Alle inzendingen over kunstige

Leven in wording Wonderbaarlijke schepping Natuurlijke kunst…

Atmosferen van licht In eindeloze zalen Balans en evenwicht Verbeeldend vertalen Ruimtelijke bespiegelingen Contouren verbeelden Inzichten delen In stilte met velen Kijk en onderga Inspiratie en adoratie Het kent z’n weerga Van kubisme tot cobra…

Vol trots toont het meer drachtige donderwolken kunstig gespiegeld.…

Het ruige herfstbos, vol dooreengeweven loof, heeft kunstig aanzien van oude, gerimpelde, maar smakelijke appels.…

Hier zie je het voorbeeld Van kunstige creativiteit Gevoel voor humor En inventiviteit. Om jaloers te worden zoals dat mannetje kan tillen Het lijkt mij ook een hele toer Een mandarijn zo te kunnen schillen.…

Bloemen in een vaas Een kunstig stilleven Raakt het beeld je, kort helaas Dan word je stil voor even. Is het de schoonheid die je raakt van dit arrangement bloemen waarvoor je voor even ontwaakt om het zo te benoemen.…

Majesteit verdient een levensgroot rijksmonument: kunstig en aansprekend! En na haar dood een vaste plek naast Rembrandt: kunstenaars onder elkaar!…

Licht en lucht die Alles doen groeien, Voorkomen dat de Dood voortijdig zijn Intrede doet, essentie Van de natuur, die Het weer laat opgaan Over deze aarde en Alles tot bloei zal Brengen, en die elk Schilderstuk hoe kunstig Ook tot leven brengt…

tussen het vuur van de sterren daar gebeurt het waar land land zich uitstrekt over eindeloze zeeën waar schikgodinnen geschiedenis breien de draden van leven verweven in kunstige taferelen en anderen weer uiteenrafelen…

De nacht heeft mij Met niets ontziend Mededogen tot rust Gebracht - donker Dat als een deken Mijn onrust heeft Toegedekt - en als Ik wakker word is Mijn deken vervangen Door een dun laken Van lichtvoetigheid Gewichtloos gemaakt Door kunstig geweven Gesponnen zilverwerk…

Het vuur dat kunstig, over trappen door gangen dwalend, uiteindelijk met benen op de tafel met de sokken wordt gestopt. Cappuccino. …

Dood - Doder dan dood De kleur, de Buitenkant waarmee Je de strijd Gestreden hebt, Op het oog Voortijdig aan Je eind gekomen, Is daar het Zilver dat uit Je doodzijn Groeit Zilver, zo mooi, Zo zacht, zo Kunstig gevormd, Schoonheid uit De dood opgestaan…

Vandaag is jouw kamer gevuld met in elkaar gedraaide letters kunstig samengevouwen woorden lieve woorden elk van ons krijgt zijn deel liefdesakkoorden voor ieder die het horen wil vandaag is jouw kamer gevuld wat een fijne dag vandaag.…

Koe moet naar de stier Eén injectiespuit volstaat De boer denkt aan thuis…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

Met mijn luchtig schip van Resten en afval van gisteren Overschrijd ik grenzen Hou gedreven halt bij Gedenkwaardige kastelen Ik neem haar bij de mouw en Wijs haar de kunstige taferelen Maar in mijn nonchalant ongeduld Prikkel ik haar aanstellerige achterdocht ‘Je bent een halve minnaar’, zegt ze Terwijl ze mij in de haren strijkt.…

Met een kunstige precisie achterhaalt hij elk bijzonder detail. Flitsend spiedt hij de horzon af tot hij zijn doel heeft bereikt. Een schoen waaraan een geschiedenis vastzit. Een zonnebril waarin levens spiegelend voorbijgaan.…

Samen deelt kunstig ons rijkelijk lot. Want gedragen door het leven absorbeert. Zonder uiteen varen op een vlot. Zijn beiden verantwoordelijk al je aanmeert.…

Als je kust schep je kunstig een stukje kust, van jou en mij Geen kaper bereikt veilig mijn monding jouw zeebrand heerst, gloeit op mijn lippen Als wij in zee gaan blijven onze monden dan verankert, onze lippen onuitgeblust? Weet, dat als je kust, zonder zee geen kus(t) bestaat.…

de koperen kop een schijtlijster steekt over en miste me net een kunstige spin spannend draadjes door het bos vangt mijn aandacht monsieur jacques staat te staren in het licht een grijs schilderij grijze stuwadoors van muller en co lossen de zontomaatjes in de rij voor lunch een dagmaaltijdsalade op tafeltjes jacht…

de aarde broeide vandaag letters ontloken als bloesembomen verzen werden geschreven uitgesproken ook door dichtersmonden die verwondering vonden in de universiteit van het leven kunstige sterren straalden op open podia ook muurbloempjes namen deel lazen op het enge toneel gedichtendag emotievol, glimlach trotse dag…

Ik ben afgunstig op die golven daar omdat ze o zo kunstig beter dan een minnaar doet jouw benen overal omarmen in de vloed Ik ben wraakzuchtig op die briesjes daar omdat ze o zo luchtig beter dan een mensenhand jouw haren in geheel verwarren aan het strand Ik ben naijverig op die nachten daar omdat ze zo lichtlijvig beter…

Jij brengt je woorden als de zuiverheid van vers gevallen sneeuw dichtwerk zo puur als ijsbloemen, kunstig bloeiend op een winterraam een groeiende boom van gedachten waarin de openstaande mens rijpe pennenvruchten kan verwachten jouw regelmelodieën zingen in kleinheid een grootse wijs als een jonge vogel in ’t lenteparadijs *…

je ligt er zo stil een glans op je gelaat lijntjes, fijntjes kunstig besnaard de handen rank en wit rustend op je tooi je oogt zo vredig verheven mooi en och, ik kan het niet beredeneren waarom een leven een fonkelend kristallen glas brak in talloze scherven de schaduw zijn best deed zich deze zonneplek op aarde te verwerven…

Hoe de draagkracht in het donker schrijft uit het diep in de aarde zich tot schollen verheft het zwarte gat gapend het begrijpen en de angst op fragiele vleugels met kunstig geduld verworven uit de mens hoe soms heel de wereld aan je trekt met voeten wortelend in het drijfzand van schouders die naar beneden hangen de zucht het eeuwige…

regenton stroomt vol de hemel traant een gordijn van treurigheid neer doch, wolkeloos klinkt een concert van klavieren beeldig uitgevoerd klanken van vreugde smelten in melancholie een pracht melodie er danst een libel een kunstig bloemenballet rond lila kleuren landend op de steel wiegen op een meesterstuk vleugels van geluk…

Vader was een oude aardappel, wees op het kaboutertje in de pinda Moeder was een gapende wonde die schreeuwde om verzorging De oudste dochter, Soen, een slapend spoor in droge aarde verzamelde afval, at en genas verborg heel kunstig haar kracht verbond via sluipende wegen Bij verandering van klimaat groeide zij uit tot een boom…

tekens uit een ver verleden verlokkingen en kunstig bedacht samenhang en de Yggdrassil tekens van spiritualiteit geheimzinnig en mooi tekens van leven ver voor ons N is Waldh God van de friezen rustgevende bosgod hij geeft genezing Inspirerend, maar de wereld blijft chaos.…

De schijn van rose in een roes van slapen Zo volkomen volkomen stil Wind en wind blazen rose van zacht naar kunstig wit Hand en hand strengelen samen geboetseerd in rust Oog en oog herbergen samen de loutering van licht Muur en muur werpen schaduw op de laatste blik De schijn van rose in een kist van crêpe Zo ongrijpbaar…

Stonehenge, mensen die gehuld in geladen stilte de zonnewende bezweren in het goud van een dag die mysterieus wil zijn Stonehenge, dobbelstenen die door de tijd hun ogen verloren nadat ze kunstig neergezet door een reuzenkind vergeten in de toekomst kunnen kijken Stonehenge, het eiland waarrond de politie een cordon tussen de gelovers…