Alle inzendingen over kortwieken

hogere machten houden mensen klein, kortwieken hun vleugels, arme mensen krijgen weinig kansen voor hogere vlucht. joz. le bruyn…

Ondanks de kortwiekende maansikkel bereiken die meteoren toch mijn oren. Stil weergalmen luid in mij de vreugdeklokken. Gonzend doen ze konde van een blijde boodschap ...…

zij hebben hun vogel opgetuigd met toeters bellen en veel linten vandaag vliegt hij uit nog zijn de vleugels lang maar de scharen van rancuneuzen zullen hem snel kortwieken in zijn vliegen breedsprakerig was zijn bek nog vol met oude leuzen het eerste piepen klinkt niet slecht de hordes zijn weer neergestreken na hun lange koninginnevlucht…

snoer hem de mond roept men van verre hij is het niet waard behandel hem als een hond of schiet hem naar de sterren gebruik je macht om te onderdrukken en sluit je geweten stevig af met gezag zal het niet lukken kortwiek hem als straf eerst was hij welkom werd luidkeels toegejuicht echter het weer draaide het volk morde: ontneem…

de grijze VVD-vogel, expert in duiven weet dus ook wat vliegen is ooit belangrijk in het noordelijk duivenhok maar nu in onberispelijk streepjespak speelt hij de baas over wat gestoken is in een ander kleurrijk verenpak hij wil ze kortwieken, voorzien van ringen geeft ze een handje voer en de boodschap mee snel terug te vliegen naar hun eigen…

Onlangs ging ik mijn meidoornhaag te lijf, Ik wrong me in onmogelijke bochten. Het leek of ik met tijgers had gevochten, En denk maar niet dat ik hier overdrijf. Een meidoorn knippen is bepaald geen pretje, Maar gun een meidoorn ook eens een verzetje.…

hart hun losgeslagen lippen doet ratelen enkel uit puur tijdverdrijf door te veel te praten mag u verwachten dat er weinig zuiverheid van denken overblijft gedachten willen vliegen als vogels zijn zo vrij vang ze niet te snel in woorden die te vaak ongewild liegen ga tijdig de lippen plooien voordat ze het denken van u en mij kortwieken…

Het kind ontkwam niet aan het groeien Het zat vol meegevoel en zilt Heeft visemmers vol traan getild Het wist niet beter dan dat boeien In zee met wind en golven stoeien Het wist niet wat het was; een schild Het werd door dominees bedild Die bleven kortwieken en snoeien Zij, één met duinroos en met meeuw Liep eenzaam langs de havenkade…

ik je scheiding volgen tot in krullende golven maar die tijd is voorbij jij wilde makkelijk en vrij je huid is nog soepel en glad in subtiele mimiek ogen glanzen als je innemende lach uitbundig piekt markant is het beeld dat ontstaat uit jouw karakteristieken het snel groeiend haar heb jij heel trendy weer stevig laten kortwieken…

neen, er waren kale plekken aan de moederborst ook moest de genegenheid zich oprekken over te veel gelaten met dorst het is daarom dat liefde met mate en vaak als leegte door mij wordt gevoeld neen, nimmer zo bedoeld maar het was een smal gazon met gevreesde gaten o zo menselijk in die tijd resten van autoriteit en kortwieken…

zij koestert me in de flank van witte raven die hun vleugelwijdte nimmer laten kortwieken door scharen die diep trachten te kerven in de nalatenschap van altruïstische desolate decorum in ben een raaf, ongekloond zelfs weggehoond door hen die ik niet haat, maar vol mededogen hun ondergang met mijn treuzelende blik gestaag onder ziet…