd vol woorden je hart voelt leeg je trapt op de rem niemand hoort je stem Hartendieven blijven spoken verdronken ogen liggen te drogen refrein…

kerstman oude man in roodwit pak klimt nog in bomen sportief!…

(Naar de kus van Gustav Klimt) Beroemd voor zijn schakeringen van bladgoud Verspreid op wenskaarten en kalenders Vergeet men al gauw Hoe hij waarde hecht aan betekenis De diepte in het doek vermijdt Bezwerend van glans en toon Stoffelijk zoals men het met rode ogen bewaakt Spiritueel zoals hij reikt naar een zedig orgasme Het kan altijd…

de onschuld ligt in de verleiding het hart te grabbel en het weelderig lijf ongeboeid zo boeiend hier moest hij komen terwijl de maan klimt tot haar hoogste punt een man zijn vrouw geslacht nog onderscheidt van anders en met goud bedelft rozevolle lippen moeten onberoerd betast, gekust de hemel helemaal tot op de aarde neergedaald…

de tijd waarin de Fin de siècle viel gehuld in vele kleuren voorbestemd onthult het Midasgoud zijn lange hemd spontaan opent de Weense Jugendstil Klimt bejubelt ode aan de vreugde in friezen drijven vrouwen langs de wand negende van Beethoven komt tot stand Secession waarin men zich verheugde Hij laat er zijn gouden kus versieren Welk schoon…

O,ranke bloem van licht zo stralend als de zon je groeit maar en je klimt hoopvol... de wijde wereld in!…

Dank je wel, Zon die ook vandaag weer door de wolken klimt en ons bijlicht in het donker van alle dag.…

De zomer hangt aan zijn laatste draad een spin klimt omhoog.…

zij is pas negen hij is net elf ze zijn zo volwassen vinden zij zelf hij klimt de boom in zij staart hem na hij vraagt:'kom je ook ?…

De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

klimop kruipt klampt klimt kruist in kransen trekt zijn plant over ruw of zacht verwarrend vergroeid doet wat ik nooit nabootsen kan…

De klimop klautert, klimt zo graag, zo veel wil ze omhoog ze loutert mijn luie deel, ze spoort me met haar kracht aan in te grijpen, haar te begrijpen want hoewel ik haar telkens snoei, aan haar nieuwe scheuten trek uit angst dat ze mijn bomen, struiken bedekt en wurgt, trekt zij 't zich niet aan, laat mij begaan en wortelt, klimt onbedaard…

het vallen zit ons in het bloed of je nu loopt of fietst of klimt of klapt of zomaar lieft zo dikwijls ook al lijkt het goed ben je die je niet zijn wou verdrietige gevallen vrouw…

in het oosten kipt de zon de koele nacht over de muur klimt in de ladder van de bomen strooit bladgoud in de kruinen het is windstil de vogels mediteren er is nu sprake van migreren…

hoger en hoger klimt de maan in het geboomte tot zij zich nog aan één tak vasthoudt dan laat zij plotseling de aarde los ------------------------------------------------ uit: 'de eeuwigheid duurt ieder ogenblik', 2011.…

Maar wordt hij gebelgd door weer een Bush-telg dan klimt hij desnoods on-stage met een stok.…

zwetend klimt hij uit de nacht naar het licht van een nieuwe dag dat gloort in de verte zal het hem deze keer lukken het licht te bereiken voordat de avond de nacht weer keihard in het donker zet…

klimt hij door 't raam om zijn wereld op z'n kop te zetten donderjagend met lindebomen tot de wilg hem vraagt om te schommelen vliegt hij vlug van ver boven de stad tot in zijn warme bed…

Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Nat van tranen, groeien witte lelie bloemen Naar de kleuren van de regenboog Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Tranendal, "bloeit de papaver bloem" Haar zwarte hart verspreidt over de aarde Ik zie je weer, liggen tussen witte muren Bleke lippen…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

Een krakende trap 't was niet alleen de tijd die hem dat lapte zoek de zonkant kind dacht ik toen mijn buurmans kat daar lag te spinnen een trap van steen klimt in de wolken als daar maar geen regen van komt…

groene weg klimt omhoog alsof hij er iets tegen in had kunnen brengen toch is er een duidelijke grens tot waar het treden mag gestaag leunt de zijtak vertrouwd op de zwaartekracht kussen bladeren bijna de grond…

de geur van pas gemaaid gras en vers gevallen eikels strelen het herfstgezicht zachte zon klimt langzaam omhoog langs gekleurde bladeren die rijkelijk dansen op de wind…

Kijk hem grijnzen met z’n knuppel, minnende mensen die liefde geven, hij is de laatste druppel maar hij wacht nu nog even. Minnende mensen die liefde geven, hij zou zo toe kunnen slaan, maar hij wacht nu nog even, laat ze hun gang maar gaan. Hij zou zo toe kunnen slaan, iedereen lacht, zingt, speelt en vrijt, laat ze hun gang maar gaan…

Zij draagt een topje en door het doorschijnend achterwerk van haar lange heupbroek tekent zich woest beschilderd een tanga slip Uit haar diepe bilspleet klimt voorzichtig een Maori tatoeage golvend omhoog pijnloos naar het licht…

Niet hoe hij erin klimt, niet hoe de ander staat te kijken en niet hoe de zaag erin gaat als in oud brood. Maar hoe een wijk verandert als een den uit een achtertuin steeds kleiner wordt, en alle illusie van groei uit de kern verdwijnt…

Gekroonde torens met hopen Monumenten ketenen dromen Ertussen groeit elke wandelaar Reikend uit tot gedenkteken Voor de beelderige Karelsbrug De verrukte ziel klimt tot het Slot Van weelderig, prachtig Praag…

nog in schaduwdromen klimt bewogen schijn zich vederlicht omhoog langs bomen laat de kruinen in maagdelijk witte sluiers schoonheid prijken veel te mooi om te blijven wanneer leven zich in uitgesproken grijs zal opengooien…

zij klimt naar boven in troosteloze eenzaamheid hamerslagen bonken in haar borst ook al weet zij dat Gij bij haar zijt aan weerszij der wereld geplaatst zij klimt naar boven om op de rotsen te gaan staan benee de zee ‘t mulle zand zij bijt met haar voortand een wond in haar lip gure wind strooit zout in de mond…

de windmolen wiekt tegen de grijze stroom in als een Don Quichot de koperdief klimt omhoog met het lood in zijn schoenen ------------------------------- Toelichting: Nog steeds gebruiken te weinig mensen groene stroom of kiezen vanuit eigengewin voor een ander milieu.…