Voort gaat de trein
De ene keer snel de andere keer langzaam
Maar stoppen doet hij niet
De weg achter hem is bedekt door mistflarden
Voort, voort!
De weg is onbekend
Het doel ook
Alleen één ding is zeker
Het einde is bekend
Eens zal hij niet meer voort gaan
Eens zal hij stoppen
Voor altijd
Het einde is dan bereikt
Als hij eenmaal is gestopt…
Langzaam gaat mijn levenstrein,
aan mijn geest voorbij.
Langs vreugde akkers,
rijdt hij razendsnel voor mij.
Vaak reed ik in een tunnel,
gehuld in mist en eenzaamheid.
Dan weer door de donkere nacht,
zonder maan die naar me lacht.
Soms kwam hij door een weide van verlangen,
begroeid met pijn, verdriet.…
Dat huis waar eens haar levenstrein begon,
waar dierbaren zijn meegereisd,
verlaat ze nu, alleen…, vergrijsd…,
Om te vertrekken naar haar eindstation.…