Alle inzendingen over knieval

Erg gelovig ben ik niet, een kruisje maken, doe ik niet, maar bijna zou 'k een knieval maken, nu we eindelijk toch in 2016 wisten te geraken. Die knieval liet ik achterwege, omdat ik zeker weten: nooit meer overeind kon komen! Op naar 2017, want HOOP doet nog altijd LEVEN.…

Wij zijn elkanders raakbaren vanaf het allereerste uur speling uit de diepste snaren van levenslot en de natuur bemin het vurig wildebeest achter de secondewijzer kroon ons voor eeuwig jong van geest tot trouwe keizerin en keizer draag mijn adem door de poorten van je gepassioneerde ziel jij enige uit duizend soorten voor wie ik in aanbidding…

ze mokken in de bankjes krijgen hem niet weg arglistigheid ligt ervaren op zijn gladde tong boetekleed heeft gaten er wordt nog nagemord na zijn kleine knieval criminelen in de pels vreten aan zijn bloed gehavend komt hij weg…

Het vrouw- en mensonvriendelijke drietal is doodleuk terug, door draaitol John de Mol die stelt: hun tegenstem is waardevol maar maakt voor geld door disrespect een knieval. Geef hem voor zijn manier van zaken doen een Loden Mol. Hij heeft geen cent fatsoen.…

Dat heeft die Mark toch even goed geregeld: met deze nette ploeg heeft de premier heel braaf gedogend richting PVV de eerste echte knieval al bezegeld. Dus namens Geert ontiegelijk veel dank voor deze club: zo autochtoon en blank……

Ik zie niks meer, geen licht of duisternis slechts jouw knieval jouw haren jouw mantel, jouw gezicht door jouw geloof ontstond mijn geloof jouw licht is mijn licht waarvoor ik kniel in de grond van mijn ziel.…

ik zie je staan een monument van kracht je voeten in het water geen rimpeling verzacht standvastigheid nu en ook niet later jij vlagt banieren eerlijkheid zonder knieval aan de tijd eindelijk gaan zij weer samen lopen transparantie doet ons hopen jij brugt het overleg verbindt de woorden die in jouw stilte zijn gezegd…

stram buigen we voor de bewogen stille reis in een witte winter beetje bij beetje gesnoeid door de tijd weigeren wonden zich te laten overgroeien in onze getekende lijven de ingekerfde verhalen over het korte bivakkeren op de toppen van de ijsberg van stramme buiging tot knieval reizen we ongebroken voorbij de bladerloze bomen…

Hooggehakt en kortgerokt over ongelijk plaveisel gespierde man bruingebrand kijkt, ogen keuren glimlach verschijnt tevreden met wat hij ziet fluit.... plots een geluid hij gelooft zijn oren niet zij fluit als een vent! ongelovig kijkt hij om blikken kruisen haalt schouders op en lacht verlegen stoer en kwetsbaar tegelijk…

voelt zij zijn geestige adem warm om haar heen als bescherming als zij stilstaat en zweeft door al dat zwart en grijs vertrekt ook haar witte glimlach niet nog steeds draagt zij afscheidslinten in het haar met spreuken en namen die zij niet meer kent ze struikelt over grind de knieën zwaar in ’t rood huilt hardop en zegt mijn knieval…

schoonste hof met uw gelaat naar het noordwesten van uw zo zeer gescheiden land gelijk een Venetiaanse van het noorden schittert gij in uw eigen poëzie waar uw beeld in menig harten sluit Gezelle zich niet omdraait in zijn graf achter zijn masker viel zelfs Ensor voor uw voeten die de kunst met open mond van toezien goed verstond evenzo mijn knieval…

ik heb hem jarenlang zien staan tot hij zijn laatste knieval heeft gedaan de knoest als overblijvend monument het leven heeft hem niet verwend in zijn bestaan maar hij stond steeds meer in de weg ik heb uiteindelijk zijn sterkste wortels blootgelegd met hakken zagen en breken hoopte ik zijn aanwezigheid te vergeten het is me niet…

m'n spiegelbeeld is gul met rake klappen: haren groeien niet meer overdadig rimpels in 't gelaat zijn ruim voorradig de broekriem heeft het punt bereikt van knappen waar is nou die godenzoon gebleven de tand des tijds blijft onvermurwbaar slopen en zal mij weldra tot een knieval nopen toch heb ik de moed niet opgegeven er dagen mooie feeën…

Wat gisteren in levend groen volmaakt was, onder de zoden vers en onvolmaakt, werd de weerstand gebroken, de ochtendkleur een knieval maakt voor de blanco onaangeraakte dag.…

Jij vertelde mij met letters en een knieval er nog bij wat jij met mij wilde delen maar nog nooit tegen mij zei en ik zag er met een traan het woordje HUWELIJK ontstaan raakte buiten al mijn zinnen was zo vreselijk ontdaan want hoewel het lief bedoeld was en doorspekt van vleierij ging hier toch de drie keer letterwaarde aan mijn neus voorbij…

* * * Hij stierf in de nachtvorst van een te jong seizoen Daar het ritme van de dag geen pas meer gaf vroeg hij de dood ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet maakte hij de knieval voor het kille doodsbed toen zijn lichaam er ontheemd…

Moe gestreden buigt men het hoofd met eerbied naar beneden vertrouwd aan eigen aard in bedachtzame schreden in zuiver evenwicht het daglicht een tijdloze knieval maakt en een verbond gesloten heeft met haar Moors verleden en de tijd haar sluipende tred herneemt over ingeslepen treden.…

Je lijkt onberoerd na de knieval, de verplichte roos. maar achter het gelaat dat weigert zegt het bloed ‘ja’ in blije tonen. “Graag drama en feest en meer.”…