Alle inzendingen over knotwilgen

knoestige vuisten op een rij rijzen op naar de verre kim wederzijds de waterzij gedijen geknotte wilgen in perfecte trim weliswaar door mensenhand gezaagd tot beelden der natuur tonen zij ons ongevraagd een weelderige bloesem kür…

Gebald als een vuist gebelgd getergd doodgeverfd daar in het landschap…

De knotwilg treurt zacht om het verlies van z'n maats ook hij is eenzaam…

zijdezacht vertrouwd verbind ik mij met katjes zachtgroene lente…

Verwijt mij niet dat ik niet steeds dezelfde ben. Ook de wilgen met hun fluwelen kronen staan straks weer als geheven vuisten aan de gestolde vaarten. En ik, nog loom en zoet van jonge wijn, dwaal straks tot op het bot geknot, met vertwijfeld witgetrokken knokkels, door de vallei waar nu nog onze rodondendrons bloeien. --------------------…

daar staan jullie dan geamputeerd winterklaar wachtend op lente…

Langzaam zakt het morgenrood achter de oude knotwilgen die tijdloos staan op de polderdijk. Vele seizoenen zijn voorbij gegaan in hun lange bestaan. Nu zweven wat laatste bladeren in het rond gedragen door de wind, straks reiken hun kale takken als armen naar de hemel.…

Wie 's levens moker maar getroost laat beuken, doch in zich 't beeld bewaart, dat eens hem blonk, die voelt wel eindlijk in zijn oude tronk een vastheid groeien, die geen lot kan deuken. Al staat hij krom en armelijk ontwricht ergens alleen, ver van de blanke vlieten, door iedre nieuwe lent gedreven schieten lenige twijgjes naar het…

dwars door boerenland de zacht stromende beekjes de aarden wallen lijnvormig landschap dijkjes begroeid met bomen geborgen dieren wapperende was knotwilgen en klaphekken een lang verlangen…

lege dagen het stille blad van de boom zwijgen op het bankje in een verlaten landschap verdwenen dorpen dichtgetimmerde luiken oude knotwilgen aan de drooggevallen sloot de zachte krachten winnen zij?…

De knotwilgen brengen je fantasie op gang, de lichamen tonen een grillig leven van groei. De altijd jonge takken rijken naar de lucht. Ik geniet in de grienden aan de rivier.…

Ergens aan de horizon ergens moet je zijn; misschien in een knotwilg kijkend naar mensen, die je achterliet. Ergens aan de horizon ergens moet je zijn; misschien daar, waar de zon ondergaat, luisterend naar mensen, die je achterliet. Nergens aan de horizon nergens zal je zijn.…

Al is het deze keer wat later… Knotwilg Ik draag het voorjaar in mijn afgezaagde armen, wacht nog even met het uit te strooien, tot een hoopvolle wind haar zal ontdooien en ons met rijke bloesem zal verwarmen.…

ontdaan de knotwilg aan de rand van het kerkhof hij houdt zijn stand nog op en het beladen hoofd recht aangetast de geweldige kruin waar leven woont kreunend in de westenwind het half gespleten hart de voet kronkelt zich in de oever vast een teentje is gedoopt in onbewogen water…

wolken met grote lijsters spannen het luchtruim jubelend golft de lente mijn polderland in knotwilgen staan bloedend zonder vingers langs de kreek te wachten hun vuisten baldadig leeg het zwermt vol liefdes over mij heen, zoekend in luidruchtige wolkenluchten naar weer een bevruchting…

Sluit ik ze een ogenblik en doe ik ze daarna weer open, zie ik knotwilgen en populieren aan de einder verschijnen. Harde landing op Schiphol, met Marsman in mijn hoofd.…

Ga aan mij voorbij blauw dat me niet bevroeden kan wat mijn hart beroert wordt niet in lucht gelezen ik zuig met lange tenen diep uit de grond afgestompt de treur van de akker opdat daar groeien mag wat bij mij is afgeknot uitgestrekte armen naar een heldere hemel is het mijn lot of de doem van een religie knotwilg te willen…

of wij knotwilgen zijn.…

rond knotwilgen weegt het morgenlicht zwaarder zich verzamelend in twijgen hijgt wat wind morgenkinderen huilen doelloos rond mijn eigen kind -zo lijkt het, immer duurt de dag ik mag, ik weet het, zonnig wezen tussen nu en avond uur binnen het gezang van mezen ligt de partituur van haar verborgen lente zij bevat het eminente van een…

Een eenzame knotwilg staat daar halfrot verlaten in het veld langs de weg. Hij heeft geluk gehad. Deze wals is niet de zijne. Zijn opengereten bast verraadt de littekens van zijn tijd. Maar toch prijken er scheuten van triomfantelijk groen in de top van zijn bestaan! Dit frisse groen geeft zijn lelijkheid de boost.…

langs het water van de rivier voor de zeedijk blazen hoge schoorstenen triomfantelijk grijze wolken uit de laatste dorpelingen overleden de klinkerpaden verdwenen een praatbankje bleef leeg op het verlaten kerkhof in de verte zien we boerderijen met dichtgetimmerde luiken een kudde pony's en wat knotwilgen de mensen hadden geen…

Laat je niet afleiden door zilvergroen wiegende duivinnen aan de einder (knotwilgen) of door de boer met voer bij het hok: houd je symboolwaarde steeds in het oog. Cirkel vervolgens traag weer omlaag tot op je poten en begin te koeren.…

Na de regenbuien wordt de zon weer warm bewonderen de knotwilgen hun jonge scheuten en zij hun snottebellen langs rijen groene sloten er welt water uit de oude holle lijven en schikken de plooien glad laten de dag zich tooien door het dak vertellen hun noden in veerkrachtige taaie loten die de moede lichamen trekken diep geworteld in…

Ik schilder schapen in het weiland en het bonte op een koe geef de zwaluw graag haar vrijheid daar is zij wel aan toe Ik teken ongetemde wolken in een hemel o zo blauw gun de zon weinig draagkracht druk haar geleidelijk in het nauw Ik portretteer enige knotwilgen groene haren in de wind paars met rode bloemen die geplukt worden door …

een blik over de polders voor mij het ultieme geluk sloten glinsteren in de zon zwanen zitten op hun nest een reiger staat op de loer windmolens doen hun best prachtige oude polderhuisjes met hortensia’s naast de deur de boomgaard met laagstam verspreidt een heerlijke geur een pontje over het water vaart langzaam heen en weer knotwilgen…

Zoutwatervis ligt doodstil in de grienden Zoetwatergoven spatten op basalt Een knotwilg is het die zijn vuisten balt Om holten die recent als ogen dienden Al half verdroogd, gedeeltelijk verteerd Is het of hij alsnog om bijstand smeekt Met een gebed dat van nieuw leven spreekt En vrees in overgave transformeert Ach, raadsel, dat de adem…

verhaal is het de herkenning die de projectie veroorzaakt of de projectie die de herkenning raakt over woeste golven merkwaardige helden avonturen in de nacht vrouwen met zalmneusjes mannen die lijken op Pinokkio bij de sloot zitten een paar fazanten in de verte staat een vervallen boerderij oude tijden herleven bij de aanblik van knotwilgen…

Knotwilgen duiken op uit de nevel, aan de overkant het bos waar zich de herfst laat ruiken. Ik voel je vingers grijpen in mijn hand bij een gerucht terzijde in de struiken. De zon gaat op over dit avondland. --------------------------- uit: 'Waterstaat', 1994.…

Vanachter het grote raam zagen we de muskusratten florerend in de gracht en ook wel knotwilgen, hoe heerlijk ruig hielden ze de wacht. Maar keek je naar links dan zag je je beste vriend die aan kwam kwam rijden op zijn Flandria fiets tenzij hij orgelles had maar meestal was er niets dat ons verontrusten kon.…

Waarom zo krom? Waarom zo stug? Waarom die knoesten op je rug? Waarom zo scheef en zo gedrongen? Waarom je kruin tot knot gewrongen? Waarom gespleten en gekloofd? Waarom die tenen op je hoofd? Waarom die barsten in je huid? Zit er meer in je dan je uit?…