Alle inzendingen over kortstondig bestaan in het onmetelijke universum

de uitgesproken woorden reisden op zachte toon naar binnen om daar de zwachtels van zijn ziel te halen hij kon zich laten vallen andere vonken vingen hem op in het onmetelijke universum alles van waarde bleef…

Stille verwondering over het onmetelijk universum waar mijn ogen naar reiken. Me dan afvraag is daar ook leven zoals wij dat kennen hier in ons aardse bestaan.…

vergeten in de nabijheid van het absolute nulpunt in onmetelijke ruimte kunnen ontelbare niet stoffelijke zielen getuigen van het eeuwigdurend bestaan nog klein maar waar ik mijn leven deelde zal ik ooit deel worden van het grote hemelse geheel…

Het onderschepte licht zal me volgen altijd en overal als ijle lucht doch de pijn is zoet zelfs de nachtelijke uren op witte muren naast mijn te grote sponde verraden in doodse stilte ons innig samenzijn heb een stukje paradijs ontmoet de schaduw van liefde die ik had gevangen was kortstondig doch hemelzoet…

In je kortstondige bestaan verrijk je met je schoonheid menige tuin, park en laan O, bloesem wat ben je mooi met je uitbundige trossen in zachtroze bloementooi…

Deze avond ving de vroege nacht zo duister aan de hemel kleedde zich in stemmig zwart satijn waar heldere sterren als rijen lichtjes zijn die door de kosmos trekken ieder in eigen baan een universum toch zo onmetelijk groot wat is een mens om dat te kunnen bevatten tracht slechts enkel het tal der sterren te schatten voelt men zich dan niet…

Deze avond ving de vroege nacht zo duister aan de hemel kleedde zich in stemmig zwart satijn waar heldere sterren als rijen lichtjes zijn die door de kosmos trekken ieder in eigen baan een universum toch zo onmetelijk groot wat is een mens om dat te kunnen bevatten tracht slechts enkel het tal der sterren te schatten voelt men zich dan niet…

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

Geniet van reinheid Majestatisch meervoud, god Heelal bedankend.…

Alles wat ademt Vet respect ten voeten uit Vulkaan spuugt lava.…

Een klein paradijs. Gezien vanuit het heelal. Dat zouden wij zijn.…

laat me zijn van ster tot ster van zon naar maan het strand in onze wereld waar stilte ons omsluit als eeuwige, zachte nevel laat me zijn van golf tot wolk van zicht naar zee de wind in het deinen waar ik mijn ziel leg in samenvloeiende lijnen zo vrij en traag in vol verlangen het ritme vinden laat me strelen jouw duizend oceanen…

Onmeetbaar…

ons voorbijgaan vordert gaandeweg pratend, sapstromend wandelend over jeugdig gras verderop staan bomen haaks op gedegen aardlijnen elke week is het een kwartier eerder donker voorlopig is eeuwigheid gevangen in onsterfbaar steen in de late schemer van deze kortstondige dag…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

Het raakt in ons kortstondige bestaan Door alle drukte wel wat uit de mode, Maar 2 november blijft de dag der doden, De dierbaren die ons zijn voorgegaan. Wij missen hen op dagen als vandaag, Maar of ze óns ook missen, is de vraag.…

Kijk terug op Leegte die mijn Leven heet En ontwaar louter Rotspunten en Onmeetbaar diepe Spleten waarin al Dat leefde moeiteloos Verdween En constateer Dat ik nooit Bestaan heb…

Bewerkstelligd door jou en jou of door - ons - Versmelten met natuur en universum wordt dan zintuig puur. Dé wereldverbeteraar bestaat niet Vrede, liefde en Harmonie eigen creaties. ZON-dag kreeg een final touch, kersje op de taart MAAN-dag wordt beslist ook paradijselijk. Zon en maan en Sterren.…

in het onmetelijke universum laveert een samenspel van atomen en moleculen de mens een druppel bewustzijn in de oceaan gewikkeld in een dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende…

het heelal in jouw hoofd is de bron van mijn gedachten oneindigheid in denken beëindiging van leven stuurt rusteloosheid naar waanzin…

Lopend zag ik je zitten waar ik verdwaalde en je ogen mij vroegen waar ik de wachtende weg weer zou vinden en zou gaan zitten wachten tot jij wilde verdwalen waar onze onmoeting ooit verder zou kunnen gaan…

onverkreukeld dekt verse sneeuw nu het landschap te kortstondig toe…

achter maskers van dierenhuiden stromen hun herinneringen de onmetelijke vlakten de bevroren steppen de doden in de bomen het knagen van de gieren het wachten op de dooi het begraven van de skeletten de kale essentie van een ondoorgrondelijk bestaan in bemoste steppengronden…

Onmetelijk zijn werkelijke feiten, die geen mens kan doorgronden. Leven. Liefde is onbeschrijfelijk. Wonderen bestaan.…

Kortstondig de betovering Aangeraakt heeft hij haar Aan de oever van de Maas, aan de kade Gekust en gestreeld met 'n haarlok gespeeld Haar wimpers op echtheid getest Wat rest... laat zich raden De betovering... kortstondig.…

Zonder jou valt alles in het niets atomen bestaan en niet niets of niemand zelfs nietszeggende boeken kunnen alleenheerschappij niet kussen zonder jou is alles te ingewikkeld in steen verwikkeld het kan niemandsland wat schelen maar zonder jou is het universum geen klok die draait om jou heen jij bent het…

terwijl in onze kleine werkelijkheid het tempo zich versnelt lijkt het universum te pulseren als een enorm hart in een oneindig machtig lichaam dat rustig adem haalt en zich niets lijkt aan te trekken van wat wij tijd noemen…

opgevangen regendruppel in zoveel vormen reeds bestaan zon verdampt en opgestegen eengeworden wolkenpracht afgesplitst en neergedwarreld licht gesmolten hemeltraan neergevallen buienregen kristallen druppel zielsverwant boodschapper van elementen houd ik al is het maar heel even het universum in mijn hand…

De tulpenboom bloeit een overmaat een wonder maar zo kortstondig…

lucht als dak door groen omringd lawaai naar de achtergrond kringloop universum luchtig plafond onverwachte groene omhelzing door plotselinge stilte verrast bezinning hemel wolken drijven groene bomen omarmen houten brug over water zelfbespiegeling…