Alle inzendingen over leed

Jouw levenslied kent geen melodie Een toonloos gehuil over kale vlakten Rollende kille mist voortgestuwd door de wind Gruwelijke afspiegeling van jouw minzaamheid Rottend gaapt je versteende mond in de verte Wellustig kronkel jij voort aanziend mijn leed En verlicht door het vuur van palmtakken Gloort aan de horizon de eeuwige hoop Rust…

ik wist je slapend in aanwezig zijn zag in de mimiek van je gezicht een lichte pijn je ogen dwaalden achter gesloten leden lippen formuleerden een geluidloos vergeten pas later toen je draaide naar de rug kwam langzaam weer de ontspanning terug uit het diepe van zorgen verzachtten de lijnen naar wakker worden met goede morgen…

onverdraaglijk stille linten druipen huilend langs de kist, door witte rozen neergevlijd voor haar wier tijd verstreken is jouw stem verkleedt ons leed in vreemde, plechtige clichés, tekortgeschoten woorden smorend in verwacht gemis, verloren in een bloemenzee en ongehoorde treurmuziek maar waar is ons verdriet?…

Mensen leed beslist aanwezig, ik zie het haast overal. Ja! Destijds als ik jong was. Onervaren! als een kind. Toen! Sprak ik vanuit mijn spel. Spannend! Om te zijn. Door de jaren heen gevormd, opmerkzaam wijs gemaakt. Het spel is heengegaan, wel bleven deze werkelijkheid. Onwezenlijk geleefde jaren, heel het leven opgedaan.…

Het zat daar midden op de weg wat lam in kop en leden en deed niet wat vogeltjes doen als een auto komt aangereden. Achteruit in de spiegel stoof het op, nieuwe avonturen in 't verschiet. Hoera, het leefde, want dooie vogeltjes vliegen niet.…

Ik gaf aan jou mijn vreugd, mijn leed en mijn schemergouden dromenschat, opdat je later nog zal weten hoe ik je heb liefgehad. Nu al dit schoon voorbij is want tijd neemt liefde, vreugde, smart als elk van ons weer droef en blij is dicht aan een nieuw gevonden hart, zal ineens alles vervagen bij het zien van dit vergeten blad.…

o Blik vol dood en sterren, o hart vol licht en leed. De dag is spijtig verre; de nacht is hel en wreed. Mijn mond vol wondre smaken die géne vrucht verzaadt. Niemand, o hunkrend waken, die langs mijn venster gaat... Wij zullen nimmer wezen dan Godes angst'ge wezen. - God, laat ons waan en schijn dat we Uwe wezen zijn.…

Haar lied is lang verzwonden; Mijn hart is ongerust, Maar van zijn leed bewust Gevoelt het bittre wonden… Haar lied is lang verzwonden, Mijn hart is ongerust.…

Mijn hart slaat weer onbewaakt te snelle uren, de groente heb ik al gesneden maar ‘k heb geen trek in jouw strategieën die mij telkens willen mee sleuren in jouw victorie laat me deze lente mijn eigen lijf en leden blijven voelen, want jouw lust is het zout in mijn pap en je handen ruwen mijn vel mijn stem is uitgedicht, de tong gezwollen…

de kleine meid haar hart heeft uitgestort ze krijt omdat haar zielsverdriet onopgemerkt is weggevaagd de tekening niet is begrepen het leken enkel strepen die ze zomaar had gezet zonder veel benul terwijl zij als een tovenaar de vloek wilde bezweren harde taal verdrijven uit vertrouwde monden de peuter miste spreuken die haar leed…

niet stuk, blijven boeken zonder lezers, achter - gelaten onder stof, bijeengebracht tot schimmel van gedachten, die je deelde met een zielspartner op een ander halfrond, wachtend op alle woorden die je stak in het schrijven van een verbond, waarin een nog niet geboren kind rust in z’n chromosomen, zal het buigen over het geschreven leed…

Verdeeldheid tussen mensen Tussen lief en leed Decennia lang Hoop en wanhoop Kennen elkaar als geen ander Hand in hand Gaan zij gezamenlijk door het leven Wij zijn van de aarde Waar alles samenkomt en een geheel vormt De maatschappij is verscheurd Laat de kracht van de aarde Van het samenzijn Terugkomen in het leven Laat mensen…

'Laat niet over je lopen' sarren de verwonde wolken Dwingen kleuren op aan het zeezieke meer etsen hun schaduw in de ondiepte Het licht dicht geen leed het scheurt en sleurt het blauw in smalle gele repen vurig en angstig naar het verdronken onderwaterhuis Tussen tijden en dijken gevangen rolt het water over mijn sokkel met branie…

De Nederlandse troepen in de strijd voor mensen in Khaddafi’s dictatuur leden een zwaar verlies – en ook nog duur: er is een onderwaterrobot kwijt! Hoe kunnen we de afschrijfkosten boeken?…

Volmaakt gelukkig en in de hoogste hemel zonder leed en dood. Voor mij is ieder ego van nature goed voor zich en ieder. Zoals mijn vader boerderij beheerde en ons geheel vrij liet. Daarom geniet ik van het boerderijmodel: het samen bouwen. Samen verbouwen en oogsten van de vruchten, en samen melken.…

Nu is alles beter, gezien het leven dat hij leed. Hij lacht zijn verdroogde lippen kapot, denkt niet meer aan de pijn. Vanavond zal hij sterven, dat zal de apotheose zijn. Op een bankje in het park vervloekt hij de volle maan. Pas na zijn laatste compositie mag het licht weer langzaam aan.…

nachtelijk blauw Hun woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen En in een witte wereld kunnen zij het lief met het leed…

deelt in oorsprong waar tijd als ballast wordt ervaren, het sterft voorbij de reizen die ik nog had willen verzamelen ergens spint de hemel nog wat garen sproeit de kater zijn water als kaneel over het verdorde gras, schuift de zwerver aan bij het ontbijt de zee blijft het gras maar maaien en kolft haar borst als nooit tevoor, het is het leed…

De Amish is een geloofsgemeenschap waar de leden nog leven als in het begin van de negentiende eeuw. Een Amish leeft zoals in vroeger tijden, Hij draagt een lange baard en ook lang haar. Verstoten Amish zijn nu met een schaar Uit wraakzucht al die haargroei aan ‘t bestrijden.…

Henk Bleker denkt met zelf geschreven brieven De Kamer voor zijn polderplan te winnen Door toestemming van Brussel te verzinnen Weet hij de Leden  danig te ontrieven Zo blijft de soap rond de Hedwichepolder Vermakelijke vaderlandse kolder. ------------------------------------------- Staatssecretaris Bleker kon de Kamer geen brief overhandigen…

Soms blijf ik middagen in bed En houd dan op met te bestaan Ik oefen me dan in vergaan Beroof mezelf van leed en pret Bemerk dat ik het redelijk red Om los te laten lach en traan Dat ik me er doorheen zal slaan Wat u Dood ook aan zuurs voorzet Door u met een been in het graf De ziel met angsten vastgepind Doet u de mensheid veel verdriet…

Samen knijpen ogen broederlijk de gemarmerde leden strak en stijf. Het is de stormvloed die zich bevrijd uit het kwetsbaar verkrampte lijf. Met een kreet van verlossing dooft het vuur van het gevecht. De laatste stuiptrekking is door het kalmerende nat geslecht.…

En waar leed nog verder moet rijpen tot ook dat went. Op zoek naar nieuwe kansen met de wil als luisterend oor en de tijdgeest als steunpilaar gaat men met brandend verlangen weer door.…

Wie ben jij om een goed mens zo te kwetsen waar haal je het vandaan ben je zo geboren of ben je zo in het leven gaan staan Is het jou soms ook aangedaan dat je niet beter weet of is het een machtsgevoel kikken op andermans leed Je ziet wel wat jou wordt "aangedaan" dat weet je als de beste te vertellen maar echt iemand te kennen heeft…

Als ik vermoeid met lede ogen ietwat verwaasd zicht wil volgen achter zich de kim verzadigd zucht voel ik opgekomen mededogen voor een boompje door eenzaamheid verzwolgen vermist onder verdwaasde wolkenlucht de weide vlakte roept en wenkt mij dichterbij en smeekt om hulp er naast te gaan de eenling bij te staan het kleine ding beweegt…

Insecticiden berokkenen vlooien veel leed. Lichaamsbeharing wordt hen wreed ontnomen. Een onthaarde mens is als een kale neet. Alle dieren hebben rechten van bestaan. Toch worden vlooien uitgeroeid. Maar weet u wat pas echt zielig is? Niemand is met vlooienleed begaan.…

Toch is de schoonheid ons gebleven al is er zoveel pijn en leed. Er zijn de vragen in dit leven en zoveel waar je niets van weet.…

nog vóór zijn gevoel had het moment hem ingehaald, neergedaald in vage vormen brak het zijn gemoed een autoloze zondagmiddag was nog niets in vergelijking tot zijn fiets die trapperloos de schutting nam stram van lijf, met moede leden klom hij stil de koffer in “dit is het begin” dacht hij en vormeloos verborg hij snel de fietsbel in de…

sterke vermoeden dat mijn lichaam langzaamaan wat ongehoorzaam is geworden zo sta ik vaak voor hindernissen bewegen sporten minder eten want voor je 't weet ben je versleten daar stond ik vroeger nooit bij stil omdat m'n soepele lijf destijds gehoorzaam was aan de bevelen kom daar vandaag nog maar eens om opgescheept met stramme leden…

Of toch een Goudse balling Met heimwee naar de Markt Een onuitspreekbaar leed Zwarte humor Hoe dan ook een eerbetoon Aan Leo, dubbel held Welbeschouwd een gedicht Het kortste ooit…