Tranen
Troosten
Helen
Helpen
Aanvaarden
Leven
Zijn
Toekomst
Vandaag
Hier
Nu
Binnen
Buiten
Beleven
Geluk
Bestaan
Jezelf
Spelen
Lachen
Voelen
Dansen
Liefde
Licht
Warmte
Zee
Zon
Sterren
Maan
En zo zal iedere levenscyclus weer opnieuw gaan.…
De wiel van de levenscyclus
wordt in gang gezet door
een mens zijn goede en minder
goede daden. Zijn kharma bepaalt
hoe hij na zijn dood herintreden
zal; waardevol of waardeloos
of soms dierlijk in het slechtste
geval.
Gevangen in het wiel van de levenscyclus
beleeft een Hindu zijn hiernamaals
menigmaal.…
Bloemen
groeien en geuren
eindeloos mooi
ontelbare kleuren
harmonieuze tooi
Bloemen
water om te leven
meer hoeven ze niet
ze bloeien zo even
einde in`t verschiet
Bloemen
die langzaam sterven
hun geur die verdwijnt
bruine bladernerven
de knop die verkwijnt
Bloemen en Mensen
overeenkomst is daar
hun korte levenscyclus…
ik moet je nu toch laten gaan
al ben je een deel van mij
mijn leven zal heel anders zijn
ik laat je geest nu vrij
ik heb teveel aan jou gedacht
vergaf mezelf niet meer
het afscheid komt nu naderbij
dat is echt hartezeer
ik ga nu verder zonder jou
dat baart me best veel zorgen
mijn levenscyclus zet zich voort
de jouwe blijft verborgen…
De appelboom staat al weer klaar
de bloesems komen dit voorjaar
laat maar zij komen niettemin
want in de takken huist geduld
een winter lang zijn zij vervuld
van niets dan breekt voor ons de knop
de bloei gebeurt in lichte tint
dan komen vlinders en de wind
de blaadjes worden losgerukt
en in de zomer als wij komen
hangen de appels aan…
schittert ontstaan
in licht van verlangen
opent een mond
witte kristallen
gloren daarin
sprankjes hoop
passen en meten
een hechtere vorm
gedragen in de verorberkom
tot op zonnewende kaatst
het licht in lach
over
en weer
buigt een prisma verleden tijd
keert witschijn om
in eindigheid
vlakken getuigen van slijt
in gele…
Hij is het zwijgen rechtop de hemel in;
de wind, de hitte en regen hieuwen zijn stam
en takken, zijn wortels als houten fonteinen
wellend uit de bronnen. Alle seizoenen
krijgen kwartier, hij is het opgetaste
korte en lange jaar, in de zomer fluistert
nog de witte sneeuwjacht in zijn blad en bronzen
herfst omarmt stormend zijn schors in de meimaand…
de boom van mijn leven
draagt mijn werk
als haar vruchten
gerijpt werp ik ze af
onderwijl wassend
hoe anders weleer
braaf als geleerd
mijn leven als slaaf
van de arbeid
de tijd zien verglijden
hoe anders weldra
na balorige keuzes
mag ik gaan zonder spijt
mijn vruchten latend
hun tijd van leven…
het wordt nooit meer wat het was
mijn kerk staat in de steigers
Je ogen tarten mijn geloof
in het goede van de mens
er gaapt een catastrofale kloof
in jouw allerlaatste wens
ik gooi een stok in de rivier
wachtend op jouw dodensprong
mijn tranen breken op de pier
waar jij mijn pijn verdrong
een beetje water en een brokje
maken jouw levenscyclus…