Alle inzendingen over lacht

Kind van de zon iedereen opzij hier kom je voorbij diep is de gong vang m'n woorden bewaker als 'n sidderaal onder spanning ze is 'n mythologische druppel water De reis begint pas na de landing Treurvogel zoen de nacht blijf feiten veranderen het ritme lacht verlicht zalf kan je veranderen…

Jarig worden, een jaar erbij het overlijden komt steeds nader lacht zich krom, laat zich zien in wat verdwijnt en blijft in later. Zij zijn mij dierbaar de doden van nu, morgen en eergisteren en buiten begint het knisperen van bruine, kurkdroge bladeren.…

De zon zakt de nacht valt je moet alweer op pad De maan staat hoog de muziek roept je was al zolang je richting zoek Niemand weet waar wij heen gaan niemand weet waar wij zijn Maar wij behoren tot de stad Wij behoren tot de nacht lopen in het duister tot de zon weer naar ons lacht…

Mark Rutte heeft het prima naar zijn zin Hij lacht en wuift wat af daar in Turkije Net als de koningin van Lombardije Van rechts naar links, hij houdt de moed erin Die handjes groeien straks nog eens voor straf Al zwaaiend uit zijn politieke graf.…

Zij is vrolijk en lacht en als het moet dan doet ze net alsof. Mamma mag het niet horen dus in stilte maar praten met de knuffelbeesten om je heen. Heel stil, heel stil want straks heeft mamma het in de gaten....…

je kijkt me aan en lacht je ogen vol tranen, schatert om mijn gestuntel. Een dode stilte breekt mijn hart verbrijzelt mijn botten tot scherven van verdriet. Ontmanteld sta ik voor je. Ik kijk je niet aan. Achteruit schuifel ik. Trek me zwijgend terug bij het gepoetste aanrecht.…

't Meisje vindt haar naam geschreven Bij zijn naam, zij bloost, zij lacht: Wat zij dacht, is ons om 't even. Maar wie had het ooit verwacht, Dat haar duifjes hongrig bleven, Daar zij om geen voeren dacht.…

nu zeker gauw jij bleef mij al die tijd toch trouw jij was de enige die bleef en droeg er zorg voor dat ik nu nog leef maar ook jij weet dat dat alles tevergeefs was de dood staat om de hoek te wachten en niemand kan die verwachting nog verzachten of het is diegene die mijn kist stiekem reeds bracht en bij zijn vertrek heel zachtjes lachte…

waar de ziel in jou lacht schitterende oogjes activeert daar is het geluk van eerste orde echt wel aangemeerd Zolang het gelaat nog helemaal geen rimpels trekt Is de diepzee onbevaren de zee van tijd ligt voor je, uitgestrekt Ervaren, niet alleen voor anker flaneren langs de kust maar op reis voor jouw avonturen maken je zelf bewust…

je bleef staan stopte met bewegen je ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar schuld en de schande tranen die kwamen want…

De rivier willen we oversteken met het veer Hier aan de stoep gaat ie heen en weer Dwars op de stroom met volle kracht Het is de veerman die op ons wacht De motor komt voor ons even tot zwijgen Het is alleen de rivier die -als de derde- lacht Ze liefhebbert in een natuurlijke stilte Een reiger stelt het opvliegen…

ik herinner me de dag waarop haar muts tweeduizend bloemen droeg ze sprankelde ik zag haar kracht, de fijngevoeligheid omdat -juist nu een klaproos zoveel liefde bracht wat was ze mooi die dag haar hart bewoog van toen naar ooit, ze zag, ze lachte en ze overwon de barrières onder deze zon voor eeuwig zacht gemaakt zoiets raakt je…

Amper klanten op de markt Jan de koopman zweet zich lam van boven en onder klam ik zie het al, lachte een dame klopt helemaal en vooral vannacht een tijd als Adam liggen woelen Eva reikte me nog een appel aan ik heb hem geweigerd zegt ze, je lijkt wel een oud paard ach mevrouwtje dat heb ik altijd als dat beest niet steigert.…

Vandaag spreek ik de namen uit van mensen die zijn voorgegaan en eer de waarde van hun leven met de liefde mij gegeven tijdens aards bestaan blader ik door de gedachten dan zie ik hun gezichten weer en klopt het hart de klank van toen we samen lachten hoe krachtig voelt het zijn van ieder die mij dierbaar was en is gebleven stil steek…

je bleef staan stopte met bewegen ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur in de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar in schuld en de schande tranen kwamen want liefde…

Ik zag een vrouw passend gekleed zij droeg een baby, bijna in haar armen en lachte daarbij wat bedeesd. Ik vroeg: "heeft u voor hem of haar, die spoedig komt een mooie naam gevonden?"…

je tekens kan ik niet meer lezen je schrift verdwijnt in beelden die ik niet begrijp je wijkt als ik je nader en spreekt in een verkeerde taal de woorden dansen niet maar breken allemaal je ogen lachten als ik bij je was nu tasten ze me af ik weet niet wat je ziet maar voel intens verdriet je hand beweegt maar streelt niet meer…

de goden lachten smakelijk ze namen eindeloos de tijd lieten alle wreedheden de revue passeren kortom: de apotheosis zat er niet in een enkele reis naar de onderwereld werd hem gegund alwaar hij een baantje als eenvoudig klerk kreeg de rang van pompoen werd zijn eindbestemming…

je danst en springt en lacht me uit wijst naar het kind dat altijd huilt moet ik bewegen op bevel als ogen een keer knipperen of tanden blikkeren Ik wil met jullie lopen in een kring en hopen dat ik mee mag doen ik ga een hand en ook de zoenen geven eindelijk weer deel uitmaken van het leven want ik was lucht werd nooit gekust…

ik ken de plotse zomerwind volle takken brekend nog niet mijn herfstkind ze stapelt wolken in het blauw tot grote hoogte hun grijze onderkant verregent gauw ik bliksem schrik met weerlicht in jouw ogen je lacht zo lief en met een tikkeltje gedogen we donderen heel zacht want niemand hoeft te weten van ons onweer dat zal komen…

de lente ademt de winden drijfveer van haar vruchtbaarheid over mij en haar vogelen stembanden zingen blij in onze grijpende oren neer en de zon lacht een opening in zijn wenende en grommende gordijnen ook de paddestoelen verdwijnen in de humuslaag van hun begin de geldgeile mensenklauwen grijpen alles van zand tot kraaien nog…

ik wist dat je bloeide had je knoppen al heimelijk gezien maar de bloem mocht er nog even niet zijn als ons lief geheim dat meekeek in de blikken van onze ogen lachte in samen plezier de tijd heel vaak met ons deelde ook al was die helaas niet van hier waar gedachten afstand en tijd overbrugden stond ons paradijs waarheen…

Elke zondag gaan we trouw naar ons moeder toe Een grote pan soep op het fornuis lacht ons altijd toe...…

jij lachte hij paste nog even in kleine kringen liet jij ogen dromen alleen kijken zonder woorden begrijpen in zachte tonen begeleidde je stem de beweging die langzaam zijn expressie vond in de aanleg van zijn eerste lach waar jij beloning straalde bepaalden jullie samen het einde en begin van deze bijzondere ontwikkeling…

je korrelde zandsteen in het aanschijn van de hete dag voelde koelte in de speciegroef die het zonlicht bijna nooit zag lachte in begroeten sprak met handen langs het patina van hoeken vibreerde met magische lijnen uit aarde die belangrijke energieën vergaarden unieke plaatsen wisten zo naam en faam te vestigen met mystiek…

je deed kleine pasjes lachte halve rondjes tot pirouettes in een overwinningsdans want de angst was ineens totaal verdwenen in samen kijken naar de opgaande zon waar de dagen in het stilaan langer worden als lentedag gingen zomeren naar klein geluk dat lange tijd afwezig was geweest omdat voor bestaan alle energie moest worden…

De jongen en zijn spiegelbeeld kijken elkaar aan de een lacht naar de ander zijn blij dat ze bestaan De man ziet zijn spiegelbeeld wat ouder meer getekend een glimlach plooit zijn lippen hij laat zich niet verslaan leunend tegen de kussens houdt de oude man zijn armen voor zich uitgestrekt de spiegel voor zijn gezicht Met het uitblazen…

Nu slentert hij met 'n vriendin langs de golven aan de kust ze praten, stoeien, lachen 't leven te leven is een must maar als de zon verdwijnt achter dreigende wolken blijft hij even staan zijn mond lacht maar in z'n ogen blinkt een traan.…

tot ze zachtjes naar beneden zakken Zoals dauwdruppels in de morgen glijden mijn tranen naar beneden want het is voor mij niet te verkroppen dat ik geen afscheid heb kunnen nemen Achter het vochtige raam van mijn hart wordt er met liefde aan jullie gedacht met daar een grote wens voor jullie geluk en een wereld die hartelijk naar jullie lacht…

Niets meer te zeggen of uit te leggen tussen jou en mij Voorbij Geen warmte meer schenken niet langer meer denken aan jou en aan mij Voorbij Niet langer bekoren elkaar toebehoren van jou en van mij Voorbij Zijn de nachten dat wij samen lachten om jou en om mij Voorbij ook het huilen het bij elkaar schuilen bij jou en bij mij…