Alle inzendingen over lachrimpels

Wij waren aan het meer van dromen in de schaduw van de treurwilg, vissend naar gedichten, grappen en verhalen wij waren soms heel stil en keken hoe de eenden cirkels op het water dansten in onze kamer dat een universum op zichzelf was geluk als origami hart varend op je lachrimpels, wij waren...…

Ik moest weer lachen om verouderde vreugde, voor wie ik moest zijn.…

Toen de clown alleen nog zelf om zijn grappen lachen kon wist hij dat dit het einde was Voor de laatste keer schminkte hij zich af en keek in de spiegel Een oude man met lachrimpels en bloeddoorlopen droeve ogen met veel vreugde op zijn geweten…

Nog eenmaal kijkt zij achterom de laatste zandkorrel blaast ze met een verbaasde glimlach van haar hand diepe lijnen tekenen haar gelaat, het dolen moe laat lachrimpels vechten met de pootjes van tijd zij drukken een grimas af waar menig clown jaloers op zou zijn, gestreken lijkt de lach net echt…

marmer gezicht van wit met doodse wijde ogen de blik staart star, ruw met lachrimpels verfijnd traant 't gelaat verdriet in koele blikken verstilt de wangen rood, blosjes warm 't zicht kleuren totdat hemelse ogen de levenslust proeven en maskers hard, snel breken tot pulver zilver…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgeslapen woordjes fluistert in mijn nog nachtgevulde hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien en met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgelezen woordjes fluistert naast mijn nog slaperige hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien die met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

Die lachrimpels vind ik ook oké, daaraan zie je dat je plezier hebt gekend in ’t leven. Van aan de neusvleugels over de mondhoeken lopen onmiskenbare groeven, zelfs in haar hals zitten huidplooitjes. Ooit zal ik dat allemaal hebben. Mijn gezicht zal worden vertekend.…

Al kon je niet dagelijks lachrimpels ontplooien, ik weet dat wij elkaar nog heel vaak zien en verstaan, in diverse nachten soms weer naast elkaar staan al waren wij beide druppels in een grotere oceaan.…

Nu alles helder en stil is je dit huis bijna hebt verlaten voel ik de kracht je lachrimpels de maan vrees je niet. Al nadert je gewisse dood en trekken de wolken dicht van wit naar grijs tot zwart het waait al sterren je laat mij mijmeren.…