Alle inzendingen over leegte

losgetrokken uit het NU ga je voorbij aan wat is en beseft zonder muze is er leegte het voelt als groot gemis....!…

De hang naar hebzucht plakt vast, hij is enorm, onze leegte brengt slechts vernietigende storm. Waarom geven we moeder aarde geen omvadem? Toch zie je vaker twinkelingen bij de mens als vonken van liefde: deze era koestert deze wens!…

Als jij en ik als grommende motoren Voor de stampende kiel van ons schip op zee Tot vlammen, tot inktzwarte as konden mengen Hoog de leegte de hoge lege wolken in als regen Voor eeuwig uitgestort als zware as in diepe zee Volkomen in ons immer mengen samen Elkaar tot in de lange diepte zakken Tot armen van de inktvis lengen Tot zwarte inkt…

Maaznee is een woord dat niet bestaat, Dat je niet Bestaat. je hoeft het niet te spellen, voor me. Nee-zaam zeg. Doe me een lol.…

J'attendrai J'attendrai Le jour et la nuit J'attendrai toujours Ton retour J'attendrai dat zou ik willen bereiken alles, maar niet de onverschilligheid dat wil ik misschien nog wel het meest niet meer schrijven nooit meer, nu niet later niet, nooit niet ook vroeger niet meer de vrede van een kist maar rust beangstigt weer de leegte…

Een hevige leegte dringt diep tot in mijn schimmige gedachten en even fluistert de angst, groeiend in mijn keel. Seconden lijken uren wanneer ik word ondergedompeld in deze wurgende gevoelens, strijdend in mijn hoofd. Langzaam keer ik terug naar de gevulde wereld, wanneer een vrolijke echo mijn afwerende ogen weer bereikt.…

Bij iedere gedachte aan jou voel ik weer hoe rot het is niemand kan die leegte opvullen weet dat ik je iedere dag nog mis Soms vergeet ik dat je er niet meer bent ik zou je dan zo weer op willen bellen of even snel naar je toe op de fiets ik heb je nog altijd zoveel te vertellen Gewoon nog even met je praten over nieuwe mensen die ik heb…

zee Maar van binnen sterker dan de hevigste storm Neem ik al mijn herinneringen met me mee De nachten die komen gaan weer langzaam lengen De afstand tussen ontmoeting en afscheid realiteit Dromen over jou komen me onverwachts bezoeken Maar het wakker worden blijft altijd een feit Het wordt een zoektocht diep in mijn eigen ziel Ik moet de leegte…

’ tot in discotheek ze trouwde die ene stoere groot, lang en knap ze zag het joviale en niet de dronkenschap oh hij had een klein, lief hart het was geschonden in het verleden en zij herleefde met hem mee hoezeer hij had geleden na vele volle jaren veel drank, ‘vrienden’ en aftershave viel eenzaamheid niet meer te ontkennen tot leegte…

En de spin van de grote leegte heeft in jouw haar zijn web geweefd. Ik word alleen verwelkomd door een jaren oud verdriet. Jij wacht op mij op de heuvel, je ogen zijn donkere viooltjes, je armen - dun en groen, uitgestrekt om mij te omhelzen... ----------------------- Uit: 'Verzwegen alibi', 1983.…

De kou en leegte Als van een grijze winterdag In een lichaam geslopen Heeft een hart bevroren Bevroren tranen Aan dit huilend hart Tranen die veel zeggen Laten het hart spreken Een lichaam vol eenzaamheid Aangetast door de tijd alleen Verslagen door de haat Zoekende naar kracht om terug te vechten Deze pijnlijke woorden Een tijd…

overal is braak van landschap boerderij natuur pleinen geschiedenis vaak nog in wording nauwelijks nog kristal geen vorm in herinnering men ziet 's anderen daags aanleg van grote leegten voor de toekomst grote kantoren glas grote planten men wurmt zich door storm en wervelwind glazen draaigevallen die mensen vangen onzichtbaar daar…

, al 31 jaar ondanks zorgen, verdriet en pijn liefde moet rijpen net als wijn koester het geluk uit die eerste uren dan zal onze liefde eeuwig duren zelfs als we niet in één werkelijkheid zijn onze liefde is zuiver, puur en rein hoe zou ze anders nog kunnen bestaan was ze slechts een vertelsel van de maan zou ons hart gevuld zijn met leegte…

angstig, grijs en grauw Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met jou Het zit daar maar, is zichzelf teveel en voelt geen grond Zelfs oplossen in onzichtbare ether geeft een hels lawaai Mogelijk wil licht poetsen en de ketel niets verwijten De schaamte vlot negeren en de leegte…

Tot het leven de fases gaat tekenen een kleurengamma programmeert Vlammend oranje aan de horizon vermengd met bruine nuances van dwarrelend loof schilderen het gemoed Het prille groen doet ons beseffen dat denken in zwart-wit emoties ondergraaft Voltooid volgroeid is een pad naar opwindend purper het lichaam badend in een oergevoel Leegte…

Ik zie jou staan In de leegte Wankel In jouw wereld Achter glas In de kist Die je bouwde Van je angsten In de stilte Sta je vast En je zwijgt in alle talen of je woorden zijn gedempt Jij ziet niet mijn tranen Ik hoor niet jouw stem... Laat me weten, wie je bent.…

gaat zitten onder een verbazingwekkend roerloze zon terwijl de dorpskinderen de vrede bezingen op hun blinkende brommers, terwijl de hemel ondiep is als water onder een roeiboot, terwijl men woorden laat drijven en zinken hoort men zich roepen, bloed valt uit de bomen men herkent zich, staat op om te stelpen hoe hol de taal nu zijn leegte…

staan mijn gedachtes op slot Het duurt enkele secondes om te weten dat ik alles in mij moet geven De strijd tussen mij en mijn problemen is aangekomen Zoveel kracht komt er in mij vrij dat geen enkele spier dat kan ontlopen Vechten tegen de pijn en de vermoeidheid Sleep ik mezelf door de strijd Al bekaf tellen mijn secondes af Ik voel de leegte…

De leegte die ik heb als ik aan je denk, elke dag. De hoop die ik krijg als ik aan je denk, elke dag. De tranen die ik laat gaan als ik aan je denk, elke dag. Dat benauwde gevoel dat ik krijg als ik aan je denk, elke dag. Het verdriet dat ik heb als ik aan je denk, elke dag. Nu probeer ik je los te laten, tevergeefs.…

De maar gelaten kamer lijkt altijd groter dan ooit, net als het op rommelmarkt afgeboden gordijn, gehangen in het kleine venster boven het begijn en de nauwe keuken, tooit zonnestrepen op ruw gebeitste planken, verzet tegen alles en - de met jazzportretten – beplakt behang, stille klanken in een kleine leegte, vol doortrokken van idealen…

Als 'k de slaap niet kan vatten en 't spookt maar in mijn kop wil ik 't liefst me gaan bezatten of sexen zowel bottum als top stoeien, zuipen, ze vermoeien brengen je gedachten tot staan maar de klamheid gaat ook groeien aan dat denken, aan dat gaan het verraadt leegte en angst niet weten hoe, waar en wat 'k word bang, banger, bangst…

sluiten binnen gehoorafstand ik wilde wat roepen 'binnen onze taal' de zee klotst altijd voort in eindeloze deiningen wend zich altijd weerom waar zij heen vliet (jij om mij, ik om jou, vergeet me niet waar ik overnacht) ‘k weet wat ik doe met vrouwenogen en oren dichtbij het dichterlijk dicht laat ik je gegrift als vloed mijn leegte…

om in het atelier te velde, de baarmoeder van zijn kunst, door de getijden heen in het vergankelijke mee te trekken daar, buitenaf verbeeldt hij als minimalist het wezen van de schepping in eeuwige verwachting en vertelt ons vaak in turquoise of in opvallende gevulde leegte…

Het is stil en ik voel enkel een leegte in mij, want alles wat ik horen wil dat ben jij. De stappen die ik zet brengen me nergens heen. Ik probeer de bordjes te volgen, maar eigenlijk lees ik er geen een. Nu ik nergens lijk te komen, met de stilte vooruit, is het enige waar ik nog op hoop een vorm van geluid.…

Sindsdien deel ik de tijd, mijn kast en mijn leegte, en het is waar dat ik voor het eerst en haast tot mijn spijt afhankelijk ben, maar ik blijf opgelucht dat het een hand is en geen tong, god verhoede een tong, of een neus, wat neuzen teweeg kunnen brengen, hoe men er in lorren gehuld achteraan moet, nee een hand, lege hand, glad, verlegen…

Ik sta verbaasd bij mijn eigen graf om de leegte en de verwachtingen, die ik achterlaat. Om de liefde, die ik niet heb uitgevoerd! Zie mijn geraamte zinloos uit de kist wringen. Uiteenspatten als vuurwerk. Ik ben maar een magere God, een slecht gelukte fotokopie, een mannetje dat zijn meest geliefden niet kon bevredigen.…

lang vergeten koninkrijk Er is maar één naam die ik fluister En met de Groten vergelijk Die tot ons heden niet meer spreken Omdat geen hart ze nog verstaat Gesmoorde stemmen in een deken Van nihilistische middelmaat De Groten die ons wilden zeggen “Zoek alleen wat diepgang heeft Vervloek de wereld en zijn leugens Die glimlach die je leegte…

roept er dan een muze of zuigt een bevrijdende leegte, zo maagdelijk uitgespreid, waarin oplichtende beelden vibreren in mijn hemelbed met pauwenveren…

Dissonanties schreeuwen om verf om herhaling van psychose te voorkomen in een land dat niet bestaat is de maatschappij zwaarwegend moerasland de boeken zijn gezonken in een vijver van verdriet spiegelt eenzaamheid zijn zonde niet van niemand ooit vriend geweest met niets tot vriendschap geworden uiteindelijk in leegte verdwenen…

Meegenomen door de wind der tijden Zoek geraakt achter bergen van opgehoopte hoop Zelfs als de wind slaapt verwaaid de droom Want dromen zijn de illusie van het denken Die zijn aangenomen door herinneringen Van anderen die ze weer opgeraapt hebben Een eindeloze droom van onwerkelijkheid Die als een film voorbijgaat aan de werkelijkheid De leegte…