Alle inzendingen over laveren

het poreuze laveert tussen leven en brisante stilte lawaai en papier tussen broze woorden en een zwevend teken op vleugels van het licht het poreuze rust op breekbare takken tussen leven en dood laveert als een danser tussen woord en beweging het poreuze vaart doorzichtig door een smalle zee heen en weer tussen leven…

Ze zeggen dat het overgaat de verwarring en de sterren die zilte maan die zee kust en golven laat relativeren voel ik de wind op mijn gelaat dan zal ik mijn geheugen testen of ik nog weet van de liefde en iets om te relativeren schrijf ik jou niet meer die brief die ik nooit had moeten schrijven bewaar ik de zoete onrust als een dood…

(een versje op de deining van eb en vloed) het geeft eigenlijk geen pas een dichter zonder woorden laten declameren over de zin van het bestaan beter is 't het bestaan zonder woorden te accepteren je laten meedrijven door de kracht van het getij en wat laveren tussen alle vormen van averij…

Zacht neuriënd Zit hij in zijn wandelwagentje De vrucht van onze schoot Op zijn verzoek Laveer ik Door de plassen En als hij vijf is geworden Nu over een week Breekt de zomer aan Dat ik met hem trouw Op zijn verzoek…

Ooglijkende eenvoudige zaken laverend tussen dunne slierten inkt stempelt de dichter hetgeen hem ontriefde bij het wegnemen van zijn hand heeft hij het gelijk aan zijn kant - behalve dat van de liefde.…

Daarentegen laveren mensen tus- sen de be- drijven door. Omzei- len alles inclusief de confron- tatie Bangeriken van karton zonder e- nige rug- gengraat…

ik zag je gehuld in eigen muziek laveren op stilte pure schoonheid in sprankelend speels samengaan nog zong de wind zijn stervende tonen leidde geluid weg van gelezen boeken en begraven dromen waar woordloos klanken hun vele stemmingen etaleerden sferen kleurden met pigmenten uit lichaamstaal in jouw verschijnen paarden…

ik wil langer schemeren om het dubbele in ons bestaan intenser te beleven de speels vrolijke kanten het lieflijk dansante in het jeugdig bewegen in schaduwen bijeengeraapt de desolate wanhoop zonder uitweg en het ten einde raad wij blijven bij de grenzen weg in oeverloos laveren maar zoeken beide zijden op in steeds proberen zo juichen…

het dwarrelt naar omlaag jacht en jaagt in speels laveren ook de wind lijkt snel te leren hoe zij de kristallen flonkerend kan draperen de horizon verdwijnt geluid dempt uit respect voor de snelheid waarmee wit alles bedekt de aarde licht weer op na een donker herfstig leven rust zij onder winters zachte deken…

het zijn niet de vleugels waaronder ik ben weggekropen toen ik amper kon lopen die mij hoedden tegen bezeren toen ik het vliegen moest leren het zijn die van een andere slag met speelsheid en kracht die optornen tegen de rafels van stormen valwinden negeren in opwaarts laveren mij in glijvlucht het hof kunnen maken met een sierlijke…

waar de wind vrij spel heeft mijn sporen ruisend verwaaien dichten mijn woorden de gaten van het broze bestaan dansend op het breekbare koord van het leven laveer ik met vallen en opstaan naar de overkant…

Tergend traag zet hij een wankele schrede over de verzengend savanne, leeg en gortdroog een kaalgevreten paradijs zonder hoog of laag, zonder beschutting, nergens vrede turend tast hij naar de randen van de vlakte terwijl zijn rafelig spoor verdwijnt in zwakte Nog even blikt hij naar wat passeerde hij zou het, zonder aarzelen, zo weer doen…

abrupt en onverwachts Gestaag gaat de bus verder richting stad Maar ik ben nog daar, waar de regenboog het canyon raakt en 't pad die weidse lus haakt in het landschap Vlak, onder de gletsjer Wil geen pot met goud maar lopen nu de storm is uitgeraasd De knisperende zwarte lava als basterdsuiker onder m'n voeten Zonder haast laveren…

Gaat het tégen-wind, mê-Vrind, Laat een Schipper U dan leren Te lavéren: Doe, alsof je er niet naar vroeg Om aan gindse kust te komen, Maar zeil voort met wind en stromen... En - ben je eenmaal ver genoeg, Wend dan over de' andre boeg! Gaat het vóór-de-wind, mê-Vrind!…

ik heb de vlucht met vogels nog een keer mogen troosten zij aten uit mijn hand daarna bogen zij in breedmazige formatie op sterren oriëntatie naar het zuidelijke land was blij met hun vertrek naar de overwinteringsstek een droom laverend langs de kust op warme golfstroom…

Soms schets ik op een plek vlakbij de naad of de borstenbrij en terwijl mijn handen zacht op deze oevers laveren, strelen mijn ogen het ongekende wat nog stralender schittert in het onvermogen van mijn kunnen toch wil ik me niet vermaken aan de schoonheid van de mens maar mij wijden aan de taken aan een ieders wens…

Met vleugels van licht zeilend op sterrenwind navigeren op hemellicht laverend scheren langs sterren en planeten, bij Centauri Alfa overstag laatste blik op thuis het stervende zonnestelsel aarde verzinkt in de zon die z’n kinderen opvreet…

Zilte zee als onze horizon schitterend in zonlicht zeilschepen laveren over golven, gulzig glazig in mijn droom niets weet ik meer dan jij over iedere zandkorrel uniek in samenzijn een vader die zijn zoon niet kan vinden een ader die zijn droom niet kan vinden op het strand.…

Ik hoor ze dollen dolend door de straat Laverend tussen nacht- en dagritmiek Terwijl die ene kleine Nachtmusik, Omíkron, allen naar het leven staat Waar lallend nog hosanna werd gezongen Speelt schalks een marche funèbre in hun longen…

donker daagt jouw schaduw op het bankje bij de dijk je wiegt met de meeuwen en fluit de golven voor je uit de geur van pijptabak trekt wolkjes in mijn hoofd ik lees de omrande woorden laverend boven zee blijf ik je ontmoeten ik heb jou mijn naam beloofd…

een zeiler laverend tussen bakens kwetsbaar als het wankel bootje in de branding van het bestaan hoe anders de dichter als dichter die houvast vindt aan lettergrepen en verzen schrijft op de fundamenten van het geloof in zichzelf…

het licht van een lantaren schijnt genadeloos naar binnen er bungelt een netje aan met welgeteld twee spinnen en een mot de maan is omringd met nevellussen er is zwart en er is wit daar laveer je altijd tussen de gemene deler noem ik god zegt de verdoemde en zakt terug in zijn streepjeskussen…

De stilte wacht rustig En weet zonder woorden, te dansen, laveren, Naar achter, naar voren. De kracht van de ruimte, Het stille vertrouwen, Waar prachtige dromen, Zich roerloos ontvouwen.…

ik heb mijn vleugels gespreid kijkend langs de randen zie ik hoe jij laverend langs mij glijdt jij profiterend van de lucht die door mijn vleugelslag een stuwend en liftend vermogen krijgt in thermisch samengaan in het parenspel lijken de musische tonen door congruente bewegingen in de glijvlucht hen closeharmonisch…

De frons Zit in ieder kind Blijft bij je Bij iedere omkering van de wind de wind waait elke dag Zacht of hard En in hoeverre je draaien mag Mag mee laveren In de golven De frons Is er bij de bochten De diepere krochten Bij de verwondering over het ontdekte Het ik, het ons De verhoudingen De spiegelingen In het ik en het ons Dat is de…

Je scheepje mag je hier aanleggen in de luwte van oever kant en wal Je mag me alles zeggen allen verzwijgen Jij,die het achterste van je tong laat zien Jij, met zoveel praatjes,meeste praats Het gaat me niet om het getal Met zoveel mannen wilde je onder zeil Nu het laveren moe bied ik je: een aanlegplaats.…

Hij schrok van wat hij door de straat zag daveren en vroeg zich af hoe hij zich daar doorheen moest laveren Een kudde koeien en wilde kalveren wisten in geen tijd de afstand te halveren Welk vluchtplan zou renderen?…

ik zag je parelende lach het snoer vol gevoel hing om je hals blonk in lichte tinten eeuwige schoonheid van schelpen en zee volgde jouw golvende lijnen zij namen mij mee naar onpeilbare diepte waarin ik herkenning opdook mijn leven zag laveren tussen geboorte en nirwana rood…

je pakte wat wind wolkte mijn zon hagelde ijs en regende later je warme lente ik droogde bekoeld zag het blauw tussen jou en de buien nam een van mijn laatste winterse truien fiets nu door maart laveer tussen winter en zomer jij roert je staart en ik blijf een lentense dromer…

we sprokkelen woorden bijeen ze zullen zeker wegwaaien geen keuze zonder verlies we laten los we houden vast laverend op de dunne draad van verbreken naar verbinden alles gaat goed we zijn er tot we arriveren bij alweer een dichte deur we zijn er helemaal niet alles komt altijd anders dan je verwacht…