Alle inzendingen over lentebries

Blij wezend om doorstaand verdriet Heftig oplaaiende lentebries vlammend in het verschiet. Chanson zo ademloos indringend prangend verlangen naar Me nimmer beloofde zaakjes werden blij tevreden erg waar. Tuindeur wijd open, vlinder net ontloken dikke min Verse bloesem erg veel belovend me zo naar de zin.…

Vaak ontmoet ik jou in de streling van een lentebries die mijn wang beroert mijn hart wat warmte geeft mijn gedachten die naar jou toe zweven en jouw antenne raken, keren terug met een innige verbinding die geen woorden hoeft.…

Al was het maar met fluisterend genoegen, opwaards bewogen door een zachte lentebries, kijk ik naar het ontwaken van een nieuwe dag. Ik laat de klok van het leven zwoegen, en selecteer de dromen waaruit ik kies. En weet je, weet je wat ik zag?…

hoe kan ik licht worden ik ben niet klaar vergeefs reikte ik naar het waardevolle schuilt er schoonheid in duisternis is het een mooie reis misschien laat ik de herfststorm los en vertrek ik in een lichte lentebries vaar ik in een bootje onder een blauwe hemel de zee op misschien…

heel even een tipje van de sluier licht gemorste dauw een verre loei nipt het oor verstrooit het zicht tot zingend blauw wakker springt het meiklokje uit haar winterslaap op tijd om weigeroes van bloem tot bloem een lentebries verspreidt…

een zacht gevoel overdondert wanneer ik even in gedachten zweef door de koelte van een lentebries lijkt mijn geest voor jou gevangen dolend als een lamme zak dwaal ik in een doolhof rond maar kan jou nergens vinden mijn hart verandert in een tranendal…

op een briefje schrijft zij alles naar haar liefje nee het is zeker geen straf dat zij een weeklang niet praten mag veel waarover tijdenlang werd gezwegen kwam nu als een lentebries in woorden van liefde kleurrijk op papier het doet de wind blozen roze wolkjes te lezen door een andere bril…

Dat loopse katers je huis markeren met bittere geuren een vieze lauwe lentebries door de veehouder verpest die zijn akkertje volgiet met gistende koeienmest dat mijn vriendin gekleed gaat in steeds minder kleren en vreemde kerels op straat haar flirtende blikken aansmeren Ach, ik kan niet wachten tot het inspiratierijke lentebegin en ik…

Het droomhuis achter de duinen (Dat wij lentebries noemen Omdat we het niet meliger konden verzinnen) Is door man en muis verlaten Haar flanellen bloes over de armleuning Begin ik al grondig te haten De mouw ruikt nog naar vrouw Ik kuch De hoveling die haar met ingetogen zwier Uit de sluimer sleurt Het huis geeft geen kik In het omgewoelde…

als licht kraakhelder blijft verstijft de zon is de matrijs kapot waarin warmte en wondertjes wonen het soepele dat danst en zingt verstart in gaan stilt de hemel in een koud en kil onaangedaan kom maar wind vlaag een lieve eerste lentebries nog is het wat vroeg maar kraakhelder wordt geen troef…

Oh frisse lentebries heerlijke prikkelingen gaan door me heen als je innig je weg zoekt in m’n lijf. Oh alstublieft wil je nog vaak langs komen want door jou voel ik van binnen alles stromen.…

op de heenweg lijk ik te verdrinken in neerwaartse stromen ik daal in weemoed af om diep te zinken en weer boven te komen de laatste druppel valt met onbedaarde zwaarte in een lentebries bij vlagen de tijd achterna, fris herboren als voorbije dagen ik doorwaad poreuze aarde tot innig hemelgloren wat wilde ik je ook alweer vragen…

Een verzachtende lentebries in mei.., dat gevoel lijkt hier te zijn verloren. Hier is het stil, eenzaam en kil. Alleen de regendruppels op mijn gezicht doen mijn ogen tranen zonder dat ik het wil. Maar ik wil terug, weer naar het licht. Naar het nu en de toekomst, verdergaan zonder te vergeten en herinneringen te bewaren.…

Nee, ik wil niet zitten onder appelbloesems Niet genieten van de lentebries Ik ben blind Voor al die dingen Ik wil slechts antwoord op mijn vraag Heb je mij ooit een hondje willen geven Was het waarheid of illusie Dat ik mij vaag herinner Hoe wij een naam hadden gekozen Odin, ja Odin moest hij heten Achter de eik – met vogellijm – Voorbij…

Jij legt woorden in mijn oor waarvan de klank tot in mijn hart nagalmt Jij, jouw liefde dringt steeds verder tot mij door terwijl jouw geur van passie als lentebries langs mijn neus walmt Jij hebt je ogen op mij gegooid hebt je hart op mij gemunt Jij bent als een vermogen als goud in mijn hart verstrooid jij, met je hart een…

streelzacht waaide de lentebries zijn kleuren langs je al getint profiel je lach oogde lichter rood dan je had gewild op het buitenpalet dat met de frisse voorjaarskeus paars geel en pril groen rijkelijk gevuld was en ons omringde zover het oog reikte zelfs de onverwachte warmte van de zon liet ons buiten het boekje van…

waar de ochtendzon ons wakker roept waait een lentebries het frisse weten van de nieuwe jaardag die wij vieren mogen met vogels in de bomen die deze dag bezingen zoals langs de oever van de sloten rondom ook de sneeuwklokjes door violen begeleidt wit en vrolijk klingelen er is er een jarig hoera slaat de radio aan juist op het moment…

Kus voel streel mij lief gelijk de zachte lentebries geurt het leven Springt de fontein zilver diamant onder blauw witte wolkenhemel De milde zon lacht in het ochtendrood Zie de merel in boom zingt zonder schroom een vrolijk lied tussen roze bloesem Kom laten we dansen op accoorden van vogels mijn lief elkaar openbreken bespelen…

De vrieskou van haar lippen De lentebries die ritselt in de buik Haar ogen dwalen in de schemering De zon heeft me luidkeels bestolen. In haar bloed dreven ijsblokjes (“Bloody Mary”) Wrok nestelt zich en gloeit en wacht Zij wordt volslagen knetter Nu ze haar vijand ontwijkt. De vrieskou van de stem Vuurwolkjes in de vuist.…

Morgen zullen deze tekens onuitwisbaar blijven, geschreven rimpels voort - geblazen in een lentebries, herkenbaar in wat bleef, zal de kilte wat verdrijven, het zal je zeker goed gaan beste Driek.…

een nieuwe morgen die hongerig de dag verslindt onder een grijze stroming hult de aarde zich in een wit gewaad de straat glijdt glanzend voorbij en donker stert de hemel een sprookjesachtig beeld schreeuwt juwelig mooi de nacht verdwijnt als sneeuw wanneer eindelijk een gouden regen valt in een zoet gekweel streelt een lentebries…

Spring een gat in de lucht zweef als de zwaluw pas weergekeerd gedragen door de lentebries, in je mond een boeket viooltjes. En zet een neus naar de haastige verbaasde mensen op de witte stoep.…

hoe teer is uw bloesemblad zo zacht deinende doorheen een lentebries ragfijne schoonheid naakt leunend tegen volmaaktheid aan smeulend mij smeltend dat uw vergelijkbaar bent met de zee het ruisen van kabbelende golfjes zo wiegend uw vlezige vlinder heupen u deed mij stranden in de branding de ooit zo gevreesde nacht schuimend beminnen…

Laat je kus zijn als een zachte lentebries die in het voorjaar bloesems draagt, als de sensuele smaak van zoete honing als de warme vochtigheid van een dauwdruppel gekoesterd door de zon.…

Laten we fladderen en dansen in de lentebries voor ik dankbaar de handen samenvouw.…

Een herfststorm die zal veranderen in een geurende lentebries, als ik thuisgekomen ben. Dan zal hij me vasthouden terwijl alles van me afvalt zodat ik alles kan geven, alles wat ik voor hem heb. Dan zal hij huilen omdat hij het meent, als hij zegt: ‘Ik hou van jou’ Ja ’s nachts, als ik mezelf en vrij ben..…

Lauwe lentebries verwarmt mijn gezicht, Wangen die gloeien gaan van zoveel buitenzijn Waddengolfjes die kabbelend Tegen de zeedijk van onze late jeugd Zachtjes hoorbaar in stukjes slaan; De grilk die stiekem met ons meeloopt Onderaan de dijk, en wel goed uitkijkt Dat hij niet te dicht bij ons komt, Maar die ons ook voor geen goud…

er weer, je liet ons alleen… gelukkig, de ziekenwagen reed je tegemoet, anders was je voorgoed verdwenen tussen de raderen van verleden en toekomst in een voor ons ondraaglijk heden laten we hopen op geluk op dagen vol zon waarin ademen voor jou zo eenvoudig is bloemenmeisje van mijn hart laat je adem nu zachtjes gedijen op de milde lentebries…

Door een raam van Hechler's appartement Met zicht op de Schillerplatz in Wenen Waaide afstammend uit de Orient Een lichte lentebries langs ons henen Ontsproten aan de heilige Hindoestad Benares En niets dan bijbels in zijn boekenkast Had hij iets van een goeroe of een missionaris Kwam ik als een geroepene te gast Ontvouwde hij zijn stafkaart…

Het is een treurig verhaal van vergeven en niet vergeten Om ook morgen nog steeds de reden om te weigeren te weten. 1989 Voetnoot: Auschwitz-herdenking gehouden in het Wertheimpark, Nooit meer Auschwitz, Nooit meer Operatie lentebries in vredesnaam, De tijd liet 13-152 joden vergaan1942 was het jaar Met 1129 mannen 2916 vrouwen…