Alle inzendingen over leven en dood

alleen de megagolven maken indruk op de overvoerde geest rampen worden groter als de media zijn langs geweest driedimensionaal en uitvergroot wordt ons de dood getoond grote woorden maskeren het persoonlijk leed de enkeling komt nooit in beeld laat de aarde leven te beginnen met de medemens in plaats van anoniem wat geld te…

de tijd is uit zijn kracht gegroeid door haast en wacht de dood zet magere jaren om door langer leven zo komt de zeis ondanks flink wetten niet aan zijn trekken zij gingen hand in hand van stad naar land maar tijd laat nu de dood verrekken…

licht had geen kracht het pad slingerde doelloos rond zwart van een gat jij wist van de rand het struikelen een val de pijn al voorbij had geen oog voor vogels die schreeuwden draaiend in angstige vlucht jij spiraalde in grijs zag bij zwart raken een groen stukje staan een bloem bloeiend voor leven wilde haar hart aan jou geven…

ik wil doder zijn dan jij ook kouder de bloemen koelen ouder ben jij dat witte die zo rust kus de stilte op je wang ik ben te warm en niet bang huil graniet en steen ik ben alleen maar zo alleen met jou…

beloofd die draden nooit meer op te nemen ik vlocht er alle kleuren mee verfraaide mijn verhalen gooide ze in zee om golven te bedaren maar kon die klus nooit klaren breide toen mijn netwerken in recht maar averechts liet steken vallen er knapte iets toen alles aan een zijden draadje hing en ik uiteindelijk de rode draad van leven…

heb haar schreeuw gehoord nog voor de echo kwam was ze vermoord monddood gemaakt zonder tegenspraak haar geest gebroken gemarteld door een grote woordenschat klein gemaakt en afgekat er rest een zinloos fundament dat geen eigenwaarde kent in die schreeuw verdween haar ziel en nam het leven mee…

op leven…

je dacht dat niemand om je gaf je niet gemist zou worden als jij er niet meer was in stilte nam je afscheid van allen die je dierbaar waren het deed meer pijn dan je wilde in het echt ervaren je voelde zekerheid in het verlopen van de tijd maar merkte dat de banden van het leven naar je handen grepen jij maakte eenzaamheid tot strop…

buiten sterft de herfst in een oogst van vurig rood binnen pluizen witte vingers naar de waarheid over dood nog smeult het leven van vlammen die ooit loeiden toen jaren stoeiden met de tijd in genieten zonder spijt buiten nadert winters wit binnen staat de urn met grijze as alles wat er van jou over is…

Haar heb ik nog niet uit mijn hoofd gezet en wat mensen ook van mij mogen denken: voor mij is ze niet dood, maar nog in leven. Ik sta op en ga er weer mee naar bed. De aandacht die ik haar zal blijven schenken, duurt eeuwig, al leefde ze zelf maar even.…

Ik heb de dood 'n plekje gegeven een plekje aan mijn zij zo volgt die altijd mij en went steeds meer aan 't leven!…

‘k zag ganzen die niets weten van het vergassen ergens verder een zwaan die wist van zijn eenzaamheid want zij was tot stof vergaan en ik, ik verpoos in twijfel in mijn gehucht van beton en spijt het leven kent de schreeuwers, propaganda van de rechtse kant - het links is de hoek van de schreiers, de weters van het heelal – mijn god…

jij bent er altijd geweest pas later wat meer op de voorgrond gekomen als kind ontmoette ik jou vaak in angstige dromen bij huis en tuin maaide jij het gras harkte scherp de kantjes eens heb ik jou in de ogen gekeken jij wette de zeis noemde geen tijd nu ben jij er steeds ken ook je prijs…

ik voel pijn zouden het de eerste stukjes naderende dood kunnen zijn in frontale aanval op de tempel van het leven altijd evenwicht ieder licht nam schaduw zelf bij de hand nog schijnt de zon maar de dagen korten en het donker wint terrein de balans is om ik beleef nog slechts de schaduw van wat mijn bestaan had moeten zijn…

terwijl we leven is er vergeven en dat zou ik dan ook maar doen want wanneer de dood is ingetreden is het een droom die laatste zoen…

ik zag je wit met donker in bewegen jij die vroeger met perfecte vormen alle kleuren straalde in je jeugd de hoogste toppen uit het leven haalde nu ben je bijna transparant en schaduw jij het leven nog even en de wind neemt je zo mee wat blijft heb jij ons al gegeven…

nog zie ik de opgeheven hand kan er niet mee leven zij blijft zweven voor mijn geest en deelt de wegen die ik neem nooit frank en vrij jij bent er in verschijnen altijd bij is het een waken of daalt de hand opeens in keihard raken jij kon mij geen vingerwijzing reiken ging dood zonder om te kijken…

met dank aan G.Achterberg als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'de helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven met de dag dus haast is altijd met ons vandaar dit kort verslag…

er is geen laatste eer maar zoveel meer kan geen afscheid nemen omdat jij niet uit mijn blikveld bent verdwenen zie je ogen hoor je stem voel je handen raken we ademen samen nog de lucht genieten stilte en de rust ik ben niet echt alleen wij delen wat het leven ons te geven heeft…

Als men mij daar heeft heengedragen, En u het zondagklokje wekt, En gij door 't huivrig morgenscheemren, Mistroostig naar het kerkje trekt, Dan zult gij op die deken staren, Zo groen en vochtig uitgebreid : De dood is beter dan het leven, En zacht de slaap der eeuwigheid!…

Elk zijn is tot het niet zijn geboren je telt de jaren op met het beklimmen ervan terwijl je beter aftellen kan we beginnen in het ochtendgloren vol frisse moed en leven het leven in voor- en tegenspoed en in de avonduren ontdek je de ontegenzeggelijke waarheid dat het begin het einde en het einde het begin gelijkt.…

de messen zijn gewet een laatste gebed voor het werpen zij is geen doel maar haar aura moet schitteren in licht pijlsnel doorklieven zij flitsend de lucht in dodelijke vlucht roerloos staat zij tussen lemmeten gevangen laat langzaam de armen hangen onder daverend applaus sluit ook voor haar het rode gordijn dan knikt haar…

Het zilver van jouw Dode leven heb ik Vandaag weggenomen, Zilver dat hier en daar Bemost als goud Te voorschijn kwam Glinstering van grote Waarde nadat jouw Liefde was uitgegroeid En je leven ten einde kwam…

de zee en daarachter de kerkhoven als opgehoogde kleibakken fundamenten om terug te geven en in de kloven de opgedirkte kruisen slingerende sporen op de kruispunten schelpen en rulle aarde smetloos met de regen wordt de dood gewassen en het leven rijgt een anker aan de dood maar vooraleer het water van magerte en een ongenadige wind…

je passeerde in glijvlucht op donkere orgelmuziek viel met bazuingeschal als een steen uit de lucht dook met klauwen gestrekt op de nek van de prooi nog dwarrelen veren het lied van de dood rond die plek…

Alles is vergankelijk ook mijn droomplek De natuur gaat zijn gang, doet zijn plicht Leven en de dood zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden Dat is een waarheid die niet te onderbreken valt Gelukkig ook maar Dag droomplek... PLOF! (zie ook mijn Hartenkreet nr: 41806)…

hier blakert de dood in de cirkel rust verweerd tussen schapen keert het tij der levens met ongelooflijke mildheid groeit hun vruchtbaarheid over het veld monolieten de grassen wiegen in de wind de stilte verzegelt éénieder op de groene heuvel…

Waar zijn mijn zinnen alles wat blijft om jou te beminnen ik weet dat je bent gegaan op een reis achter de maan waar sterren fel fonkelen je bent nu een stralend hemellichaam en hier op aarde probeer ik jou te zien vanuit mijn raam en terwijl ik de sterren tel om jou te vinden kan ik woorden weer aan het papier binden.…

zag je arm opgestoken in de menigte een hand die wenkte of zwaaide ik kwam er niet uit wilde bij jou zijn drong langs de mensen trapte op tenen vloekte de schaduw voorbij want jij een open plek in de eerbied van stilte jij was gegaan zag nog je arm vingers en hand alleen ik kende je naam…

ze stonden allemaal vol in het licht met zon op hun gezicht familie vrienden en bekenden deelden het leven dat ik leidde maar in het lengen van hun schaduwen verkleinde ook mijn beeld tot de laatste vriend mij vroeg wat er aan scheelde ik schaduwde slechts plicht het volle licht had mijn leven al geruime tijd vergeven…