Alle inzendingen over kokhalzen

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kokhalzen der zee? Nee, ik ga niet met je mee. Ik blijf hier, waar ik aan land ging…

voor tactiek heb je geen tijd meer je woorden ruiken nu naar angstvalligheid de inkt verbleekt in een mistige poëzie het grimmige wat je had slaat over in kokhalzen je onstuimigheid zwijgt in alle talen of ben je soms een simulant aan de kantlijn…

net zoals schrijven dichten over de rand ik besta dus geef ik mij over verhaal halen halszaken, kokhalzen ik ledig mijn keelzak en geef u te vreten tevreden zakt u in een maag gevuld en u vraagt niet wie dit heeft opgehoest…

schrijven, dat is wat ik wil misschien wel over heksen of toverkollen, aardknollen en trollen, over bezemstelen vliegende schotels en kopjes zonder oor blauw gras en groene jongens inktappels in een mand blauwe tanden van de wolf die kwijlend mekkerende geiten bestempelt tot avondmaal zeven kippen en een kokhalzende haan…

Is het zwart te diep Moet ik kokhalzen Braken Het zwart in je geest De angst ervoor Treft je hart het meest Doet je ontwijken vluchten kan je doen bezwijken angsten als individu en in de massa de diepte die in de samenleving zorgt voor beving voor gedachten die ons niet meester zijn we blijven aan de oppervlakte want in de angstige…

bliksemstralen en donderdagen wachten op de wind die onweer zal razen wanneer Thor hem vindt ‘t is tijd voor kale takken zwiepend langs de muur het splijten van spanten in de schrankende schuur knetterende ruzies in de zwaarbeladen lucht kokhalzende meeuwen holbewoners op de vlucht platgeslagen helmgras gezandstraalde brillenglazen…

Ze kokhalzen de ondode afscheidingen naar de wereld van zaadjes en nieuwe kiemen. Het meisje was allang afgestorven, maar ze baarde een vers nageboorte. En hij; het levende teren, lokt het ongedierte in zijn parmantig stinkende stronk. Ik ben mooi, raspt hij narcistisch.…

een veld van lichte donsveertjes openbaart schrijnende lentetragiek het bloederige woerdkarkas midden op het fietspad is niet te negeren mijn peeretende mond verkrampt mijn maag trekt samen kokhalzend vervolg ik mijn wandelroute rechtdoor naar huis waar het toilet uitkomst biedt uren later hoor ik luid gesnater zie helder op mijn netvlies…

bezweert de slang en zweept haar rubberen gewrichten op ze pruilt naar pa hij knipoogt naar de beul die het slagzwaard slijpt de Doper bij de kraag van zijn kameelharen mantel grijpt hem naar een stronk sleept als een spartelend offerlam hals op het hakblok hoofd op een zilveren schaal krijtwit met puilogen een haremslaaf draagt het kokhalzend…

Waar wildernis zich oneindig laat herhalen, mij kokhalzend opslokt, en ik gulzig verdwijn. Betreden wil ik, die eindigheid der dagen, het kloppend voelen, weten van de essentie. Martel mij barbaars, tot ik ruwheid kan dragen, murw getemd, tot de kern van existentie. Waar ik, dierlijk haast, het roepen heb gehoord.…

jouw verbale agressie Modderstromen van ziekelijke verwensingen schoonden de richels waarlangs zij omlaag gleden en nimmer ontsloot jij het dal der minnen steeds wachtend op de winter voor het excuus En als ik mijn witte duiven verliefd laat koeren schiet jij niets ontziend wilt in het rond om onherstelbaar gewond ter aarde te storten kokhalzend…

Als een wolf jankt de aarde zeeën vol met tranen dijken tonen geen weerstand tegen kolkende waterstromen er krioelt leven in de kern kokhalzend spuwt er angst als overbodig maagzuur Atlas kan de kracht niet aan legers dolen met de dood op zak en duiken onaantastbaar op het zicht oogt grijs en zwart alleen klinkt er nog zwak gekrijs…

Dat merkt hij niet, hijgend ploft hij kokhalzend op de bank Bagage van vrouwtje-lief verdwijnt, ze baalt van zijn stank. Mijn boodschappen zijn rond, dus ga ik een taverne binnen De zalige geur van lekkere koffie verzet mijn zinnen.…

Snel de trap op naar boven zette ik kokhalzend, wilt u wel geloven, op balkon in een oud teiltje met bleek mijn schoen een dag en een nacht te week Ik heb weer eens mijn lesje geleerd alert blijven, anders gaat het verkeerd, ontwijken, opzij gaan, er overheen stappen in plaats van er achteloos in te trappen…

plekje waar ik bijna altijd zit later…weggekropen in de schoot van de juf haar hand aaiend over mijn bibberig hoofd d’r terlenka-vest met knoopjes ruikt vies muf oh… ik heb nog nooit zó vast in de Sint geloofd Over het schoolbord trappetje ligt een laken met op elke tree allemaal fijne mooie dingen de spanning… die doet me bijna braken en kokhalzend…