Alle inzendingen over koel

Zachte torens, ik maak jullie niet te schand', mijn brandend hart laat ik jullie lezen, om zo te getuigen, wee het koele verstand! maar weet van mijn liefde, die is geprezen.…

Geluk zit in heel kleine dingen zoals een pas ontloken bloem in dauwdruppels van de vroege morgen een oogopslag een enkele zoen Het zit in kijken naar de sterren in stralen van de ondergaande zon soms zelfs in koele regendruppels en in een witte roos op het balkon Het zit in dromerige golven in lopen langs het uitgestrekte strand…

Grauwe wolken lagen boven ’t land duisternis had al haar mantel gelegd Samen wandelden wij, hand in hand woorden werden met kussen gezegd Duistere vrede hing over het gebied waar geen enkel gerucht weerklonk Zij die zich volkomen op mij verliet was ‘t, die met mij van liefde dronk Koele lucht maakte adem zichtbaar in ‘t erg kort schijnsel…

En toch toen dood u 't koele bed kwam spreiden Sprak gij geen woord dat om een troostwoord vroeg, - Bereid als een die lang en schoon mocht strijden Zeidet gij zacht: 'Ween niet, het was genoeg.' Gij wist: - wij zwerven door dit vreemde leven Bij vreugdes dag, bij droefheids duistre nacht, Zoekend het woud waar liefdes klanken beven;…

Langs de boswachterstuin en woest heideveld, tot aan wijd boerenland, een klein gehucht, ligt de mulle weg onder koele lucht uit beukenloof, dat zacht naar de grond helt. Die bomen hebben rijke jaren geteld, uiten tezamen een vastberaden zucht, sprekend van wijze, liefdevolle tucht, staan als wakers, lustig streng opgesteld.…

Leer me het geheel te zien: de afgrijselijke armoede waarin zo velen ook nu nog leven; de eenzaamheid van ouderen, het onbegrip, de misverstanden, maar ook de sterrenpracht en het koele maanlicht, want de hitte van de zon kan zo vermoeien.…

Heer, geef een sterfbed koel en zonder pijn -zijn geel gelaat ligt diep dan in de klaver- aan de oude leugnaars die wij zullen zijn!…

En 'k zie het Leven als door koele glazen: Een blauwe stroom, een zonbeglansde wei, Waar 't bruine paard en blanke koeien grazen, En een wit zeil drijft, achter 't groen, voorbij.…

gelijk een zwarte zwaan, die schuchter zijn veren strijkt, zich dompelt in het koele meer om zijn langste slaap te vinden in zijn onopgemaakte bed, gebonden aan het strikte verleden in de golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom.…

Verloren illusies koelen de warme lucht. Vliegenaar en verdriet, verdwijnen getwee.…

Ach jee, ach gos wat is er aan de hand Luus heeft op een nare manier haar arm verbrand Het ging simpel, zo van 1-2-3 Even wachten tot de pan op ' temp' was maar potverdrie Een knal, die ze van haar leven niet vergeet Een slok vet op haar arm, ohhh dat was HEET Meteen koelen onder een lauwe straal Bellen naar de ehbo, oh wat banaal We zeggen…

Nu voelt men warme geuren om zich walmen, En warmte door de koele bomen wuiven, - De snelle vliet schijnt moede voort te schuiven, En in het matte schuiven nog te talmen; Op de' akker buigen zich de blonde halmen Ontzenuwd, en beschutten met haar kuiven 't Viooltje, dat geen vlinder komt bestuiven, En dat de hette tussen 't graan voelt dwalmen…

randen als zachte contouren beneden het groen: mos met kleine sterren oeroude grond, stenen uit de vroege ijstijd gestapeld tot hoge wallen; tehuis voor dieren of zekerheid voor een veilig gevoel de fijne grijze wolkenranden werden tot lichte voorjaarsregen, niet tragisch wel zacht, groeizaam en voorspelbaar en vonden rust op de naakte koele…

Zo tedere schade als de bloemen vrezen Van zachte regen in de maand van mei, Zo koel en teder heeft uw sterven mij Schade gedaan, die nimmer zal genezen. Eens, toen wij na de nacht tesaam verrezen Lagen de rozen vochtig en gebroken, ik en gij Wisten die lange nacht de regen, ik noch gij Konden van teerheid immermeer genezen.…

Hij heeft er slechts aan geroken, zoals aan een exotische, giftige bloem, maar als een koele analyticus heeft hij de zelfdoders geboekstaafd, niet als een ervaringsdeskundige, maar juist als een waanwijze, geobsedeerde charlatan.…

laat uw open grijze vanen Door koele luchten, schone straten gaan, Het gave goud ligt op uw zegebaan, Druipt van uw fijne wapperende manen; De pure honig laat ge in harten staan: Gewassen goud in glad-gevlochten spanen, Uw adem is ons tot het lijf gegaan En blaast ons, jonge goôn, langs nieuwe banen. Op kameraden!…

net op mijn verre wegen wij gingen door een sterke deining begeven tot meerdere liefdesgolven ons gingen doorstromen ze sloegen een bres van jouw ziel naar de mijne het gaf een wonderlijk en overheerlijk gevoel jouw ziel die in mijn ziel voor anker lag… wij beiden verward bleven dobberen en deinen ons vaarwater werd soms te warm, soms te koel…

grutte sa ûnsjoch lykas in Rubens Ik seach har de skientme fan in soad en alle seine foarmen dat myn gefoelens stoarm har wylde hier meitsje my rûch en mei de spanning fan har blank sheet bliuwt myn tonge stean oan myn droege hoorn mei har djip glasje eagen is se graach in ynterpropatyske byld mei in koel…

De blauwe zee, de koele bries, de gouden zon, ik weet nog heel goed hoe het allemaal begon. Ik nam jou liefdevol mee bij jouw slanke hand en op de ruis van de branding op het zandstand dansten wij onze eindeloze liefde in.…

De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn. Hij vat de zeeën in zijn hand, weegt de bergen in een schaal. De hemelen meet hij met een span, zo zonder woord of taal.…

Het is zo walgelijk warm, zo plakkend, zo vies zelfs de schaduw helpt geen barst maar een koele duik in die verre zee daar maak je me vandaag wel jaloers mee dus sta ik op, loop naar de kraan, want de zee, is hier te ver vandaan! Helaas…

Nationaal hitteplan Dit is echt weer Nederland ten top… Drink veel water en zet een hoedje op Er wordt een hittegolf verwacht Het Nationale hitteplan is van kracht Houd je maar koest en houd je maar koel Lekker niks doen in een luie stoel In de schaduw en uit de zon Met je voeten in een waterton Alsof wij allemaal niet weten: Een mens…

Het zijn nu koele woorden die ik opschrijf, uit een hart vol droefenis, door iemand die er niet meer is. Een die ik nu zo node mis. Iemand die mijn hart verwarmde, mijn hart dat nu zo eenzaam is. Zijn aanwezigheid was allesomvattend. Zijn ogen en handen steeds dichtbij. De zon is warm, maar anders warm dan hij.…

'O humtum klaar en koel in 't land van late regen en ik voel mijn schamelheid.' 'n Heer met een kwitantie? Zeg maar: m'n moeder is met kerstvakantie. 'mijn schamelheid.' Wat is dat? Hoofdje zeer? M'n schatje toch... Gevallen met je beer? Je moeder komt... na na... daar is ze al.…

Het denken, moe van God, keert van Zijn luister Zich gretig-aards vaak af naar kleurig duister En weldadig koele verganklijkheid.…

ik wist je nog in het huis van gisteren waar je voetstappen raapte en maakte dat je verschijnen binnen de lijnen van jouw regie zou blijven niemand gaat je tranen zien als de deur weer is gesloten alles opgekropt zit achter ogen en in koele voorhoofden zal de hartslagpijn vaak heel lang blijven kloppen nog hangen de onuitgesproken…

Ze drijft met slechts een rimpeling, herinnering druppels om tot zilverling spettervast de brede lach van zon op zee bij toverslag en vloeiend blijft de schildering Terwijl een koele bries verdwaalt, ontpopt de twinkeling golvend aan de glinstering der einderschone waterbrand in ’t wondersprekend niemandsland en vloeiend blijft de schildering…

. – Een thürings landschap zie ‘k, waar ‘t avondlicht Scheef op hellende korenvelden ligt; Hier, onder mijn veranda, wordt ‘t al koel. Net Mendelssohn: een zoet en warm gevoel Van smeltend, week verlangen: ‘t is als richt Zich jongensmijm’ren naar het vergezicht Van liefde, stil-heerlijk geweten doel.…

Titel gehuld in mist laat zich door sluier kuizen nog voor ik je diepste wist besefte ik mijn eigen gevoel verward heb ik gezeten kon met die maag niets eten vol van nis verstopte muizen veel te warm of plots heel koel Woorden wervelen in kolken missen betekenis en klank mijn hoofd gevuld met wolken waar ik net dartelend in sprong…

Moe evenwichteling, Kroop uit tricot mijn vergeefs len'ge geest, Zoals naar 't donker kruipt een oud, ziek beest, Naar druipsteengrot van koele herinnering: Vol echo's was 't, metalen tinkeling; En wat ik hoopte als jongen, daar herrees 't, Zodat 'k vergat, wat 't leven was geweest En zijn zou, als 'k weer naar de wereld ging; Weer…