Alle inzendingen over lamgeslagen

niet dat ik iets zie of hoor, ik kan niets zeggen toon geen emotie…

het valt niet mee bij 't zien van 't zonlicht buiten dat vrolijk schijnt door de ruiten tijdens de dagen van eenzaamheid verwarring en angst voor het onbekende dat besloten ligt onder de aardse zon 't valt niet mee bij 't zien van 't zonlicht buiten dwars door de dagelijkse dampen gesluierd in en om het huis bij 't zien van zoveel lamgeslagen…

Dansen, blijven dansen vleugels in de storm lamgeslagen vleugellam dansen op het ritme van brekend water op scherven onder mijn voeten knarsend om mijn zinloos verzet ik dans mijn ronde op het dek van het zinkend schip…

ontheemd belanden we in een landschap van zwijgen lamgeslagen woorden houden de kaken op elkaar we wachten op een verborgen taal die de brug zal slaan naar de maat der dingen terwijl de tijd verstrijkt…

herinneringen die blijven Kleuren zonder geuren Warme glimlach verdwenen IJspegels op mijn wangen Smelten door het wenen Jij liet mijn leven stralen Je was mijn zon en maan Maar met jouw vertrek Is de schemer ingegaan Als een koorddanseres Balanceer ik nu op de rand Op zoek naar evenwicht Tussen gevoel en verstand Mijn vlinders lamgeslagen…

mijn verdriet heeft niet iedere dag dezelfde naam soms kan ik het niet benoemen gevoel van lamgeslagen zijn in een overvolle winkelstraat omdat ik denk jou daar te passeren een onbekende vrouw die langs mijn lichaam gaat laat jou voor even wederkeren…

‘k Lig op de rails al uren in de kou te wachten op het einde van mijn dagen omdat ik, door het leven lamgeslagen mezelf daarvan voorgoed verlossen wou. Maar ’t lukt me niet, opnieuw door pech geplaagd. Die klote-trein is weeral eens vertraagd.…

zo plotseling, zo onverwacht zomaar weg, JIJ, wie had dat gedacht jij kijkt me aan en pakt mijn hand toen kreeg jij een hartstilstand plotseling is het afscheid daar zo abrupt, zo raar voorgoed bij mij weggegaan lamgeslagen blijf ik staan niet eens een laatste zoen ineens is het niet meer nu....maar toen…

Totaal lamgeslagen, in volledigheid ontdaan. Woorden ze verstommen, diepe onrust binnenin. Verwerking van het verleden en dit is nog maar het begin.…

ik heb je lief in de verleden tijd toen morgen nog van mij was maar ben niet meer te houden als bezittelijk voornaamste woord een ons was net teveel om mezelf kwijt te raken in een overschot aan samen waarin alles moest gedeeld nu kus ik vrijheid welkom na lamgeslagen woorden geeft verlies me openhartigheid als meewerkend voorwerp…

de vleugels van mijn kasteel zijn lamgeslagen torens trillen dralen in ten ondergaan fundamenten breken gewelven zien voor het eerst de maan stilte krijst uit restanten leven dat geketend aan de muren staat de aarde barst verzwelgt het spiegelbeeld deze droom is nooit geheeld…

In vreemde ogen zie je meer Dan dat je altijd hoopte De ziekte die je sloopte De blikken doen zo zeer ’t is niet het afscheid dat zo’n pijn doet maar het besef al van tevoren dat je hen in de toekomst niet zult horen en niet hun dagelijkse groet hoe kun je nu dan nog genieten die wetenschap vast in je hoofd lamgeslagen en verdoofd van…

Verpletterend een geschenk uit de hemel Lamgeslagen kind voor jullie beide Onthutst een zoon volgroeid en prachtig mooi Complicaties dat het jou moest overkomen Vechten voor je leven zo klein als je bent zal je moeten knokken Met de liefde van je mama en papa is jullie band héél bijzonder…

We probeerden mee te leven aan te klampen maar zijn geest was verduisterd en de wolken reeds voorbij Hij ontsteeg zichzelf definitief en ontvluchtte alle anderen Ons vertwijfeld lamgeslagen achterlatend in schuldgevoel en boosheid Zoveel talent nog onbenut teveel verdriet achterlatend En alweer had de dood z’n onschuld…

gekooid en gekluisterd lamgeslagen vlagen van gedachten serviel en murw die geen uitweg weten gebeten honden vleugellammen die zich minzaam lieten knechten en nu vechten voor hun vrijheid en niet weten hoe zichzelf te ontsluiten buiten in de strakke lucht kijkt een koppel vogels licht meewarig met gespreide vleugels…

Heb even tijd voor mij En zin en wil later daar geweest laten Wees geen geest van een kind Maar een geesteskind Zo mooi en briljant bedacht Muze ben je lief mooi meisje Mijn passie inspiratie Schaarse momenten in grootse compilatie Ogenblikken zo verbluffend Lamgeslagen woordeloos Maken moed en praten hopeloos Mijn hemel Jij bent…

Heb even tijd voor mij En zin en wil later daar geweest laten Wees geen geest van een kind Maar een geesteskind Zo mooi en briljant bedacht Muze ben je lief mooi meisje Mijn passie inspiratie Schaarse momenten in grootse compilatie Ogenblikken zo verbluffend Lamgeslagen woordeloos Maken moed en praten hopeloos Mijn hemel Jij bent…

de geur van madreliefjes doordringt het geboorteland waait door het geweld gekwelde slachtveld met de ijzeren robots die het lijden van het volk begraven lamgeslagen door angst dat zich als een huilende wolk boven de steden der landen uitbreidde alsof we kijken naar een toneelstuk dat ons koude rillingen bezorgt en de adem beneemt…

als het te veel is om te dragen, als je niet weet hoe je verder moet, als je bent uitgeblust, of lamgeslagen: geef nooit op! geef niet op voordat die laatste mijl werd gelopen. sta nooit toe dat zoet met bitter mengt. laat die laatste droom niet slopen: wie weet wat morgen brengt!…

opklonk tegen de sluitende gordijnen zag de glinsterende ogen warme lach en bloemen langzaam uit beeld verdwijnen voelde het succes maar kon er niets van vinden in mijn chaotisch diep van binnen wilde terug naar de zaal om weer de flow te proeven van mijn allerlaatste verhaal nog één keer volmaakt gelukkig zijn maar ik stond daar lamgeslagen…

Inspiratie, voorheen de gefleste geest Verstrikt en volkomen lamgeslagen Writersblock waarvoor de dichter vreest Muze van duizend-en-één-nacht en dagen Bezorgt illusies van alle dagen feest Blijft één nacht om inspiratie aan te jagen Inspiratie, thans de geschreven gedachten Vrij en volkomen vrij van vragen Muze van duizend-en-één-dag…

Ik ben heel stil, wat lamgeslagen de lach ver van mijn snuit geweken 'K had niet gesnapt, dat ons goedmoedig plagen door jou als louter pesten werd ervaren Ik voel me dom: had beter moeten weten, had immers zelf een tijd geleden iets soortgelijks eens meegemaakt.…

De genegenheid is lamgeslagen ontwijkende ogen tot wij gaan slapen ineens de kunst om mij te plagen ik merk dat ik mij met angst bewapen Vertrouwen brokkelt langzaam af jij bent als vreemde nu herboren de liefde die ik ooit aan jou gaf gaat met gemak in verdriet verloren Onvermijdelijk volgt straks de knoop van onzekerheid tot aan razernij…

Je schreef me laatst Iets heel verschrikkelijks Je was heel ziek Je tijd nog kort Een halfjaar, hooguit een jaar Dan had die ziekte jou vermoord Ik was verdoofd, stom Lamgeslagen Hoe kan dat nou? Waarom nou jij?…

l'Amour est une folie voor een plezanterie met deernen Adèle leest au sucre Citronella, een novelle Liedeweij nipt witte wijnen aan mijn zij volgeerne Met een keurske dat haar halverwege splijt en knelle Le lendemain heb ik een houten kop met spijt te stellen Voor vlinders duurt de nacht maar voort en wordt het nimmer later Lamgeslagen…

Smijt het eens niet met veren en met pek- Dat je van trauma’s zeker kunt genezen Dat de herinnering uit lijf en leden Vervaagt en dan uiteindelijk verdwijnt Er afstand tot het gruwelijks verschijnt Het voelen weer uit het gevang kan treden Het is een zoektocht om te kunnen helen Zo stelde psychiater van der Kolk Wat ook helpt, neem een lamgeslagen…

de duistere nacht verlaat mijn kamers en ik ontwaak wenkbrauwen vol rijm rillerig van bezwete dromen huiver voor de naakte dag het bevroren winterveld mijn thuis als onbeschreven blad zie de roerloze reiger zoekt vergeefs zijn prooi in dichtgeslibde vijvers onmachtig met lamgeslagen vleugels kijk ik verbaasd en leeg naar de vlucht…

Totale controle over, Hetgeen ik in me voel, Zo ben ik een vluchtende rover, Met een lamgeslagen doel... Hopend dat ik het ooit verleer, Ben ik moe tot op het bot, Uitgeput soms val ik neer, En ben gewoon kapot..…

wat ik ook vermag te wezen, de tijdlijn scheidt mijn discrepantie en hallucineert zonder het vermogen tot herstel, een treurnis is als een gebroken hart met in het midden een lamgeslagen vleugel het beeld herrijst en herroept de enkelvoudige zich aan te sluiten bij de meute, trendvolgers vertragen hun tred en wankelen bij een linkse tegenwind…

Lamgeslagen door verdriet eenzaam door verloren jaren loop je moederziel alleen en er is niemand die je ziet. De vuilnisbak is nu je restaurant en een bosje jouw toilet je handen was je in een vieze sloot en er is niemand die op je let.…