Alle inzendingen over leef-tijd

Vadertje Tijd, dag dag en nooit te zien of terug te vinden. Vadertje Tijd, één vraag: Is er misschien toch ook behalve tijd een eeuwigheid?…

Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

kinderen hebben hun namen op stoeptegels geschreven uitwisbaar teken van leven want krijt gedachten gaan terug naar een andere tijd waar het land dat hier lag is achter gebleven er was gras zon en hooi en ik op de mijt…

voor het laatst zal ik mij oprichten in ontregelde ruimtes vervreemd van enig perspectief inlevingsvermogen verstrooid in seizoenenloos gezicht ik die niet wist van tijd van dagen die zich wentelden in het onbewuste bijna niets lijkt nu veel het swingt soms als de pest…

Ik passeerde tijd. Zij zweeg, liet mij voorbijgaan. Ik zing een lied in mijn hoofd, alweer. Bomen zwaaien, zwiepen. Een nieuwe wind, een nieuwe dag. Ik knijp mijn ogen dicht om de nacht te missen, maar zij is overal aanwezig, op tijd om ergens te zijn.…

het is alweer de tijd van kersen tijd van abrikozen klein die blozen het is alweer de tijd om eens te peinzen wat is er mooier dan een blos…

hij zegt dat ik moet gaan zomaar midden op het pad tussen basilicum en bieslook achter mij staat een vijgenboom met grijpgrage bladeren die lokt met een vijgenbelofte maar zijn klok zegt dat het stopt hij heeft gelijk het stopt wanneer zijn klok het zegt de mijne loopt door tot de uitgang ik kijk achterom en tik rustig verder hij…

ze wacht god weet waarop ze wacht eigenlijk nog minder dan dat ze existeert in een museaal vertrek zonder teken van leven, plaats, van kleur, vorm of gevoel haar tijd bevroor tot een onbeholpen klomp ijs alles in en om haar viel stil de wijzer van de klok tikt tevergeefs de tijd weg het ene uur is het andere de Big Ben, ach, op drijfzand…

laat mij gaan en zwijgen over datgene wat geen naam verdient het is tijd voor andere bewegingen ik betreur het niet oude tijden gescheurd in repen in bedommeling van geleegde ogen het nieuwe licht als room verstrengeld in intensiteit van heden…

Wees niet ongerust, maar ook niet gerust, Want tijd is een gegeven, Beïnvloed door het heel even. Sprankelend stukje hoop, Dat weerspiegelt mijn behoefte, Aan een antwoord dat alleen de oude heer Tijd me kan geven.…

Iedere seconde sterft een klok springen veren van gespannen tijd breekt een hart van liefde crasht een heetgeblakerde PC. Iedere seconde sterft een klok verdubbelen zich drakenkoppen ontlaadt de ziel het late leven stroomt een moment als bloed.…

de tijd rafelt in haar hoofd hoe lang al woont ze hier in onbekend gebied vreemde gezichten zeggen zachtjes haar naam de uren duren haar bezige handen werkloos op de knieën verbaasd tekent een vinger het estuarium na de wereld is gekrompen van het bed in de zetel van de zetel in het bed en elke dag zonder het te weten sterft ze een…

En misschien komt er een tijd, dat ik denken zal aan al die keren, van vóór de samenzwering van tranen en vloeken. Wellicht krimp ik dan ineen en blijf naar herinneringen zoeken.…

het is slechts een kwestie van tijd misschien wat uren dagen kan het duren of een paar weken maar het gaat gebeuren…

glipt het hart zomaar uit mijn handen vandaan ben ik te traag tussen eenzame wolken van bestaan dwaal ik maar wat tussen levens in vangt de kat de tijd met haar gespin…

in mijn kop ben ik nog jong maar mijn handen verraden groeven, aderen, vlekken een kille wind waait waar ooit de lente bloeide een warme mantel dient mij met liefde te bedekken nu weet ik de tijd nog even, dan ben ik er geweest valt er niets meer te rekken…

Soms 6 soms als tijd niet genoeg is als licht van schilders is de vissen even opduiken als ochtendgroet de koude decemberwind trotserend het silhouet van de stad al eeuwen in evenwicht het is een komen en een gaan van reizigers door de tijd met in hun ogen de herinnering aan alle dingen die er toe doen of niet de vissen zeggen…

Jij altijd jouw ondoorgrondelijke ogenblikken Wil je inhalen tegenhouden zodat je me niet steeds ongezien passeert Je in de hand houden om gelijk op te gaan zonder je te verliezen aan de eeuwigheid…

ongemerkt in de ochtendstond van het universum waarin ik verblijf weerspiegelt zacht in het vooruitzicht van mijn innerlijk jouw huid geworteld in mijn lichaam steeds dieper de stilte in de mij verleende tijd…

vage schetsen sliepen in onze handen waar woorden uit druppelden in sporen van geleefde zomer waarin dingen komen en gaan in het kansspel van tijd waarin ik zoete liefdes proefde onder strelende lakens in zacht geruis, waarin ramen getuigden scheidt het zuur de tranen en tijd in een vangnet van vergeten aast mijn honger nu op de hoop…

Geen tijd verschilt momenten die weerloos verder gaan. De feiten blijven onbekend voor de hand liggen beelden. We zijn slechts even mensen en gaan dan op in eeuwigheid.…

De volle maan zegt niets deze nacht het zijn alleen de ogen in het veld die loeren zij houden de wacht wacht niet te lang wachters horen niet te wachten alleen in het veld zo alleen zo bang wacht al zo lang.…

de tijd verglijdt langs zon en maan rond de cirkel van ons bestaan zal ik meegaan of blijven staan ontaarden in nieuw ontstaan de toekomst raakt het verleden aan het leven was even in tijdstroom vergaan alles draait door in een tijdeloze baan het weten is vergeten als Chronos stil blijft staan 2002.…

Ik heb het niet Zo naar mijn zin Ik lever liever Weer een uurtje in…

Waar is de tijd? Hij lijkt te zijn verdwenen Alles vliegt voorbij Waar is de tijd gebleven? Gisteren nog daar, overmorgen weer hier, Waar was ik eergister? Was ik daar of nog steeds hier?…

De roes zie ik als rust De weg is al in zicht Maar waarom al die haast Het is maar dit leven Wat voorbij raast Waarom iets veranderen Als het pad Waar wij wandelen De tijd zal het leren De rest En al die anderen.…

Langs heimelijke, nerveuze afspraken waarin de tijd soms stil bleef staan. Uw huwelijk, wat soms een achtbaan leek, bleef omzoomd door lief en leed. Kinderstemmen..nu..zo eind'loos ver. Wat rest.. is de boom van herinnering die soms heel zachtjes huilt om 't blad en die veel te vroeg gebroken jonge tak. Weggevoerd door de wrede winterwind.…

zo schijnbaar achteloos als hij me inhaalt een loopje met mij neemt zelfs op de hielen zit geen voorsprong toestaat en mij vóór de sprint al laat versnellen zo dringend dwingt de tijd om pleisterplaatsen in mijn leven op deze plek een plek te geven de foute routes af te snijden om na de loop in redelijke rust te kunnen einden…

waar de nacht de ochtend raakt en de middag de avond naakt daar strijdt de tijd naar een nieuwe morgen…

waar waren we gebleven o ja,dit leven nemen geven leven even alles willen zien proeven ruiken tussen kannen en alle kruiken lachen huil´n zweven o ja leven de tijd tikt door voor iedereen met ze allen of toch alleen waren we gebleven o ja,dit leven verbrand alle schepen achter mij omwille van de vrijheid haec libertatis ergo omdat…