Alle inzendingen over klink-dicht

‘k Misprijs niet dat men zich begeeft om vreemde talen Te leren van jongs op met onverdroten pijn: Maar hou ook zo veel niet van Grieks, Hebreeuws, Latijn, Dat ik juist binnen haar al veel te nauwe palen De onbepaalde geest, die vrijelijk wil dwalen Door hemel, aarde, zee, en niet gebonden zijn, Beperken willen zou, o neen dat heeft geen schijn…

Al is de zwarte nacht met wolken overtogen, En zon, noch maan, noch ster aan ’t blauwe welfsel staat, Toch weet de stuurman wel waar ’t scheepje henen gaat. Al heeft hij zon, noch maan, noch sterren in zijn ogen, Hij houdt nochtans zijn streek en vindt zich niet bewogen. Zijn zaken die gaan vast: de naald op het kompas Wijst hem het noord’;…

Als kroegbaas van een huiskamercafé blijf ik al rokend toch m'n eigen biertjes tappen ook als de overheid me daarop zou betrappen Mezelf incluis heb ik nog maar 'n klant of 2 Straks heffen we de glazen voor we drinken maar uit protest zullen we niet op elkaar Klinken…

, daar kan geen glas op klinken.…

Dichten is vrijen met taal kussen en strelen van woorden gedreven door passie vooral niet te snel. Omhels en bemin je verhaal laat klanken van liefde klinken met zoete en zachte akkoorden. dichten is vrijen met voorspel…

Dichten is openen van dingen die er toedoen; de crux peuren die lezers in zich kernen en duiden. Dichten is verversen met woorden blad blazen; in wat dwars is en zwijgt klanken durven klinken. Dichten is letters baren verzengolven branden; op het veeltalige strand zinnen en lijnen breken.…

mijn poëtiseringsdrang is dan het dichten niet meer een genot)…

Laat klanken van liefde klinken mooie akkoorden, tranen vloeien door emotie. Dichten is voor mij als beminnen een tedere omhelzing in warm voelend schrijven.…

Ik schrijf de rust toe aan de zielen aan de zielen van weleer Zij waren levensmoe want hun stemmen want hun stemmen klinken niet meer Ik dicht ze vogels daar bladeren ritselen daar bladeren ritselen van verdriet Zij gingen ons voor doch wachten wij louter doch wachten wij, want onze tijd is 't nog niet…

Wie het ik was Dat in mij woonde Was allang vergeten In de tijd, opgegaan In nevel, uitgegroeid Tot dichte mist in Dit vermoeide hoofd - Tot opeens uit het niets Die prachtige klanken klinken, Doordringend tot in Het verdoofde oor, Muziek die me wakker roept Uit mijn boze dromen En zie, het ik Wordt aangesproken En mag…

Noten klinken door Lang nadat ik ze Heb aangeslagen - Eeuwenoud houtwerk Dat hun klank vasthoudt Langer dan ikzelf Ooit horen kan - Minutenlang ben ik stil En vormen zij het bewijs Van mijn bestaan Ode aan onze Geissler piano, zaterdag 16 augustus.…

"Je moet maar voelen, als je niet wil horen", zegt Klink, terwijl er rook komt uit z'n oren.…

Ik zou de sportschool graag willen bezoeken, Maar ik ben arm en bovendien te slank. Dus ga ik vanaf heden aan de drank, De hamburgers en de gevulde koeken En ik beklim de weegschaal elke dag Totdat ik gratis naar de sportschool mag.…

voor een dichte deur…

zoek, maar dan dicht bij elkaar…

je ademde zwoel en sensueel de lucht van sferen uit al wat passeerde nam iets intiems van binnenuit mee als jouw etalage in lichte vleugjes door de buitenlucht alleen herkenbaar door degene die dicht bij jou zijn omdat de vermenging snel en groot is waar ogen blikken en de hartslag versnelt zullen de zuchten donkerder klinken…

Op de kale takken bloeien kwistig de magnolia's als romig witte wolken ook de prunussen staan volop in bloei 's winters bescheiden nu een explosie van roze bloemen mijn eigen paradijs mijn stek onder de linden kom dan vieren wij het voorjaar en vellen de appelboom…

Het ijzer wacht De hamer slaat De klink klinkt door de nacht en bereikt het ademloze huis waar heimelijk een deur dicht gaat Hier heeft men op gewacht Er is een tasten van de handen Er valt een niet geziene traan Een schorre stem kaatst van de wanden Liefste – nu moet ik gaan De deurscharnier kreunt zacht Er is een achterblijven…

Moet daar ergens liggen een niet te schatten afstand verdwenen achter de mist Turend in het grijs lijkt alles ver weg maar toch dichtbij Gedempt klinken geluiden een stem roept vervormd onbekend toch bekend Ik stap in de dichte nevel onduidelijk nog hoe lang deze vaagheid duren zal Maar elke kleine stap weer een stukje verder…

kon ik maar dichten met satijnen woorden die klinken als stilte in frisgroene klanken als bessen en kersen in klankrijk van lente de grauwzwarte teksten van grommende golven in kabbelend geruis zou ik verdrijven met lila woorden van liefde en passie ik zou je bedelven onder kleuren en klanken van lenige woorden je neervlijen…

alles hangt af van wat ‘t geweest is zo hoorde ik de oude dichter praten wat later schreef ik zijn mijmerende woorden op de rand van een dicht gevouwen krant als een reminder -nee, als een ode aan een man die zijn uitgesproken zinnen als broosgerijpte gedichten klinken laat wat hem nog dagelijks bezielt en verwondert ook mij van…

De overheid maakt wat mij lief is stuk, Want kennelijk misgunt minister Klink Mij dat ik in mijn kroeg een glaasje drink Tijdens de kleine uurtjes van geluk. Ik vrees dat ik zelfs op een kwade dag Daar én niet roken én niet drinken mag.…

Ab Klink rookt ook, maar enkel in zijn tuin Omdat hij dat niet binnenshuis wil doen, Maar door de rook verkleurt het frisse groen, Want kijk maar, alle blaadjes zijn al bruin. En ook de tuinman rookt gedwongen mee, Maar die vlucht als een haas naar het café.…

wat een geluk vandaag je mag het leven vieren een groot feest waard elke dag opnieuw weer herinneringen maken intens genieten ook van het gulle lachen je buik voelen schudden elke dag tot nu toe gezien, meegemaakt gestart en afgesloten is reden voor dit feest ook al die dagen die niet bijzonder lijken want morgen weet je is niet…

in de schemering van het wakker worden ontsluiert zich uit de mist van het dromen het vrolijk weten dat het jouw jaardag is liever misschien wil je dat niemand kijkt naar de jaren die jij nu tellen mag zou je wensen dat op een nacht de klokken de kalender stilde opdat je ouder wordend jong zou blijven zodat jij de dingen die je deed of doet…

van gisteren via vandaag waait de wind van de tijd van ooit overal en nergens naar eens in de toekomst dat wat nu geschiedenis is het toen en nu verbindend voedt ons denken en doen tot een inzicht voor morgen…

Ik wense geen rijkdom, geen pracht of geen weelde; Ik wense geen macht of geen klink ende faam; Ik dichte en ik zinge geknield voor uw voeten, Mijn blik in uw oog en de handen te zaâm. Gij hebt mij een toverend woord toegefluisterd; Ik heb met het hoofd op uw schouder gerust.…

met half gesloten ogen is alles maar een half open boek Ze sloeg de deur dicht en ging vastberaden weg, uitgewuifd door de klink. vroeger dacht ik: nu! vandaag de dag denk ik: toen. maar ergens sluimert: wanneer? De tapdansende wind en meestampende rolluiken in een gietende orgie vol lekkende goten.…

dicht zien nog net de ondergaande zon…

Heer, vergeef me mijn dorst naar het leven op momenten dat ik meer wilde dan U mij had gegeven.…