Alle inzendingen over laafnis

En zie, voor 't einde van de dag Viel 't roosje neer; maar, als 't daar lag, Herdacht het stil de honigschat, Eens in haar geurge schoot bevat, Die mogelijk in ziekte en pijn De mens tot laafnis zoude zijn.…

Schoon 't koele nat Uw dorre sprieten Omspat; Moogt gij geen laafnis toch genieten, Verschrompeld blad! Vaak sterven wij In hooploos smachten, Als Gij: - En 't doel van hopen en van trachten Lag zo nabij!…

Want geen kan liefdes laafnis brengen, Die zelf niet, dervend, durft verzengen.…

Weldra zat moeder naast mij neer, Die troost en laafnis bracht. Zij hield mijn gloeiend handje vast, En bood mij koele drank, En bad voor mij, bij leed en last; Mijn hart werd minder krank. Ik sliep, ontwaakte zonder pijn, Met d'eerste morgengroet, En dacht: ‘Geen beter medicijn, Dan moederliefde en moed.’…

Zijn 't nu mijn harte-knoppen, die daar breken, In weelde ùitstromend, bij het laafnis-leken Van 't warme licht, rein heiligend gespreid? Dat vreemd bedwelmen... zijn 't mijn harte-aromen?... Is 't àl een toversproke, in lichte dromen Eens stil gedroomd als wondre werklijkheid?...…

Koele schaduw moest ik zoeken, Waar het koortsig vuur des harten Laafnis vond en tevens voedsel Ter genezing warer smarten.…

De boze keer' Naar 't rustbed weer, Dat hem der wroegings spokenheer Des morgens deed ontvlieden; Al heeft hij aanzien, schat en macht, De slaap, waarnaar hij rustloos smacht, Wil hem geen laafnis bieden. Ja, troosteres En rampvoogdes!…

Wat 's kleur van 't paneel bij de vuurglans, die wiegelt Op 't water, wanneer er de maan zich in spiegelt En wat ooit de scheikunst te mengen bestond, Om 't fijne verhemelt' des mensen te strelen, Om wellust te plengen in d' opene mond, Om vreugde des harten voor laafnis te delen; Nog nooit schiep de onmachtige een korrelke graan…