Alle inzendingen over koster

Dat voorbeeld is de misstap van een koster, Vergrepen had die zich aan een pornoster.…

De koster kon de klok wel luiden, wist ook waar de klepel hing, dat ie daarbij zijn boek te buiten ging, is regelrechte godslastering.…

Leegte die naar Eeuwigheid ons Uit doet zien Zegt de kunstenaar Die Schepping maakt Uit de heimwee Van zijn hart Dank aan beeldend kunstenaar Gerard Koster, Eenrum Dagblad van het Noorden, 12 oktober 2012…

Dat joch van Trump heeft weinig van een koster: “Ik, Donald Trump, ben niet gemaakt van steen”. Hij grijpt naar alle vrouwen om zich heen, Zoals naar Drake, een vroegere pornoster. Maar Trumps verweer is stommer nog dan stom, En evenals dit rijm ontzettend krom.…

De toren zweeg, de stilte teruggekropen, de houten banken even leeg als voorheen, de grauwtjes, de koster met het gelaat als steen, maar dan knerst de deur op een kier open. Zou er iemand daar buiten staan te dringen?…

De visser vist geheimen uit de zee toch is de spoeling dun want alleen de mooiste neemt hij mee De bakker ziet zijn kans schoon om zijn vleugels op te leuken want hij zegt altijd: gewoon is maar gewoon De koster schildert wolken van weleer zijdelings hangend aan de kerktoren smaken zij alleen maar naar meer De barmeid borduurt in de lucht…

heb net de klok weer opgewonden de tijd gelijk gezet in algemeen besef maar nog hoor ik seconden tikken mijn haast heeft jou toch weer gevonden minuten tellen daar tot vele uren maar de kerkklok gaf ons een ongekend soelaas de koster had geen haast sloeg vijf in zesder uren hij wist die tijd zal in emotie twee keer duren…

Soms is het leven zomaar afgelopen Zoals in Nice geschiedde in een kerk Je bent gewoon als koster aan het werk En moet ineens dat met de dood bekopen Er vallen nog meer doden en gewonden De dader is er vast van overtuigd Dat hij als held zal worden toegejuicht Als hij ze snoert die vrijgevochten monden ´t Is bijna Allerzielen, in mineur…

De koster sprak tot zijn discipelen, nou moeten jullie effe luisteren. Ik heb een probleem, de klok, ja, die moet weer luiden, dat kan ik niet alleen! Daar heb ik mannen bij nodig en als het even kan meteen! Want op zondag, beste Blokkenezen, moet de klok geluid worden en ik heb mèèr personen nodig, dan maar èèn!…

zacht klinken de seconden de klok is blij en wijst in uren aan hoe ver het is in vrolijk jou en mij de tijd is uitgemeten maar de wijzers weten niet hoe ze ons gaan stoppen in het dansend liefdeslied een koster in zijn zomers korte broek bengelt traag wat donkere slagen in een late avondgroet jij bent lente daar…

Opeens is daar het licht waarin het gras veel minder grijs… een late zwaluw zoekt het zuiden schapen steken uit hun wol een koster staat zijn klok te luiden ergens stierf een mens maakte veel dagen vol besloot het leven in de schittering van water maar in de haast heeft niemand tijd voor ’t licht noch voor ’t geluid noch voor dit schitterend…

eenieder daar onder gras speciaal die zonder toeverlaat klonk van achter ons familiegraf uit het niets vervaarlijk gegrom ik dacht meteen dat is opa zwichtte voor meneer pastoor om zijn Pasen te mogen vieren naar ze zeggen ook voor oma zelfs in het rijk der hemelen krijgen ze hem nu nog niet om het mocht niet zo zijn de hond van de koster…

Vader en de koster begroeven 't ding in het donker als dieven in de nacht. Ik vloekte, reformatie was onvoldoende de gefossiliseerde kerk uit zijn verleden te schudden en naar het heden te halen. In mij brandt 't beeld van 'n stinkende sloot, baby in de moederschoot overleden en in ongewijde wildernis begraven.…

ik droom terwijl mijn handen werken we gingen buiten alle perken lachten om de kerkklok en alles wat de klepel aan geluid had opgekropt er is geen tijd slagen zeggen nooit wat ze bedoelen een koster is er niet de torenhaan draait naamloos steeds zijn lied maar jij en ik kennen het bed dat liefde vrijt in passie zonder spijt als…

roest eraf gepoetst na tijden indolentie is er weer volledige potentie geen woord maar daad lust de seconden rauw gebrek aan tijd schaadt nog het samenzijn met jou waar ik het jochie ben jij mijn grote bekken kent in zachtjes binnenkomen bij jou waar lente altijd zomert we kerken in het bed waar nog de tijd is stilgezet alleen de koster…

Geen koster, hoe genaamd, hoe bijgepompt, maakt onze maag afkerig van 't gekruide. Geen levensles, geen preek, hoezeer vermomd, geen etika kan iéts voor ons beduiden. De poëzie blijft, naakt en ongekromd, Een tijdverdrijf voor enkle fijne luiden.…

De kale koster, zuchtend aan het werk bij 't altaar, zet daar doden bloemen neer. Een duif vliegt op en laat een witte veer en ritselt aan het venster met zijn vlerk. De laatste non, in een verweduwd kreunen - ik zie haar knielen en zich moeizaam steunen - bidt haar gebed. Een kaars dooft flakkerend uit.…

De kosters joegen hem uit hun kerken, Het heidenkind dat peinzend stil bleef staan.   En op een nacht is hij weer verdwenen; Het dorp telde vele kindren minder, Terwijl opeens veel meer sterren schenen. Het was zeven jaar geleden. En weer winter.…

in touw op de boerderij schommelden wij als kinderen aan een dik touw op het schoolplein deden we vaak een potje touwtrekken en bij de gym touwklimmen in groepen is het vaak touw trekken om te kunnen overleven, zeker binnen het touw van de boksring mijn broer en ik zagen hem hangen aan een dik touw in de oude perenboom de koster…

Een blik van trefzekerheid Opende mijn innerlijke strijd Raakte mijn zwakste plek: Onzekerheid Ik geef me op mijn kop Dat had ik niet moeten doen Laat het gaan; stop Ik kan het niet; ik geef op En zo verzand ik Verzwelg ik in onbestemd verlangen, naar wat niet van mij is Maar van mij houden zal Als ik niet verdwijn In een donker…

Een stukje wereld in een regenboog: Wat boerenhuisjes en een korenveld, Waardoor een sidd’ring vaart van vochte wind, Een klompje bomen, wier zwaar-tintig loof Met forse donk’ring uitstaat tegen ’t licht Van de avondlucht, mat-blauw met zweem van groen; Een eindje hei als smeltend violet In zachte hulling van omwaad’mend paars, Een heuveltje…

't Waar beter stil te bloeien als een bloem, En stil te sterven bij de dood van 't jaar, Stil af te vallen als 't Novemberblad, Dat zich, onmerkbaar krimpend, mengt met de aard', Dan al 't gewoel, deze ergernis en pijn. Wat helpt het slaven in de wildernis? Wat baat het sloven in een woestenij? Schiet welig 't zaad op van een barre rots…

't Is buiten kalm. Het lomm'rig dorpje ligt Met daken puntig tussen ronde bomen, Vervlietend in de zacht-opalen zomen Der kim, die trilt in neev'lig morgenlicht. Het vogelfluiten brengt een blij bericht Van leven na het stille, doodse dromen, Dat sluipend door de nacht was aangekomen, De scheps'len buigend onder zijn gewicht. Nu rept…

'k Loop in de koele lafenis der laan, De tarwe wiegelt langzaam 't bruin-geel goud, Er waren fluisteringen door het woud, Geruis van vogeltjes, die huistoe gaan. Koel-ruiz'lig schuif'len siddert door de blaân, Waar wind zijn lichte tenten heeft gebouwd; En sterrelend doorblinkt de hemelblauwt' Der hoge kruinen langgestrekte paân. De…

Verwoed-fantastisch staat het grote heer Van hoondemonen op de ommegang, In gramme toorn of onverschillig-wreed, In spottend peinzen om de wereldklucht. Zij lachen om het zwoegend 'tout Paris', Om rechtsgeleerden die met brede bef Van onschuld voor de schuld'ge borst te pronk Het recht verdraaien; om de heer curé Die met zijn zalige zalfblik…

Hoe kan ik nog zeggen denken en schrijven wat ik voel en denk en hoor als ik iedereen kwets. Grootsheidswaanzin is dat totaal kapot je voelen van alles de schuld en totaal stronfvervelend Wie respecteert men nog op deze aardbol? De Oerknal of het heel gevoelig in vrede ontslapen en weer opgaan in de natuur. Is er iemand die daarbij kan…

Ik smacht naar de lente en haar goud, Naar de jonge, de licht-tere kleuren, Ik smacht naar het groenende hout, Naar de zoetige Meidorengeuren. Hoe heerlijk te liggen in 't mos, Te staren in 't blauw van de hemel, Te volgen de blaadjes die los Zich wieg'len in takkengewemel! Hoe welven zich bogen van glans Om mij heen bij der lente verschijnen…

Hier rust ik ver van 't woelig mensenras In macht'ge zuilengangen van het woud, Met dak van wiss'lend groen, doorwrocht met goud, Hier op het mollig, mosrijk lentegras. Hier is geen mensgeknoei, geen misgewas Van zwetsers, op gelogen kennis stout, Geen huich'laars, die der waarheid zuiver goud Besmetten voor wat hùn tot voordeel was.…

In wijde wonderhallen van het woud Hoor 'k hel-op tuiten klinkende muziek. Nu buigen blad en bloesem naar beneên Om háár te spreiden luchte baldakijn, Haar, die aan 't hoofd van 't zuiver-spelend koor Ten bos in schrijdt, de lentekoningin. Zij streelt het sterrenmos met lichte tred, En tovert met haar ogen teed're glans Op 't schuchter-wuivend…

O, nu de dagen weer zo licht zijn en zo zoel, Zo zonnezoel, zo zonnelicht, zo rijk Aan vreugd in welig bosgroen; nu de vliet Bezaaid is met het gulle sprankelgoud; Nu schaduwlanen koel In kalme schemer mijmervol Zich allerwegen oop'nen; nu het riet In fluisterbeving zoetlijk neigt, De vijver waai'rend met zijn schucht're koelt', De vijver zelf…