Alle inzendingen over levensloop

Weerklank aan mijn deuren Er zingt terloops bewust Een aanraking en geuren Mij wakker gerust Dit is het verhaal Banaal sensationeel Opengeklapt totaal Gecomprimeerd intiem universeel Belerend of gekscherend Over wat er hoe dan zit Waggelend of marcherend Elke som blijft dit Feitelijk en tragisch Geheimzinnig uitgelegd Beeldig beleefd…

In ’t ogenschijnlijk rechte laantje Waar ik sinds ik ik ben loop Zijn de bomen blijven bloeien Leeft er angst en zingt de hoop De takken van weerzijden Raken elkaar in top Nu is dat simpeler onderscheiden Er zit geen hullend blad meer op Bijna aan ’t end gekomen Je zal het altijd zien Rest een brugje te dromen Van verder moeten of misschien…

het leven wordt getekend door natuurlijke seizoenen daarbinnen, in mij, werkt ook de wet van komen en gaan van telkens vallen, terugtrekken maar het kan ook rijpend zijn of vernieuwd weer opstaan ook al is dit bij ieder bekend toch is het niet zo, leert de ervaring, dat men daar aan went eb en vloed schetsen een verklaring, en dag…

de tijd is rijp om te oogsten dat houdt ook in het erkennen van de onbereikbaarheid van het ideale hoogste wat ik mij voorstelde telkens door de jaren heen het is aldoor wel grenzen verleggen immers dat drijft een mens voort terwijl om je heen muren worden neergehaald of gevoelens in de grond worden geboord of aan het hart worden gepaard…

nu ik bijna weer de jeugd nader en de jaren achterlaat ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht…

Ritselend bamboe omsluit me, ik kijk omhoog – en volg de vogels.…

wat ik je zeggen wilde verstilde in de taal die ik liefheb grenzenloos vervlogen dat wel het is de beweging achterwaarts in een diep gevoel ja, ik weet dat mijn bestemming verloopt langs die ene weg, een enkeling begrijpt wat ik bedoel ik was nog kind toen het zich openbaarde, maar hoe te gaan ik zat daar in het gras wist van heg…

naarmate de tijd vordert kleurt het afscheid zich steeds verder in mijn gevoel dooft voor al wat ik bemin, het lijkt alsof de huid zich sluit wijl een zucht zich weliswaar vast in een herinnering neder vlijt wordt wat mij nog rest vaker door gongslagen ingeluid en volg ik het opstapelen van komende momenten onvoorspelbaar, onvermijdelijk…

nog even en de trein vertrekt in metrische cadans op weg naar een afgebladderde bestemming gedurende de tijd dat we verbijzonderen zonder dat ooit sprake is van ‘halverwege’ al doende gaandeweg te louteren voorsorterend geknipt, geplukt, gemazeld…

Het leven: een reis. Je leert wat wegen kennen – en wat gewoonten.…

Op reis in al mijn herinneringen zoek ik – waar ik naartoe ga.…

Wij zijn verhalen, verhalen van verhalen – verder zijn wij niets.…

ik zag in jouw getekend gezicht ook de warmte die sprak,, aldoor de jaren heen verspreid over ieder die echt naar je keek en op je ziel was gericht ik zag ook de schreeuw doorheen een lach of het stil geween, je was krachtig en tegelijk weerloos week maar sterk was 't licht dat sprak als je getuigde, niet altijd in woorden te…

Pas later speelde ik zonder te acteren de hoofdrol in mijn leven, mijn lot voorgesorteerd of toevallig pech binnenin mijn begeerde lichaam bemind zonder blijvende interesse in mij, mijn aanwezigheid mijn begerige geest die wakker lag van hen, hun dromen die ik niet volgen kon die mij versmaadden bang voor de moeite die het kost…

Mama's nachthemd aan midden op straat schaatsen en op zolder met treinen verre reizen maken, maar als iemand later zegt ...Het zat er al in ...weet je nog, toen? ...Twaalf jaar oud... ...twee vier zes acht tien ...wie niet weg is, is gezien ...kijk maar om je heen: ...mensen zijn op weg ...allemaal passagiers ...op een eigen stoel mee…

Ik zie uit over een ware oceaan in mijn gedachten wel te verstaan en nader het einde van een oprit of als ik even om me heen kijk nog een kleine toegift of korte uitwijk Zo doordrenkt de natuur mij van een dikke mist, voor mij althans, het is de gang waarnaar men gist na een klim vooruit in de jaren, om alles wat stoffelijk is te vergaren…

als vanuit de bron ver in de hoogte het pure water wordt geboren is zij nog pril van aard en sprakeloos alwaar de hemel de aarde ons met een levensader wil bekoren is de aanschijn van 's mensen beleving nog o zo vluchtig en broos door de stroming te breken in fasen schenkt dat tevens inzicht op onze levensweg regelmatig wordt er onderweg…

Wat zijn er weer veel mensen tien jaar dood Hun levenslopen worden doorgenomen Dat zat er vanzelfsprekend aan te komen Daar elke sterfdag tot ‘n mijlpaal noodt Zo dient voor prominenten het creperen Als opmaat voor geregeld jubileren…

letters larderen de loop van het leven versmolten tot klanken geklonken tot woorden koud, koel warm, zwoel verstandig, onhandig klinkend of blinkend de oren beroerend en ogen beloerend vertaald in de geest mij makend tot minnaar tot beest of doen mij berusten in wat verontrustte maar ook inspirerend de levensloop kerend hertaald…

Nieuwe uitdaging in mijn levensloop... Iedere dag een nieuw begin Ik maak er wat van... zonder tegenzin...…

Carol...Ik was hem eigenlijk vergeten Althans, ik denk er niet zo vaak meer aan (Bekende weg die spelers dikwijls gaan Alsook degenen die nog van hen weten) Het beeld is schrijnend midden in de roos: 'n Levensloop in 'n kartonnen doos…

Een levensloop van lijnen als een landkaart van de ziel. Zij raakt mijn wezen betreedt de roerige vertrekken van mijn hart. Binnenskamers rest enkel nog een warm gevoel, de stilte van een diep contact.…

Als ik soms terug kijk op mijn levensloop daar zaten fouten tussen en wel een hele hoop Er zitten dingen tussen waarvoor ik weemoed voel maar ook die ik vergeten wil en wel een hele boel. Doch alles wat herinnert aan die tijd met jou die blijf ik altijd koesteren die blijf ik altijd trouw.…

de steen zwijgt in het grijze grind twee namen een levensloop samen zandkorrels door de wind gebracht schuren de letters matteren de glans strak geharkte perken vragen aandacht maar och, het kan me niet bekoren ik voel me als het musje tussen het madeliefjesgras toch verloren……

een liedje onvervalst ik hoor het telkens het lijkt gedragen door de wind een koude berkentak draagt een warm lijfje kleurig het borstje versierend het zwart ik stel mijn hart voor zijn tonen open hak de lastige knoop uit mijn levensloop - dit wijsje zo oprecht raakt me meer dan……

Als levensloop ten einde keert en winden liggen, het tij weer keert dan heb ik een ding echt geleerd Het leven is toch niet verkeerd Als golven stukslaan aan de vloedlijn mijn voeten natten van de zee het water opspat aan de reê en nemen mijn gedachten mee vind ik het allemaal oke…

In het donker van december Vallen de lichtjes extra op Het is wat kouder dan september Maar nog net geen winterstop De zwanen vieren Kerstmis In een ander gebied dan wij Waar het iets meer herfst is Maar waar ze net zoals wij Vieren nog samen te zijn En hopen op meer hoop Want elke levensloop Kent ergens een mijn…

ik zag je glad maar voelde hoe het leven zijn lijnen geëtst had in jouw oppervlak geen levensloop in krullenletters gegraveerd maar dieper en door pijn bezeerd transparantie miste daar het fonkelend licht door tijd en zorgen voor altijd gewist toch glans jij weer in een stralend verschijnen niets heeft jouw optimisme doen…

langszij de haven timmerde ik doodskisten zonder bedoeling ermee te varen een wit laken met punaise gaten wat schetsen op de deksel afgebeelde relikwieën een levensloop vol afgedankte zielen aan het voeteneind wat verfijnde kreukels het stof was wat te lang maar met rafelende ingenaaide zomen kon deze dood me niet meer worden ontnomen…

Leer te leven naar DAT wat je hebt, NIET wat je wilt, want dan mijn kind: wordt je levensloop verspild, TEveel, TE TE TE steeds maar TE Kijk naar TEvredenheid en je komt er wel, mijn lieve meid.…