Alle inzendingen over kwijt

Niets meer weten, niets te kunnen vergeten en toch: het gevoel hebben dat je wat kwijt bent, we kunnen je niet helpen zoeken, vinden doen we het eveneens niet, maar de pijn, het hartzeer van het niet weten, niets te kunnen vergeten, het gevoel, dat gevoel doet zo schrijnend zeer, dat we met alle plezier de dingen die we wel weten…

Hij kon tot z'n spijt toch z'n kwakje niet kwijt, daar de seksbom meteen explodeerde.…

‘k ben van je schilderij gaan houden, ‘t was al te koop maar ‘k wil het niet meer kwijt die uitgestrekte armen in het donkergroene, de wachter naast het bed die bij haar schreit het Licht door t wit gordijn dat nodigt: daar ginder zal het altijd zomer zijn jouw schilderij, een groot mysterie, het maakt iets binnenin mij onweerstaanbaar…

ik hou van jou met heel mijn hart, ik wil je nooit meer kwijt. ik wacht op jou met heel veel smart, dat is de waarheid. jij zal me steunen in goede en slechte tijden, dat weet ik zeker want ik doe dat ook bij jou. als ik met jou trouw, wil ik nooit meer scheiden, want ik hou zielsveel van jou.…

Als ik mijn hart wijd open zet, als een raam of als een deur, niet gebonden aan tijd en intens van kleur raak ik die liefde dan kwijt? Vervliegt zij in de eeuwigheid of laat ik haar er dan juist in en is dat geen einde maar een begin?…

De brug, Waar ik net naar beneden heb staan kijken, Waar ik net had staan twijfelen, De brug die ik niet meer wil zien… Het water, Waar ik nu naar sta te kijken, Dat ene jonge eendje, Dat zijn moeder kwijt is. Ik, Ik die weg wou, En nooit meer terug wou, Zie nu dat het zinloos is.…

. ------------------------------------------ We konden hem in het verpleeghuis kwijt, We wisten opa veilig opgeborgen. Nu moeten we toch nog voor opa zorgen En opa is nog lang niet “uit de tijd”. Maar al met al zijn we toch wel content, Want opa is nog aardig continent.…

het was mijn lied nog kinderlijk en onbeholpen spelenderwijs mijn jeugdmuziek pas toen de woorden kwamen klonken de echo’s anders maar in de melodie bleven wij samen velen hebben meegezongen in euforie of spijt anderen raakten snel hun tekst al kwijt ik neurie weer alleen de coupletten willen niet meer komen maar het refrein kan…

Ogen waarin de glans Ontbreekt, haren Dof van eenzaamheid Sprankeling die al Lang verloren ging aan Oceanen van verdriet Open blik die levens Lang gesloten is Leven gesloten ingericht En stem die alle Leven kwijt is En als hij iets Te zeggen heeft komt Hij niet verder dan Toonloos vertellen - Toon van oneindige Vergankelijkheid…

Dat ik je zag en lief had en kwijt had.…

je speelde in mineur de witte vleugel treurde donkerrode rozen beschaduwden jouw klankbereik je zong voor mij over stilte en wat eeuwigheid de tijd waren we kwijt heb je de hand gereikt nog voor het slotakkoord onze liefde had vermoord met donkerrode rozen zijn we stiltedansend weggegaan de vleugel dichtte zonder vingers…

Naar mij luisterde ze niet tijdens haar monologen theatraal, egocentrisch, Katholiek ze moest haar verhaal kwijt ononderbroken, er was nooit tijd die kleine dingen waren belangrijk voor muren die mijn oren waren en ik heb haar nooit meer gebeld vanuit mijn isolement hadden buren geen ogen er was geen verklaring een ziekte, wanen van…

Soms ben ik het even kwijt sta ik stil in de tijd val ik terug op mezelf is er geen toekomst alleen het heden probeer ik het verleden daar te laten en uit te vinden wat er is overgebleven waar ik verder mee kan leven Het zit in mij ik blijf zoeken ooit kom ik er bij....…

De golven in mijn hoofd slaan tegen de kust in een verwoed trachten alles weg te spoelen Maar mijn hart laat niets gaan ondanks dat het beter zou zijn om even niets te zijn om te overstromen De golven in mijn hoofd overspoelen slechts de verlangens die ik niet wil vergeten die ik vast probeer te houden Maar alles wat ik kwijt wil…

Als onrecht zijn eigen leven leidt en je kunt je verhaal niet meer kwijt wat valt er dan nog te zeggen of jouw waarheid uit te leggen Het oordeel is meestal al geveld en tientallen malen rond verteld je besluit nu om te zwijgen bang dat ze je zullen krijgen Het vechten heb je opgegeven wat is er nog waard aan je leven uitgeput hoor je…

Ik heb geen doelen, dus mijn doelen ook niet gehaald Ik wil mijn verhaal kwijt Ik kijk om mij heen Ik zie niemand Niemand die mijn gevoelens voor mij vertaalt... Ik heb gefaald... Paniek en angst slaan toe.. Mijn interesse en voldoening daalt.. Welke richting moet ik op: ik ben verdwaald…

ik rotspartij blokkeer het pad met mijn gevallen stenen ze graven gaten in mijn lijf de mier met staart tussen de benen ik grondvest al eonenlang zij gronden veel te snel mijn meer dan vorstelijke kam splijt in overdwarsheid zonder onderscheid en raak zo mijn frustraties kwijt onneembaar is de laatste code en godzijdank kostte mijn…

in het gezin waar je in opgroeit jouw loyaliteit immens beter weten doe je niet dit is het nest waarin je geboren bent broer en zus hebt te beschermen want jij bent de oudste al ben je zelf allang de weg kwijt is er maar één iemand die je echt vertrouwt aan haar durf je te vertellen wat er werkelijk speelt al blijkt ook zij…

manifestanten manifesteren manifest stenengooiers doen de rest pas hun eerste school ontgroeid de vlam erin vaderland zonder vader moeders zijn het noorden kwijt de burger laat gebeuren wat gebeurt om de naam racist te mijden betalen zal hij broederlijk voor de vijand onder zijn gelijken kostbare vrijheid ligt aan diggelen…

Stap één zeg jij, “kom praat met mij” Hij gaat, jij zegt “blijf hier totdat je praat” Hij lacht beleefd maar ongemeend Jij kijkt als altijd door hem heen Een soort van wellles-nietes spel Hij zegt van niet, jij zegt van wel Tussen de lijn van angst en blaam Vraag jij af wat je hebt misdaan Waar ging het toch mis Ik raak je kwijt Ergens…

Waar kan ik mijn gevoelens kwijt. Zonder door een ander te worden overtroefd, gelijk een jonge hond die aandacht opeist. Hoe raar is toch de geest die gemakkelijk voor anderen openstaat te strikken in eigen onmacht. van Kampen op volume te hard via de koptelefoon. Koude haren van binnen. Veel denkende leegte.…

Stukgeslagen paden in haar leven sloegen kraters diep van binnen buiten was verleden tijd, beven meer en meer een innerlijke strijd Zo volkomen de wereld kwijt kon ze alleen nog maar zweven zweven zonder identiteit zomaar alles opgegeven Toch luisterde ze heel even toen iemand haar ontrukte uit vergetelheid door haar zijn eigen hart te…

Je vraagt me of ik het nog weet Hoe kan ik dat ooit kwijt zijn? Lopen hand in hand Samen zo groot, samen zo klein. Ik hoor het je vragen Hoe kun je dat nu doen? Ik wil het niet vergeten Verzegeld met een zoen. Ik denk dat ik je hoor vragen Wat er is geweest... Ik open mijn ogen Denk: Nee, het is er nog steeds!…

Laat het doen door een lekkere vent of mooie meid, Het is zo gebeurd ze zijn maar een paar minuten kwijt. Je vraagt ze met een vriendelijke lach, En jij bent beschermd voor de rest van de dag. Zo kan je lekker lang genieten, Voordat de wolken komen en het weer gaat gieten.…

De draad al tijden kwijt Enkel druk ik twijfels uit Gevoelens overrompeld door spijt Nooit voelde ik me zo uitgebuit De ooit zo dikke draad Is langzaam afgebrand Ooit in onoverwinnelijke staat Niets leek er aan de hand Gevoelens zo gestorven Over en uit met onze smart De draad lijkt nu echt bedorven Ooit de draad naar jouw hart…

aan Roger Wastijn) wij zijn reizigers in de tijd met bagage op de rug we hebben maar een enkeltje en er is geen weg terug de zogenaamde tussentijd van altijd onderweg is niet veel meer dan vluchtigheid waaraan men gaarne hecht we zijn niets meer dan reizigers op doorreis in de tijd de één bereikt het morgenland een ander raakt iets kwijt…

Zijn zoon die hij al kwijt was is nu echt vertrokken met kleinzoon, kleindochters en schoondochter. De mantel der liefde uitgeveegd en weggepoetst met een traan, maar toch... ‘Als ze terugkomen zijn ze weer welkom’... Vader ben je en blijf je met sprekende ogen en stralende berusting in gebluste liefde...…

De aarde warmt op, da's een feit: In de vrieskou, zonder woorden, raken wij elkaar aldus kwijt, snakkend naar warmere oorden.…

Gistermiddag deed ik het nog, maar ik had onmiddellijk spijt, vreemd gaan die dingen toch: de gewoonte raak je niet kwijt. Ik wil het heus wel bedwingen, maar je verslapt daarbij zo snel en dan, ja zo gaan die dingen, ach, u begrijpt het zeker wel.…

Ik rook je parfum van kromhout tot elmare, maar raakte de weg kwijt tussen kiezel en herinnering. Krankzinnig lachen om die praktische bezwaren. Een goddelijke komedie, maar was dat juist niet helemaal ons ding? Cupido schoot en liet me hier gewond. Want ik wilde met je leven, maar stierf zacht hier op de grond.…