Alle inzendingen over kolenkitten

De kooltjes in de kolenkit zijn van het kolengilde lid. Aan ieder kooltje komt een eind, wanneer het door de schouw verdwijnt. Zo'n kooltje weet dat zelf dan niet en zingt ontroerd het gildenlied. ------------------------------------- uit: 'Velerhanden gedichten', 1997.…

voor de deur huist er slechts wat buiten, blotevoetensneeuw gelesporenpies en de laatste afdruk van dit jaar, voor mij geen grote maat het passen heb ik afgeleerd klompen uit en klop de sneeuw uit de plooi van je broek, deuren dicht de kolenkit is pas gevuld en kijk uit dat je niet op mijn breiwerk zit aan de muur hangt Volendam in het…

Liefste, ik wens je het allerliefste toe en de troost van engelenvleugels, die je in de kilste kilte weten te verwarmen als eeuwige kolenkitten.…

"Ik hoef op den duur", Zegt Jan van Dalen Geen cent belasting meer te betalen De ontvanger uit Hengelo schreef mij dit Riek zijn vrouw, ziet de zon weer schijnen Alle blauwe brieven laten wij verdwijnen In de Otto of de kolenkit Want Jan heeft, en dat is een zegen Vandaag zijn laatste aanmaning gekregen Staat duidelijk zwart op wit…

Hij sprak nog vaak van vorstverlet en over de warme gloed van een briket vroeger was het leven zoet hij had nog haar en droeg een pet In de vrieskou ‘s morgen buiten is de pomp weer vastgevroren op de ruiten kristallen rozen, zonder doornen een boerenkiel met losse duiten Ik zie hem nog de houtjes hakken stapels naast de kolenkit balkenbrij…

Als je gestreeld wordt door de spinnen jou donkerheid niet lekker zit de geesten jou dan zien als buit; je kunt van schaduwen niet winnen al vul je snel de kolenkit, je komt die kelder nooit meer uit.…

de zwarte potkachel, de pook naast een koperen kolenkit micaruitjes vlammend rood en op de gloeiende plaat pruttelt een koffiepot opa stopt zijn pijp, hij puft tevreden voor zich uit terwijl oma een wrong draait in heur wolkenwitte haar de kleine ramen in het huis van golvend groen glas met sanseveria en begonia op de smalle vensterbank…

componeerde gaf mij moed en liet de lente zien als een vaal muziekstuk op papier nu maart haar klanken melodieus al tot na zessen laat horen, hoereert mijn bestaan tot stof en zalf ik de voorbije uren als was in mijn handen moet ik dankbaar zijn voor de regen op het bleekje waar jouw wit zich ontvouwde naar de kleuren van jouw as Neen, de kolenkit…

is gemutst zoek ik de romantiek van de witte koude draag dat nog bij me als jeugd en verte, ik aan verlangen bouwde al gaat dat werkelijk voorbij, niet tegen te houden, het vertelt nog van toekomst dat moest ook wel toenmalig vriezen, ver onder nul, als ik de schaatsten onderbond dwong mij wel die richting kiezen de tijd van de kolenkit…

hem niet uit het grauw beschimmelde verleden verloren ligt het blauwe pakje zware van nelle op de marmeren schouw maar legt juist die dag geen gewicht meer in de schaal het evenwicht zoek verliest hij stap na stap ieder gevoel voor werkelijkheid, de tijd nog steeds aan zijn zij loopt door alleen hij loopt niet meer mee, de kolenkit…

Als je weer eens tot twee uur ‘s nachts achter je computer zit als de kat in de gordijnen zit als de hond weer eens in de tuin heeft gespit als je denkt: ik voel me niet fit als je in de problemen zit als je douche oranje is in plaats van zwart met wit als je auto eruit ziet als de binnenkant van een kolenkit als je weer eens aan het typen bent…

Kolen halen uit het kolenhok en de kolenkit vullen met een schep. Sneller ging het als je de kit in z’n geheel in de bult kolen ramde – gelijk gevuld en met je sok de aanslag verwijderen zodat moe het niet in de gaten had. Volgens mij nog net meegemaakt dat er waterleiding werd aangelegd.…