Alle inzendingen over liedren

Nog zweven liedren op de wind En gaan van mond tot mond, Van ouder op kind. Maar ’t speeltuig ligt in ’t stof geworpen En hij die ze er aan ontlokte Is nu een afgestompte, verstokte Dronkaard geworden in de laatste dorpen. Nog zweven liedren op de wind...…

Moeder zit te driegen Aan een mantelzoom. Zusje moet nu wiegen: Zoeteke, slaap en droom. Broederke, broederke mijn, Laat mij uw moederke zijn. Dekken zal u zusje, Ligt ge blootgewoeld; Kussen met een kusje Dat ge bijna niet voelt. Broederke, broederke mijn, Laat mij uw moederke zijn! Moet ge mee naar schole, Dwars door weer en wind,…

Daar komt de Lente: Ze spreidt algauw Haar hoge tente Van licht en blauw! De velden laaien In zonnegloei; De weiden waaien Vol bloemenbloei! Het beekje huppelt Zo vlug en fris; En zilver druppelt Van bies en lis. De bomen strekken Hun armen uit. De wilgen lekken, De berk loopt uit. Al! takken, twijgen, Al wierookwerk! De leeuweriks…

Maar lees de woorden van mijn liedren niet. Lees het onleesbare achter woorden. Dan zult gij weten, wat mij wreed bekoorde, Wat mij verlokte en toen verliet.…

Vrouwen en vleiers zat, vrouw noch vriend Die hem vrijwillig verkoor; Vrees maakt eenzaam: hij heeft enkle liedren gedicht Voor zichzelf, buiten elk gehoor. Waarvoor heeft dit woeste leven gediend? Rijk en roem gingen teloor. Voor de liedren? Ach neen, ook die zijn vergaan. Een woord blijft, een woord slechts: waarvoor?…

Vrouwen en vleiers zat; vrouw noch vriend Die hem vrijwillig verkoor; Vrees maakt eenzaam: hij heeft enkle liedren gedicht Voor zichzelf, buiten elk gehoor. Waarvoor heeft dit woeste leven gediend? Rijk en roem gingen te loor. Voor die liedren? ach neen, ook die zijn vergaan. Een woord blijft, een woord slechts: Waarvoor?…

De taal van mijne liedren spreekt niet één.…

Ik weet wel wat verheugen zal wen alles keert tot smart: der schone liedren peerlenval, klaar op mijn hart! ----------------------------------------- uit: Het boek der liefde (1921)…

Ouder worden en niets meer begeren, Niet van zichzelf en ook van andren niet, Geen liedren meer om vrouwen te bezweren, Alleen een lief dat liever contanten ziet. Wat mij verlaten wil, dat laten varen, Geluk gelaten door genot vervangen.…

Op duin en heide zwerf ik hier, Mijn liedren stijgen trots en fier. Hier drong zich de liefde in het harte mij En de hoop in mij zingt zacht en blij! Mijn moederland, het land van de wijn, Mijn moederland, graag wou ik bij U zijn.…

En sombere, bittere liedren Zijn aan mijn lippen ontgleên. Zo somber en bitter als ik zong, Zo zong er op aarde nooit een. Verveeld heeft mij eindelijk dat haten, Dat eeuwig gezang en geween. Ik zweeg, en zoals ik nu zwijg, Zo zweeg er op aarde nooit een.…

Doch eindlijk begint het te trillen, Of een zucht langs de snaren streelt, Of een enkel met liedren te stillen Verlangen er droomt vóór het speelt. En een mijmring van tonen zingt éven Uit de stilte, als de huivrende geest Eener geur die schaduws deed beven... Maar mijn ziel is vervúld geweest.…

Van wàt er aamt in veld en vloed Heeft niets een schoner, zaalger leven Dan 't vooglijn, dat met frisse moed, In duizend liedren, onder 't zweven, De schepping groet. Of zo het diertje u vrolijk schijn', Omdat het Vleuglen heeft ontvangen. . . Gij vliegt zo goed als 't vogelijn! Laat maar de dankbaar-blijde zangen Uw vleuglen zijn.…

Wanneer de hemel vol wordt van gezang En 't lied op lied het lied te boven stijgen, Dan zullen alle laagre liedren zwijgen En is een eind aan onze donkre drang.…

Diep gevoelen, rein bedoelen, stijgt, in liedren zonder klacht, op het fluisterend medeluisterend koeltje in luwe zomernacht.…

En éen maagd, blond met vliegend haar, zei dit: - ‘Zij die daar rust gaf liedren ons, in ruil Willen wij winden rozen rond haar zuil.’ En zingend slingerde om het marmerblank De meisjesrei een smijd’ge rozenrank. En de éne roos was blank als duivendons, Als maagden-onschuld – Jonkvrouw, bid voor ons!…

Maar elk woord, dat hij tot mij heeft gesproken, Gij hoort het weder in der liedren stem, Mijn lied is niet mijn lied, het behoort hem. Laat letters bleken.…

Veel liedren zong zij, doch de zang van rouw, Die ze, in dat uur, hem mee ten hemel gaf, Die bleef van hem, die gaf zij vreemden niet.…

'Wie zó, het innigst wat hij heeft In reine, dankbre liedren geeft, Als lentebloesem hem omweeft... Al is het kort - hij heeft gelééfd!'…

Ik kan niet anders dan mijzelf belijden, Ik spreek mijzelf in al mijn liedren uit. Ik zou wel graag van andre dingen spreken, Maar, wat ik schep, het is mijn eigen beeld, En, tracht ik me ook al spelend te versteken In vreemd gewaad – in lach, in taal, in teken, Verraadt zich, wat ik heimlijk had verheeld...…

Want dan reppen tong en veren vrije liedren, lang versperd, vooglen die hun kop bezeren aan de traliën van mijn hert.…

Want dan reppen tong en veren vrije liedren, lang versperd, vooglen die hun kop bezeren aan de traliën van mijn hert.…

. ------------------------------------------ uit: Liedren voor 't volk (1903)…

Langs zomervelden wil ik zwerven, waar hemelreine liedren zingen, die tot de grond des harten dringen, langs zomervelden, waar het koren goudglanzig deint in wijde golven, vol kollen, in die zee verloren, roodlachend nu, dan weer bedolven.…

Doe ons, van daar, zijn vroegste liedren horen, Een eerste poging zijner kracht! Vroeg was hem reeds de onsterflijkheid beschoren, En de eerste stap naar de eer weldra volbracht. Hij voelt zich ras, die voor de kunst geboren, Naar grootser doel, naar hoger stemming tracht! Wat edel is kan slechts zijn ziel bekoren. recitatief.…

Ik hoef daar naar geen lied te zoeken, Daar klinken liedren overal. De vreugde lacht uit alle hoeken, De vreugde woelt op berg en dal. Er ligt geen plekje op Gods aarde, Dat mij zo lief, zo jeugdig is, Dat mij zo veel genoegen baarde, En zo geringe droefenis.…

Uit de hut des negers rezen Aan d' Ohio-stroom bij nacht Liedren als Jehova prezen, Toen Hem Isrel offers bracht; En mijn voet gleed trager voort Door het statig sluimrend oord.…

Dan, neigt mijn peinzen naar die liedren heen, (Want alle schoonheid is uit God alleen) Waarin door de aarde omgrensde vreugde en pijn Zó innig aan zich zelf ontzongen zijn, Dat van de rhythmus die door de aether ruist, Ook in hún stem een ijle erinnring suist, - Hoe zou 'k, wat zij tot stem der ziel verwijdt, Niet eren in ontroerde…

Die de aarde verheugt, Nu loeien de koeien; Nu briesen de paarden; Nu blaten de lammren, En geitjes en schapen; Nu snorren de insectjes; Nu zingen de vogels; 't Geroep van de koekkoek, 't Gefluit van de merel, Het kirren der duifjes, Het orglen der leeuwrik, Vermengt zich harmonisch; De nachtegaal tovert Door roerende liedren…