Alle inzendingen over kristallijn

Zijn onze Kindren niet het kristallijn Waarin wij zien (en vaak met bittre pijn!) Hoe diep in schuld Wij bij onze Ouders zijn?…

Het was een morgen, kristallijn gezet op vochte weiden, waar de droppeldauw de sprieten, stengels buigen deed, aan kelk en steel schakerend in het lichte grijs gezegen op gras en groene halmen, in de lucht heldere vinkenslag, over de vlonder het reppen van de voeten, de witte tandenlach, het zingen van de melkster, aan de kimmen de zomen ging…

blaas zacht het glas in vormen verhit in rondingen jouw transparantie voorzichtig tot een breekbaar samenzijn nog heb ik adem over kleur licht in ons ultieme kristallijn…

ik spin secuur mijn web en kleur het met wat rode zonnestralen maar binnenkort vriest ochtendvorst zijn eerste ijsverhalen dan vonkt en schittert alles kristallijn alleen mijn prooien zullen ook gewaarschuwd zijn…

ik lig languit sneeuw te zijn in sneeuw met in mijn rug de broze adem van de aarde ben overvlokt door kristallijne klanken en keer terug naar mijn begin mijn kern mijn stof ik diep in winter winter diep in mij…

Het is geen echt kristal maar kristallijn En wat ook op de Pizza zit, geen kaas Het wild is tam en uit een hok helaas Geplette schildluis heet in vla; 'Karmijn' Ik zou dit vers onmiddellijk vergeten Want het is Kerst vandaag, smakelijk eten!…

je heldert kristallijn in zonneschijn breekt kleur in duizenden pigmenten ik schilder de segmenten in mijn handen smelt je in momenten je bent mijn sneeuw en vlokt tot winters vergezicht dwarrelt zacht een lach mijn liefde is jouw licht…

poedersneeuw verzoet de kou ijzend waaien winden uit het strakkend blauw hun bloemen in doorzichtig zwart uitgestrekt wit rondgevlekt in kristallijn speelt vorst met licht en straalt intens zijn kou speldenprikt in zwart weerkaatst de twinkelende glinstering van duizend sterren in de nacht…

in strak blauw klaren gedachten verdwijnen schimmen langs heldere lijnen scherp tekent de horizon hemel contrasteert vandaag filosofeert over morgen toekomst is kristallijn in haar kleuren in het bouquet van haar geuren proef je hoe eeuwig moet zijn…

Uit: Kristallijn, p.19…

Uit: Kristallijn, p.19…

ik flankeer mezelf treed uit gedachten aanschouw, divergeer wijdlopig reik tot lijfelijk afscheid ik land mijn walvislichaam op zwaartekrachtig zand tegenover dunne kustlijnen breek ik mijn laatste glazuur, kristallijn, bij rechtlijnig ontwaken is alles beter dan schijn…

pakte nog wat herfst het blad was al niet langer lichtgericht lichtgewicht op een nog speelse wind en dwarrelt samen tot tapijt dat langzaam winter voorbereidt de lage zon kijkt nooit meer om sprankelt slechts in kristallijn door druppels die op spinnendraden door de ochtendvorst bevroren zijn…

je gouden klanken ruisen spetteren raken het snakkend hart vol kristallijnen tranen glazen druppels op gouden webben trillend en wenend onmetelijke schoonheid engelenstemmen ijlen door blauwe nachten oneindig jubelend hemels onsterfelijk…

Geluk was ooit een mantel die zich soepel om je schouders legde die je niet merkte en niet voelde tot hij afgegleden was Nu echter komt geluk in druppels kralen kleine kristallijne die je snel moet vangen en bewaren in de zakken van je jas Laat ze in grijze tijden door je vingers glijden en weet weer hoe het was…

gestaag valt sneeuw als zachte witte deken soms tilt de wind een vlokje op ik heb geluk je kristallijn structuur voor even zwevend te mogen lezen je dekt de aarde toe wittend zwart beschermend wintert in jouw samenhang vorst voor nachts beperkend…

De zee was die dag een wonder Van blauwe eindeloosheid onder Het luchtedak van kristallijn, Onder de hemeltuin vol zonneschijn.…

Uit: Kristallijn…

ik heb de winterbloemen op zien komen zij bloeien in het kristallijn van sneeuw en ijs breekbaar op hun transparante stelen gebladerd met wat rijp contrasteren met oplichtend wit de laatste herfsttinten tot de bloemenzee zich spreidt en verder golft voorbij de horizon waar komend grijs gewijde stilte brengt die hoort bij…

Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

het glas zong transparant in verfijnd kristallijn pas bij de hoogste toon kwam plots de barst leek vertraagd te breken uit de spanning van het vormgeven de dissonanten deden pijn in flonkerend vallen het duurde lang voordat scherven hun rustplaats konden vinden het laatste breekbaar nootje nog kristal kon zingen…

de sterren vallen dit jaar uit een vroege hemel, daartussen voorjaar als nadag van wintertijd en ondergeschikte slaap, hoorbaar rondzingend op kristallijne toon; 'duizend zwaluwvluchten', zei je nog tijdens dit hoogteritueel zonder daarbij van persoon te wisselen -een woord ontstijgt papier en er is overal werkelijkheid maar dan gedroomd…

Het landschap dat zich in bochten wringt Om niet op te vallen, om er niet te zijn In een hoek weg te duiken, te schuilen In een schaduw van schimmen Schuchter, schuw, luw, leeg, vaag, vaal In licht dat zelfs geluid doet dimmen In lucht die nevel druppelings doet druilen Met tranen van doorzichtig kristallijn Daar, waar een zwarte vogel in stilte…

een penseel met zacht fluweel van ochtendlicht druppels dauw in kristallijne vormen spinnen in hun web een prooi is vastgelegd de trekdraad is ontzet wordt opgeborgen een natte veeg het dode beest is feest voor morgen onder handen drogen draden schijnt de zon herstel spin garen bij gevaren, spanning schildert zich heel…

je groeide zacht bloeide in stilte op bomen en wegen jouw sneeuwse pracht zacht dalend in duizenden vormen elkaar ontmoetend begroetend in de avond en nacht haakte tot kristallijnen maar mocht in de zon je bloem niet meer schijnen het wit is vervaald verdwaald in kleurloosheid van water ooit zal jouw pracht weer gestadig dalen…

Als je luistert hoe het oude zingt en sterft tussen eb en vloed, in golven uitdeint, in afdruk in het natte zand, als een hobo in de kristallijne lucht, een gouden stemvork. Stil is mooi als je fluistert, in lange halen, in wind over snaren, als je fluistert dat je mij graag en de meeuw op het strand en dat je wacht. Stil is mooi.…

proef de zee koud aan handen zilt in verlangen naar de zomers van toen kil in grijzigheid je golfde eigenwijzigheid maar ik wist je in de onderstromen te verleiden tot een warme zoen die spetterde het ijs brak waar de sneeuw nog lag en leek alsof het volop lente was in samen kristallijnen gaan we grenzen uitproberen jij tekent…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn harten bloeien steen in dierbare herinnering…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn hart bloeit steen in dierbare herinnering…

in spikkelglanzen mist danst langs akkoorden van de eerste stralen zon verstild kijken koeien in de verte vol verbazing rond hun romp verdwenen in een witte deken nog is je lach wat onbestemd in flarden nacht maar ogen spiegelen al wat je verwacht als wij het pad afgaan en nevels vocht zich aan ons hechten glanzen parels kristallijn…