Alle inzendingen over langzaam

Nog steeds als een herinnering die elke schaduw koud en vreemd maakt ben jij mijn dood die wacht en kijkt hoe langzaam de angst mijn ziel opeet…

De tijd ging hemeltergend langzaam, tot hij met een stoelgang rende naar 't toilet; hij deed z'n geldbehoefte op de pot. De vrouw dacht opgelucht: 'Ik kan weer dokken.' Ze stond verheugd al klaar met haar pincet. Hij had helaas de flapdrol doorgetrokken.…

Langzaam glijdt jouw vinger naar binnen... In slow motion bewogen, terwijl gedachten bezinnen. De glazen klinken, en het eten gegeten. Zes mensen aan tafel, alleen ik moet het weten.. Want jouw vinger met slagroom, vanuit mijn ooghoek bekeken.. Staat symbool voor mijn wensdroom, met gedachten die smeken...…

denkt aan mij en hoewel we elkaar nog steeds veel vertellen zal het in ons niets herstellen er gaat geen week voorbij zonder dat ik enigerlei een moment slagzij maak en zinkend in verdriet denk aan de dag dat zij mij verliet er gaat geen maand voorbij zonder een herinnerende bladzij omdat zij daarop soms nog beschreven staat maar langzaam…

ik ben zonder geld langzaam aan het spelen -dat eeuwige gezeur van de allerrijksten- het is eetbaar en in werking aan adrenaline verwant. anders dan men had verwacht ligt iedereen door elkaar achter de mouw van een kleine groep voorname mensen wordt kunstmatig gekiemd graan weer gedroogd en op de schouder van een bisschop gelegd…

De weg is de tijd die begint en voorbij gaat waar ik jou volg en weet dat we elkaar weer zullen zien met de vragende ogen die bij onverwachte ontmoetingen horen. In het dal kijk je om en kijk ik weg om de illusie vast te houden dat de berg die wacht dezelfde belofte is waar deze droom weer iets langzamer…

Langzaam door de bomen Zie ik heel mooi licht Het blijken maar mijn dromen Dus hou ik mijn ogen dicht Langzaam droom ik toekomst Over dingen die ik mis Ik vind het nog het stomst Dat die gedachte er niet is Langzaam zie ik verleden Zwevend door de lucht Concentrerend op het heden Sluit ik af met een zucht Langzaam komen alle dingen…

Langzaam staan wij op. Eten dan op ons gemak en gaan rustig weg.…

Ik zie jou in mijn dagdeel in de schittering van de dag elke minuut van de middag ieder uur van de nacht. De secondes tikken weg met ensembles in de ochtend door gevoelens van dauw is jouw dagboek geopend. Vertraagt gaat mijn dagdeel bij zonsopkomst gekleed in violet gepassioneerd leidt ons zwanenmeer bij zonsondergang als silhouet…

Langzaam gaat de zon ten onder. Wolken kleuren rood en geel. Bliksem begeleidt de donder bij een machtig tafereel. Over alle stille bomen waakt de grote gouden maan. Vergezeld van mooie dromen die als sterren blinken gaan. Als het schouwspel over is, dan pas valt de duisternis.…

het tekenschrift van vogel en vlinder een eindeloze tranteldans geen pen die het beschrijven kan het lichte schrift zwevend opgelicht aan nest en cocon ontstegen als een rozenblad in vertraagde val vederlicht opgepikt stukgehamerde woorden leggen mijn taal in de schaal een starend stom verlangen van een dolend dichtershart…

Elke stap Is een aardverschuiving te veel Iedere beweging Metst kloven in het landschap Jouw spoor vervaagt na de zandstorm Je voetstappen verdwijnen Maar de doffe dreunen trillen na Je spoor verdampt je blijft bij mij…

Toen ik je tegen kwam Kon mijn dag niet meer stuk En ook maanden en jaren later Straalde ik helemaal van geluk Het leven lachtte ons toe En niets kon ons scheiden Together Forever Dat is wat we zeiden Maar de tijd zou ons leren Dat niets voor altijd zal zijn Ons "Together Forever" Deed ineens vreselijk pijn er is niets tegen te doen…

over een koud spoor kruipt de metro van Kraaiennest naar Ganzenhoef binnen luide stemmen, telefoons en gouden tanden buiten drijft een meeuw een grote vlok in de sneeuw mijn beste vriend zo lang niet gezien donderdag stond ik op het vliegveld terwijl hij vrijdags aankwam nog drie haltes naar de tram die nooit op tijd komt…

mijn gedachten drijven niet in de chaos van mijn hoofd lijken meer op vogels die vliegen alsof ze opgesloten zijn voor ik het weet zwermen ze met velen vleugelen samen beelden die kleur en vorm ontdekken in een langzaam verbinden de juiste contouren vinden om in zinnen het sprekend bewijs te zijn van een mooie vlucht dat het…

Aan de oever van mijn leven ebt de zee langzaam weg. Alle kracht aan mij gegeven vervaagd in woorden die ik zeg. Ik breng mijn laatste dagen naar jou en als de tijd ze heeft vermalen. Zijn woorden die ik nog zeggen wou de tol die ik moet betalen.…

Ieder jaar is anders. Nu ben ik zelfs het voorjaar vóór. Ha! Had je maar eerder moeten beginnen! Brandnetels beheers ik, zelfs bomen kan ik voorkomen, paarse hemabollen rollebollen tussen lieve vrouwe - Zal ik voortaan wat meer in de pas, wacht even, straks smeed ik nog sonnetten, nee het moet niet gekker…

Langzaam maar zeker Deden jouw polariserende ogen De ijskap om mijn hart Smelten Langzaam maar zeker En eigenlijk oh zo snel Verbrandden je gevoelens Van pijn, verdriet en onzekerheid Langzaam maar zeker Smolt niet alleen het ijs Maar ging mijn hart Verder open…

de tak dreef beschreef met levende woorden zijn langzaam sterven op de waterspiegel hij gaat land en hemel niet beërven maar zal zich in veelheid van zaden op toekomst beraden had de pech dat een bliksemschicht hem heeft geslecht door brand dacht hij al in de hel te zijn beland de sloot redde hem van een acute dood een onverwachte…

Je mist me vast niet maar ooit is dat zo geweest Voor je me verliet was dat gevoel het meest. Je hebt me niet verlaten maar je zal ook niet bij me zijn Je wilde niet meer met me praten daar begon de pijn. We zijn wel samen, feitelijk gezien maar letterlijk eigenlijk nooit. Ik kan alleen maar stilletjes toezien hoe jij onze relatie vergooit…

tijd wordt langzaam vloeibaar zonder bezigheid minuten rekken uren kleven bij gebrek aan onderscheid het staccato van de afspraak timing in ontmoeten is voorbij rust verteert het dagelijks gebeuren zonder zichtbare activiteit eindelijk het koninkrijk stil oplossend in een naderende eeuwigheid…

er komt een moment zei ze dan gaan er meer vissen dood dan vogels en valt de hemel in het water dit is niet het begin zei ze alleen de achterliggende gedachte…

Doffe woorden verlies ik aan de stenen ogen die niet kijken maar vermalen wat ik wil antwoorden in het moment dat naar stof en minachting smaakt en me achterlaat met gedachten die langzaam versplinteren maar geen geluid durven te maken.…

Wij dansten, moeder, door de keuken je had mij lachend opgetild vier jaar was ik 'daar bij die molen die mooie molen' van de radio geboren, losgeschild je kleine vrucht, een zoet bestaan een appel die zo rood moest glimmen dat je ogen ervan glansden opgenomen in een wals tussen tafel stoelen pannen dat het kleine wandkleed moeder…

Langzaam maar definitief Wordt de stam doorkliefd Haast meegevend, Ontsteld omwerpbaar te zijn. Het standpunt niet feilloos Een illusie met wortels Waar leven uit gegroeid is En waarop het loof steunt. Definitie vervaagt De vorm verandert En inhoud verdwijnt Zonder stam om het vast te houden.…

Mijn liefde voor jou was ooit zo groot, maar langzaam bloedt die liefde dood. Er was een tijd dat ik alles voor je deed, ook als het mij achteraf speet. Geen daad voor jou was mij teveel, maar nu is dat anders......weet ik veel. Beetje bij beetje neemt de liefde af, ik heb het een beetje met jou gehad.…

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

Langzaam maar zeker strekt de dag zijn zebrahals naar de roodkoperen zon. Wind woelt door het natte groene haar van stadsplantsoenen, ontrolt een hardblauwe vlag boven de daken. Wie dit ziet heeft de nacht overleefd of hij wil of niet. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

heb je geen bloemen gegeven geknakt in hun bloei jij wilt het leven samen voor groei niet in langzaam verval heb je mijn handen geboden warm hart en een lach zag het ja in je ogen de kus kwam niet onverwacht…

Geest die vervlakt, Zichzelf versmalt Tot een dunne, Stille streep Emoties gevangen In niet meer Dan een levenslijn Die slechts een tralie Smal is - Medicatie die voorkomen Moet dat ik door de Ondergrens ga, En bewerkt dat Waar mijn geest Zichzelf steeds meer Uitdunt, het lichaam Langzaam uitdijt tot Niet-normale…