Alle inzendingen over leonard

een ijdel schildpad in maatpak gehesen walst kruipend in mijn oren hees bronstig voert het mij van manhattan tot berlijn zwierig en innemend zinspreekt hij van frivool tot weemoedig poëtisch lispelend walst schilderend hij met ouderdom en verval glasscherven zijn het die verlokken tot kijken in spiegels van het leven het bladert…

terwijl de radio een nummertje van Leonard Cohen speelde waarvan de muziek stilletjesaan wegdeinde alsmaar... verder en verder weg!…

Hoe kan ik nou geloven In dingen die alleen Maar heel zijn, Potdicht, geen scherfje Eraf, geen barstje te zien - Misschien dat de Antiquair er dan Wel veel voor geeft, Persoonlijk zie ik In zo'n oud attribuut Toch liever een barstje, Of anders een kleine scheur Waar moet anders in deze Pikzwarte nacht het licht Door naar…

Ik hoorde van een nieuw akkoord Het werd gespeeld en werd verwoord Een klaagzang enig in zijn soort dat troost bood in dit aardse oord Hij zong van hel en hemelpoort Nu is dan zijn gebed verhoord…

Zij, die nooit een vriend van de poëzie was maar thans hermetisch is als het werk van Leonard Nolens trekt ook vandaag haar zondige laarzen aan. Gezegend zijn de wolven die vanavond eens te meer in het kreupele bos hun oude ziel gaan zoeken.…

Voor het kind dat werd geboren met een lichaam dat verminkt was Voor de man die schreef niet storen en de dood zocht aan zijn stropdas Voor de oma eens trots moeder die nu kind is maar dat zelf niet weet Voor de merel die zijn lied zingt maar als antwoord slechts de stad hoort Voor de puber die naar rust dingt want het leven sleept hem voort…

wat Bob Dylan heeft geschreven zal ik nooit kunnen vergeten hetzelfde als Leonard Cohen je kent hem en de geest van Elvis ook die zingt door luister goed hoor!…

ooit draaide ik hem in mijn jonge jaren op een oude pick-up volledig stuk verslond de liedjes die hij zong vol sobere klanken en gelaten akkoorden tot ik hem vandaag weer hoorde zijn stem als vanouds bezwerend door de kamer klonk en ik -net als toen- vol weemoed meezong: dance me to the end of love, dance me to the end of love…

De grote zanger zwijgt, maar wie nog horen kan, luistere naar zijn stem. De wijze dichter schreef, maar wie nog lezen kan, leze zijn gedichten. De grote ziener zag, maar wie nog kan kijken, ziet. Wie voluit durft te leven, dooft zijn eigen vlam.…

Samen, dat is mooi: naast elkaar wakker worden – of wakker blijven.…

Mijn man beschermt mij onlogisch lief en rustig – tegen mijn grillen.…

Barbara en Lo houden mij wakker ze slapen zo roze op de bank hun woorden van vanavond stromen nog ik zie mijn gezicht in het raam als een maan met ogen de nacht is helder bevroren tijd een droom van slapende vriendschap en een volle maan met ogen boven de ijsrivier…

Als moeder wil je bezorgd de levens leven -- van je kinderen.…

De klokken lokken mannen met bonte sokken -- naar noorderdokken!…

Een heilige van steen heeft zijn nek gebroken omarmd door een jongen Zijn hoofd ligt in het midden van het plein, tussen de linten rood-wit zoals de ambulance voor de baldadige toerist die goed voor de dag wilde komen met een unieke achtergrond zonder benul van kunst of oog voor het vakmanschap van Bernardo Falconi laat staan enig…

Pas op, de liefde wil jouw totale aandacht -- en op tijd naar bed.…

Het is zo moeilijk om te houden Van de dingen die je maakt - Je kijkt vertederd naar een hand Vol kaf en koren En je bakt je brood verkeerd; Je last met sleutelende ogen, Met een hart vol werkzame ontroering Twee linkerkanten aan mekaar. Ja het is moeilijk, maar moeilijk En mooi om jezelf aan te raken, vandaag En ook definitief, het is…

Tussen vijf en zeven 's avonds Als er niets gebeurt, Dan klimt het kwik in alle zieken En leren de kinderen vloeken. Ze smijten al zingend en scheldend de melk Van tafel, ze steken stampvoetend Hun honger omhoog als hun dierbaarste speeltje 's Avonds tussen vijf en zeven Als er niets gebeurt. Dan laten de mensen hun lichamen zakken In…

's Zomers sta ik soms onder dat open raam In februari, maan en sterren schaatsen langzaam Door de bocht van de rivier, het blauwe ijs In brand weerkaatst de kus, het huis, de winterreis Van twee wier levens aan elkaar zijn vastgevroren. Het is ondraaglijk heet. Ik hoor ze beiden boven Strelen, hijgen, namen krijgen, zwellen groot En vochtig…

Je weet niet wat er is. Je bent gestruikeld In je slaap, een zon heeft je geslagen Om de hoek en je koopt blind een brood, Verdwaalt. De straat gaat met je op de loop. Een vreemde brengt je thuis, het is je vrouw Die napraat over je begrafenis. Je lag te roken in je kist, zegt zij, En pakt een pan en bakt je dode hart. Je weet niet wat er…

Ik heb niets meer. Ik ben niets meer. Mijn boek is bij voorbaat kapot. En ik die werkelijkheid wou maken. Ik wil eindelijk wakker worden uit jullie omgangsvormen van mij. Ik wil eindelijk genezen van mijn antieke geschiedenis met jullie. Maar mijn bestaan is in beslag genomen. Mijn tong wordt oud. Ik ben onderweg. En er is niets om dichterbij…

Zij hebben ons hart ingepikt, Onze groei, onze poppen genekt, Onze tuin op de trein gezet, Ons verblind met hun lichtende as. Zij hebben de zwarte zak Van hun afwezigheid strak Over ons heengetrokken En toen onze oren verpest Met de ruis van hun hemelse spraak. Dus waar ik vandaan kom, daar Moet je die opgebaarde Nog lichtjes blozende…

Jij en ik, dat is twee Plus dit. Dat is drie. Dat is vragen Om ruzie, men komt er niet uit. Wij zitten perplex in elkaar. Wij maken hetzelfde misbaar. Jij en ik dat is een. Jij bent schatrijk geboren En kocht mij met gemak. Dat zet ik je betaald Op deze rekening. Ik ben geen slapend geld Vandaag, ik handel in ons. Ik werk mij in het…

Hou me vast, geduld, ook nu we samengaan Als gaan en hurken, strelen en kapotte handen. Als je kunt zal ik mij ook vanavond kuilen Voor de nacht, en dromen, dromen dat ik slaap, En dat ik slaap door alles heen en iedereen. Als je me wekt zal ik me morgenochtend buigen, En buigen opnieuw, over mijn bord, een vrouw, het lot Dat mij aan tafel…

Dagelijks liggen twee vijftigers jonger dan ik vandaag In een rouwkapel gonzend van Nederduits en kerklatijn. Dagelijks schrijf ik een kus op hun marmeren voorhoofd. Dagelijks neem ik dat breekbare dubbelportret in mijn armen En draag het omzichtig naar buiten, ik mag niet bezwijken onder dat paar, ik mag met mijn paar niet verdwalen. Hoe…

Hij taalde niet naar talen, maar zijn moeder wist hij meer dan eens te noemen. Veel kan hij niet benoemen, maar bij tijd en wijle kent hij wat verhalen. Zijn praatstoel is gebarsten, maar rond het middernacht'lijk uur schieten zijn ogen vol vuur. Dan hakkelt hij honderduit tegen ongenode gasten, waaraan hij zijn grieven uit. Zo deelt…

Ledigheid snijdt groeven in zijn droef gelaat. Zijn huid - door lijden omgeploegd tot leer - maskeert de golven van vertier die zijn benevelde geest overspoelen. Hij houdt zich schuil in de kelders van onverklaarbaar bewoonde lucht- kastelen. Druppel voor druppel kruipt zijn bloed waar het niet gaan kan, vindt hij dromen met de bekoring…

zoals je ze kneedt als een bakker zijn beelden van brood waartussen de wekker afloopt en een paar schoenen staan te wachten op een warme jas in de winter en blote voeten in de zomer waartussen je thee zet bij de koffie en toekijkt hoe de klok de uren fixeert met de seconden- lijm van je herinnering waarna het kastje verliefd…

Naakt onder de mantel van jouw liefde wil ik wel sterven. Maar laat me liever leven - laat mij smelten als een deken van sneeuw over de warmte van je buik. Zoeter dan honing zul je smaken, wanneer ik je zachtjes open met mijn lippen. Wees gerust: we zijn verstrengelde lianen, stemmige snaren voor een duet van tranen in de wind.…

Op een stille plek in het bos zie ik de dag langzaam ontluiken als een waaier tussen de struiken en de herfst schudt zijn veren los. Ik probeer de vogels te verstaan, maar ranke verzen houden mij aan. In het bebladerd hemelgewelf zie ik gelaatstrekken van mezelf. En als de schaduw met het licht speelt raak ik in dromen verzonken, ontstaat…