Alle inzendingen over liefde einde begin reis vallen opstaan

de reis begin De golven zijn huizen hoog De waters zijn dalen diep Ze nemen me mee en delen de mysteries van het Al (Krabben wijzen de weg Kennen geen klok of tijd Duik erin en kijk goed naar alles om je heen Alle dagen van de week Dan weet je wie Je bent Iedereen heeft wel een reden Ieder doet zijn eigen ding Het is vallen…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

gaan langst andere wegen, klimmen in één oogopslag eenstemmig onwrikbaar een reis vol stabiele nieuwigheden, goud zien, recessie een tijdelijke reductie aan het eind van alles ...de regenboog.…

Het grote woord houdt hier niet van, schudt zenuwachtig, zwijgt pijnlijk, staart wat voor zich uit, Say Cheese, vogeltje! Mis. Te bewogen. Nog maar eens. Een ander licht. Verstandhouding, samen veel praten. Beter zo? Over jeugd en wat het is, alles ook wel eens op een bed? Stil blijven staan! Een bedrand dan. Misschien het holst van een theater…

alle moeilijkheden van de baan Ik zal alles met beleid moeten doen de pijn te verdragen van de kleine dingen genieten mijn leven, met vallen en opstaan, zal slagen…

sociale deur te gaan, het verroeste harnas van willekeur te ruilen om de eenkennige kleur te verlaten, de moed te vinden ons te verhullen in de mantel van diversiteit in een tijdloze loyaliteit, de opmaat naar een duurzame zekerheid het lijkt heel ver van ons vandaan, blijft de ideologie bestaan dat alles gebeurt met herhaaldelijk vallen…

De stof trekt de stof, de geest trekt de geest aan, liefde trekt liefde. Dit hele systeem is zonder begin en einde, naar het me toeschijnt. Evenwichtsstoornis verstoort het hele systeem van toenadering. Lichamen vallen, geesten duizelen deuzig, de wereld vergaat.…

Wat het einde van iets is En veel pijn doet Blijkt later nodig te zijn geweest Voor het mooiere nieuwe Wanneer je dat eenmaal weet Kun je zelfs een einde omarmen Om het nieuwe te ontvangen…

dat ze slingert en eindeloos lang doet de één glimlachen het maakt de ander bang schaduw glipt door beider handen haar omarmen heeft geen zin stilzwijgend vervolgen zij hun reis van het einde naar het begin…

Ik maak de reis die ik nooit maakte, plan blijf liggen, ik begin hier waar ik ben en nu meteen, wees stil.…

Eén voor één vallen mijn bladeren, één voor één zijn mijn verhalen geteld. En ik reis in de trein van ogenblikken beschilderd met een hemels blauw. En overal waarheen ik kijk vind ik geen enkel einde. alleen een nieuw begin…

Ons moedig de nieuwe dag Toeroept hoor ik van mijn Metgezel dat ik bij het Begin van mijn reis naar De eeuwigheid niet bang hoef Te zijn, want liefde regeert In haar, en als je gewoon Meebuigt met het graan in de wind kan er Niets misgaan, raak je niet van de wijs En heb je, net als ik, Een behouden reis…

Als 't Hoepeltje niet werd gedreven, Dan zou zijn loop zich haast begeven: Zo moet het mens'lijk leven voort; Van kinds af, in zijn oude dagen, Met minder en met meerder slagen, Indien 't zal komen waar het hoort.…

Aan elk begin komt een eind Iets wat ooit mooi was verlept in de loop van de tijd Iets wat begint heeft ook een einde Niets is voor eeuwig, aan alles komt een stop Soms duurt het jaren, soms gaat het heel snel, soms gebeurt het gelijk Maar hoe we het wenden of keren, aan ieder begin zit een einde, het leven, liefde een verhaal Alles…

Na verloop van jaren werden we zelfstandig We moesten onze levensweg zelf bepalen Dat ging dan vaak over bergen en door dalen En we vervolgden onze reis eigenhandig. De tijd droeg ons naar de ouderdom Die gepaard ging met vallen en opstaan Met vreugde, verdriet en soms een traan De reis gaat door en keert nooit weerom.…

Na verloop van jaren werden we zelfstandig We moesten onze levensweg zelf bepalen Dat ging dan vaak over bergen en door dalen En we vervolgden onze reis eigenhandig. De tijd droeg ons naar de ouderdom Die gepaard ging met vallen en opstaan Met vreugde, verdriet en soms een traan De reis gaat door en keert nooit weerom.…

Na verloop van jaren werden we zelfstandig We moesten onze levensweg zelf bepalen Dat ging dan vaak over bergen en door dalen En we vervolgden onze reis eigenhandig. De tijd droeg ons naar de ouderdom Die gepaard ging met vallen en opstaan Met vreugde, verdriet en soms een traan De reis gaat door en keert nooit weerom.…

parels bengelend over de afgrond van onmacht Mijn strijd is gestreden De vloer bedekt met glasscherven Ditmaal brachten ze geluk Dit is wat ze noemen Vallen en opstaan…

stralend in de zon het eerte daglicht vang ik op dit was hoe het begon uit de grond ontworteld de zon brengt mij groot mijn leven zal niet eeuwig voortbestaan uiteindelijk moet ik toch dood maar ik geniet grote voeten komen op mij af mijn blaadjes krimpen in ik ben bang voor mijn graf ik leef nog maar net.. steeds dichterbij konden…

"Het eerste kabinet, dat was een bende. Het tweede ging ten onder aan Verdonk. Maar nu hef ik het glas en breng een dronk uit op het derde onder Balkenende. Jan Peter, jij wordt nog een instituut. Succes! Met vriendelijke groeten, Ruud."…

Na het vallen Gewoon weer opstaan Vindt men in de volksmond Maar als de val te hard is En je op één gedachte hinkt Als het hart weer is gekneusd En de wonden zijn te groot Om met woorden wederom te dichten Blijf ik liggen tot de dood.…

Plof op het kleedje: zo’n dertig meter (voor hem dan) naar beneden gedonderd van het zwarte plafond van de finca. (even vergeten je vast te houden?) en zo snel als hij viel met al zijn voetjes weer de witte muur opgerend roetsj naar boven tot ja, precies de plek waar hij zat. Niet gevallen, niks gebeurd. Kleine gekko grote…

Zo zal het ook in het leven gaan, jij zal het leven leren met vallen en weer op te staan.…

De regen die nu valt Laat je voelen met haar tranen Waarbij de geurende wind Bladeren laat vallen Waarin het een teken Van moed en passie geeft Waarbij de natuur krachtig Laat voelen wat vallen en opstaan is Die eikels uit bomen gooit En bladeren weer omhoog spuwt Voor een lichte straal Van een warm stralend zonnetje Want de zucht…

Wanneer een mens, zijn zelfbeeld moet laten vallen, dan zit hij bij de scherven neer. Dan heeft hij zichzelf verloren. Dan is hij pijnlijk ingestort. Dan is hij niemand meer. Wanneer een mens, de gebroken illusies op durft ruimen, dan ziet zij gesloten deuren opengaan. Pas dan kan iemand, vrij en van zich bewust, op gaan stáán.…

Wanneer wolken bevriezen, vallen unieke ijskristallen. Zoals ook unieke mensen bestaan. Vallen, opstaan en verdampen.…

voetje voor voetje schoorvoetend snelwegen, wegwezen wandelpad stapje voor stapje modderschoenen schone lucht adem gehapt verdwalen moed in schoenen eind zoek terug naar start stap voor stap wegwijzers begaanbaar pad bonzend hart…

en hier blijf ik in gedachten voor me uit staren waar de pieken van fonteinen vrolijk opspringen en als kristalheldere glaspijpen in een grote boog verdrietige druppels weer naar beneden vallen wat ik graag zou willen weten lijkt het jou ook niet fijn om als zo'n piek van een fontein te mogen zijn steeds weer op te…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…